Τ'αχνάρια των ξυπόλητων ποδιών!!!

Είναι το δέυτερο βιβλίο της συγγραφέως που διαβάζω και η γραφή της με συνεπήρε πραγματικά. Εζησα με τον πόνο, τον φόβο και την απελπισία του Θεμιστοκλή, με τον τρόμο, την δυστυχία και την ταπείνωση της Ελένης αλλά και με τον έρωτα και το πάθος του Άλκη και της Θάλειας!!!

Προσφυγικά Σαλονίκης· την ορφάνια του μικρού Θεμιστοκλή απαλύνουν ξένα, ευλογημένα χέρια, όμως αγκάθι απομένει μέσα του η άγνωστη καταγωγή του. Εμφύλιος, Σκρα· τα μελλούμενα απ’ τα χείλη μιας γυναίκας τον οδηγούν στην Τήνο, στον μεγάλο έρωτα και στον μεγάλο πόνο.

Ο Θεμιστοκλής, με τον νεογέννητο γιο του, Άλκη, ψάχνει τρόπο και τόπο να στεγάσει τη δυστυχία τους. Θα τους υποδεχτεί η ταραγμένη Αθήνα του ’50 κι αργότερα μια παράξενη επαρχιακή κωμόπολη, η Επίκληρος. Από το σπίτι της φιλόξενης Μικρασιάτισσας Λένας θα βρεθούν σ’ εκείνο της μελαγχολικής Ελένης, και από την άδολη προσφορά θα οδηγηθούν στον τόπο όπου ένας ιδιότυπος ρατσισμός θα τους πληγώσει, δημιουργώντας δυνατές φιλίες και αβυσσαλέα  μίση.

Καθώς τα χρόνια κυλούν, ο Θεμιστοκλής και ο συγκλονιστικός Άλκης, η Ελένη, και η Θάλεια θα βρεθούν μπλεγμένοι στο γαϊτανάκι του πόνου, του έρωτα και του μίσους, και θα βιώσουν τα όρια της προσφοράς και της θυσίας.

Άνθρωποι χτυπημένοι από τη μοίρα και τη ζωή αφήνουν τ’ αχνάρια τους σε μια Ελλάδα που πληγώνεται και πληγώνει, αναζητώντας ταυτότητα και ευτυχία.

Τα Δάκρυα των Αγγέλων

Πόσο συναρπαστικό, όμορφο, σημαντικό, αξιόλογο, αλλά και γλυκό και διαφωτιστικό και συγκινητικό και υπέροχο και συγκλονιστικό μπορεί να είναι ένα βιβλίο;

Όλα αυτά και πολλά περισσότερα συγκεντρώνει το τρίτο της τετραλογίας βιβλίο του Θοδωρή Παπαθεοδώρου «Τα δάκρυα των αγγέλων».Προηγήθηκαν το ίδιο συναρπαστικά και υπέροχα μυθιστορήματά του, αρχικά «Οι κόρες της λησμονιάς» όπου μέσα από σειρά πραγματικών γεγονότων που σημάδεψαν τη χώρα μας κατά τη διάρκεια του εμφυλίου ανοίγει η αυλαία των δύο αντίπαλων στρατοπέδων με το παιδομάζωμα. Παιδιά από τριών χρόνων αρπάζονται βίαια μέσα από τις οικογένειές της υπαίθρου και σέρνονται στα βουνά για να υπηρετήσουν υπέρ της μίας ή της άλλης παράταξης.

Ταυτόχρονα οι μάνες σπαράζουν και τρέχουν να σώσουν τα σπλάχνα τους. Κι έτσι ακολουθεί το συγκλονιστικό βιβλίο «Οι μάνες της άδειας αγκαλιάς» με τις μανάδες αγοριών και κοριτσιών να αναζητούν τα παιδιά τους και να γίνονται θύματα μιας ζωής που ούτε στον χειρότερο εφιάλτη τους δεν περίμεναν να ζήσουν.

Στο τρίτο βιβλίο «Τα δάκρυα των αγγέλων» με εξώφυλλο το 11χρονο κοριτσάκι που καταλήγει στα βουνά μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια φυγάδευσης από τη χωριάτισσα «γιαγιά», η αγωνία κορυφώνεται. Η καρδιά μου πάλλει στους ρυθμούς της ξέφρενης πλοκής.


