Ο Θανάσης Βεργής χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του όταν, τον Μάιο του 1972, η δεκατριάχρονη κόρη του Δροσιά πνίγεται στο ορμητικό ποτάμι του χωριού τους. Το σώμα της δε θα βρεθεί, παρά μόνο τα παπούτσια και η ζακέτα της. Σχεδόν έναν χρόνο αργότερα, ένα άλλο κορίτσι από το διπλανό χωριό εξαφανίζεται μυστηριωδώς∙ οι φήμες που κυκλοφορούν λένε πως κλέφτηκε με κάποιον που αγαπούσε τρελά. Λίγους μήνες μετά, ακόμη ένα κορίτσι από το πρώτο χωριό χάνεται αναίτια από προσώπου γης την ημέρα των γενεθλίων της. Ένας πνιγμός και δύο εξαφανίσεις στην ίδια περιοχή προκαλούν πολλά ερωτηματικά τόσο στους κατοίκους όσο και στη Χωροφυλακή που τις ψάχνει παντού, δίχως όμως απαντήσεις. Το χωριό στιγματίζεται ως καταραμένο, κι ένα σύννεφο φόβου βαραίνει τους κατοίκους του.
Είκοσι ολόκληρα χρόνια μετά τον χαμό της Δροσιάς, ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι βρίσκεται πνιγμένο στον ίδιο ποταμό. Η κατάρα ξαναχτυπά το χωριό. Η εξέταση του ιατροδικαστή είναι καταπέλτης. Μαζί με την υπόθεση ανοίγουν ξανά στην Αστυνομία τρεις ξεχασμένοι φάκελοι. Και τότε ξυπνούν οι δαίμονες. Γιατί αυτή τη φορά, κάποιος θα μιλήσει και θα πει αλήθειες που δε θέλει να πιστέψει κανείς. Τι συνέβη σε εκείνα τα κορίτσια που χάθηκαν; Πού πήγαν; Πού βρίσκονται τώρα;
Οι δαίμονες δεν έχουν όνομα. Έχουν όμως παρουσία και επιλέγουν ποιους θα βασανίσουν…
Όταν τ΄ανθρώπινα πάθη κυριαρχούν τον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου και επηρεάζουν όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ζωής(συναισθηματική - διανοητική - πνευματική), τότε αναδύονται στην επιφάνεια οι “δαίμονες”, που κατακρημνίζουν την ισορροπία του και εξουσιάζουν την ζωή του.
“Oι Δαίμονες δεν έχουν όνομα”, το μυθιστόρημα της ταλαντούχας συγγραφέας Χρυσηίδας Δημουλίδου, είναι ένα κοινωνικό-ανθρωποκεντρικό αστυνομικό μυθιστόρημα με μεταφυσικές πινελιές μυστηρίου, που εξάπτει το αναγνωστικό ενδιαφέρον απο τις πρώτες σελίδες.
Ένα πολυσυζητημένο βιβλίο με διχογνωμούμενες απόψεις, έρχεται να ιντριγκάρει, αλλά και να διχάσει αναγνωστικό κοινό και βιβλιόφιλους. Προσωπικά, θαυμάζω την δουλειά και την γραφή της κ.Δημουλίδου. Απλή, κατανοητή χωρίς ωραιοποιήσεις και καλολογικά στοιχεία, μεστή νοημάτων,τεκμηριωμένη, με ζωντανούς διαλόγους και μ΄ένα αξιοπρεπή χειρισμό σοβαρών κοινωνικών θεμάτων μέσα από τα βιβλία της, γίνεται φορέας ουσιαστικών μυνημάτων για την ζωή και τον άνθρωπο.
Μετά το υπέροχο “ κελάρι της ντροπής” ένα πολύ δυνατό βιβλίο κατ΄εμέ, έρχονται οι δαίμονες, για να μας υπενθυμίσουν, ότι ο κάθε ένας μας, κρύβει μέσα του ένα κακό ελάττωμα, έναν δαίμονα και αρκετές είναι οι περιπτώσεις, που τα παιδικά ερεθίσματα και ο κοινωνικός περίγυρος τον τρέφουν και τον δυναμώνουν, σε σημείο που να μην μπορεί να χαλιναγωγηθεί, αλλά σπάζοντας τα δεσμά του, να ελευθερωθεί μεταλλάσσοντας έναν άνθρωπο με δυνατή προσωπικότητα, σ΄ένα επιθετικό και αιμοβόρο κτήνος!
