Ήταν λίγο πριν πάρει την μεγάλη απόφαση... Εκεί στη Βιέννη. Ξαπλωμένη στο
χειρουργικό τραπέζι αφέθηκε στην παραζάλη του υγρού αναισθητικού. Το φως από
πάνω της έγινε φεγγάρι που δάκρυσε. Ήθελε να θυμηθεί ποια ήταν. Πάλευε με το χθες
και το σήμερα. Τα μεταλλικά νυστέρια της χάλαγαν την ησυχία και την μπέρδευαν.
Το υγρό στο αριστερό της χέρι άρχισε να κυλάει ζεστό, ώσπου έφτασε στα κύτταρα
του μυαλού της. Μα δεν άγγιξε τα δέκα γαλάζια κύτταρα της ψυχής της.... Αυτά
που κρύβανε βαθιά μέσα τους τη Θράκη και τις ρίζες της. Τη θεία Τατάνα
και τη Μέλπω... Τον Άγγελο, την Εύα και τον Τάκη. Την κόρη της τη Λαμπερή... Δέκα,
όσες και οι ιστορίες της ζωής της. Γιατί αυτά ήταν η καρδιά της, το είναι της.
Εκείνη. Η Αλεξάνδρα Μαρτίνη.
Αναμφίβολα το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει...Ήταν εκπληκτικό,σε
καθηλώνει και το σκέφτεσαι για μέρες αφότου το έχεις
τελειώσει...Ενα υπέροχο βιβλίο με ξεκούραστη γραφή που ταυτόχρονα σου δημιουργεί έντονα συναισθήματα!!!!Πραγματικά μοναδικό!!!