Το
μυθιστόρημα τοποθετείται χρονικά στην εποχή της χούντας, σε μια χρονική
περίοδο, όπου φιμώνεται η ελεύθερη βούληση, αποκρύβεται η
διαφορετικότητα του φύλου, η ανθρώπινη ιδιαιτερότητα, πίσω από ψεύτικα
προσωπεία καθωσπρεπισμού και προσποιητών συμπεριφορών. Και ιδιαίτερα
στην επαρχία, όπου τοποθετείται το χωριό στο οποίο αναφέρεται το βιβλίο.
Ένα όμορφο και απομακρυσμένο χωριό στην βόρεια Ελλάδα, περιστοιχισμένο
από μια πλούσια βλάστηση, χάρη στην ζωοποιό δύναμη του ποταμού που το
δεσπόζει! Μυστήριες εξαφανίσεις μικρών κοριτσιών, έρχονται να ταράξουν το ειδυλλιακό περιβάλλοντα χώρο! Πολυπρόσωποι χαρακτήρες, διαφορετικοί αλλά αλησμόνητοι για την διαφορετικότητα των αντιλήψεών τους, για τις ιδιορρυθμίες και ιδιοτροπίες τους, άνθρωποι που υμνούν την δύναμη της φιλίας, την γνήσια αγάπη αλλά και τον έρωτα, από την πιο αγνή μορφή του, μέχρι σε ότι πιο διαστροφικό, μπορεί να σκεφθεί κανείς.
Τα κοινωνικά ταμπού και τα στερεότυπα της εποχής, περιορίζουν το δικαίωμα για ελεύθερη έκφραση και δει στην μικρή αυτή κλειστή κοινωνία της υπαίθρου, που οτιδήποτε διαφορετικό που παρεκκλίνει, θεωρείται μεμπτό και κατακριτέο.
Έτσι, βλέπουμε σοβαρούς ανθρώπους που ασκούν λειτούργημα και κατέχουν σημαντικές κοινωνικές θέσεις, φορώντας την μάσκα της σοβαροφάνειας, καταφέρνουν και καταπιέζουν αδυναμίες, που μέρα με την μέρα και με τ΄ανάλογα ερεθίσματα, γιγαντώνονται και εκδηλώνονται σε τερατουργήματα.
Με αμεσότητα, απόλυτη σαφήνεια, με τον σεβασμό που αρμόζει στο ευαίσθητο αυτό θέμα, η συγγραφέας περιγράφει την ένταση των συναισθημάτων της οικογένειας των εξαφανισθέντων κοριτσιών, προκαλώντας την πικρία, την έντονη δυσαρέσκεια και την φρίκη του αναγνώστη, ο οποίος δεν είναι απλά θεατής αλλά συμπάσχει με τους πρωταγωνιστές σ΄ένα οδοιπορικό αποκαλύψεων και μαρτυριών που σοκάρει....
Δεν θ΄αναφερθώ εκτενέστερα στην υπόθεση, σεβόμενη και το αίτημα της συγγραφέας να μην αποκαλυφθεί οτιδήποτε φωτογραφίζει πράγματα και καταστάσεις. Σημαντικό είναι, να τονίσουμε το κοινωνικό μήνυμα που θέλει να περάσει η κ Δημουλίδου, θίγοντας και διεισδύοντας βαθιά σε νοσηρές καταστάσεις, για τις οποίες γίνεται λόγος καθημερινά, θέματα επίκαιρα που ταλανίζουν την κοινωνία μας και απαιτούν την απαραίτητη προσοχή όλων μας. Εν κατακλείδι, οι δαίμονες δεν έχουν όνομα είναι ένα αξιόλογο βιβλίο με παιδευτικές, κοινωνικές προεκτάσεις που αξίζει να διαβαστεί απ΄όλους!