Απόσπασμα: «Πάμε σπίτι να τα κρύψουμε και να μανταλωθούμε. Έτσι έχουμε μια ελπίδα!»
Ξανά πιλάλα, ακόμη πιο γρήγορα από πριν. Τρέχα, τρέχα, σχεδόν κουτρουβαλώντας το κατέβηκαν το καλντερίμι, έφτασαν μπροστά στο σπίτι κι όρμησαν στην αυλή.
«Τώρα:» ρώτησε κλαίγοντας η Κουλίτσα, κρατώντας γαντζωμένο το χέρι της Σταυριανής της.
«Δεν ξέρω, να σκεφτώ».
«Στο πατάρι, ή στο υπόγειο. Δεν έχετε υπόγειο;
Εκεί θα ψάξουν πρώτα απ’ όλα. Οι μισοί στα πατάρια και στα υπόγεια κρύβονται!»
«Τότε πού; Πού;» φώναξε απελπισμένη η Κουλίτσα. «Λέγε θεια, λέγε κι έρχονται φτάνουν!»
«Στο φούρνο! Θα τα χώσουμε στο φούρνο! Τα ρούχα τους είναι μαύρα, θα τα βάψουμε στο πρόσωπο και στα χέρια με κάρβουνο και θα τα χώσουμε στο φούρνο. Με λίγη τύχη δε θα τις βρουν.
…....
Έτρεξαν αμέσως κάτω, η γριά τράβηξε το σκέπασμα του μικρού χτιστού φούρνου, πήρες κάρβουνα και στάχτες, έβαψε τα πρόσωπα και τα χέρια των κοριτσιών και το ένα πίσω από το άλλο, στρίμωξε μέσα στο κοίλωμα τη Σταυριανή και την Ελενίτσα που βαστούσε ακόμη την κούκλα της σφιχτά στην αγκαλιά της.
…....
Μη βγάλετε κιχ. Ούτε κουβέντες ούτε ψιθυρίσματα. Ίσα-ίσα που θα αναπνέετε! Πρόσταξε κοφτά.
…....
Όρμησαν σαν σε κουρσάρικο ρεσάλτο. Δυο οπλισμένοι αντάρτες έμειναν έξω να φυλάνε τα δέκα κορίτσια που είχαν ήδη μαζέψει, ενώ ο καπετάνιος τους κι άλλοι δυο μπήκαν στο σπίτι με τα όπλα προτεταμένα.
…...
Γριά είσαι, αλλά μόνη δεν είσαι. Φέρε το κορίτσι που μένει στο σπίτι μαζί σου!
……..
Την ίδια στιγμή ζευγάρια που ξέχασαν τι σημαίνει οικογενειακή θαλπωρή, πιστεύοντας σε κάποια ιδανικά δοκίμαζαν την αντοχή και την αγάπη τους μέσα στα χαρακώματα, στη φωτιά, στις εκρήξεις, τα πολυβόλα και το αίμα, το αίμα το αδελφικό.

Και οι μάνες συνεχίζουν να ζουν τον ίδιο Γολγοθά άλλες στα χωριά, άλλες στις πόλεις κι άλλες στα βουνά στο κατόπι των παιδιών τους:
« Παιδί μου…»
Η Αριάδνη ανασηκώθηκε στο στρώμα της και κοίταξε την Αγγέλα ανήσυχη μες στο μισοσκόταδο.  Παραμιλούσε.
«Παιδί μου…»
Η καρδιά της ακουγόταν σαν ταμπούρλο στρατιωτικό μες τη νυχτιάτικη ησυχία της κάμαρας. Την άφησε.
«Παιδί μου…»
Ήταν σαν να έβλεπε τον εαυτό της. Δυο γυναίκες που τις ροκάνιζε η ίδια αγωνία. Δυο μάνες μ’ άδειες τρεμάμενες αγκαλιές.
…..
Θύματα ήταν όλοι. Γονείς, γυναίκες, και παιδιά. Αδέλφια, συγγενείς και φίλοι. Ένας λαός ματωμένος. Ένας λαός γονατισμένος. Γιατί;

Οι Μάνες της Άδειας Αγκαλιάς

Γυναίκες του Εμφυλίου…Ψυχές που καρτεράνε τρεμοσβήνοντας…

Σαν την ψυχή της Μέλπως που συλλογιέται τη Φανούλα της, δεκαεξάχρονο κορίτσι, στον αγώνα με το τουφέκι. Παιδί την πήρε η ανάγκη μακριά, γυναίκα θα τη γυρίσει πίσω η ζωή. Αν υπάρχει ακόμη ζωή, συλλογιέται βαριά. Σαν της Αγγέλας την ψυχή, γονατισμένη μυστικά κάτω απ’ το εικονοστάσι. «Φέρ’ τους πίσω, Παναγιά μου», ψιθυρίζει τρέμοντας, «φέρε το γιο μου και φέρε και τον άντρα μου, κουράστηκα, Παναγία μου, λύγισα μονάχη να παλεύω». Και σαν την ψυχή της Αριάδνης, βουβή, χαμένη ανάμεσα στον πάνω και στον κάτω κόσμο. Ο άντρας της, ίσως κι η κόρη της, η Κατερινούλα της, στον κάτω κόσμο πια να βρίσκονται. Εκεί… εκεί μαζί τους είναι η θέση μου, συλλογιέται θλιμμένα. Εκεί και πουθενά αλλού. 

Μετά τις ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΛΗΣΜΟΝΙΑΣ, οι τρεις ηρωίδες αυτού του βιβλίου, μορφές και μοίρες του λαού μας, βορά σ’ έναν απάνθρωπο εμφύλιο σπαραγμό.

Τελειώνοντας το μυθιστόρημα του Θοδωρή Παπαθεοδώρου "Οι κόρες της λησμονιάς", διάβαζα στην τελευταία σελίδα "Τέλος του πρώτου μέρους", άρχισα να διαβάζω με αγωνία το δεύτερο μέρος. Οι ημιτελείς ιστορίες των τριών γυναικών, της Μέλπως από τη Θεσσαλονίκη, της Αγγέλας από το Μυριόφυλλο, της Αριάδνης από την Αθήνα, ζητούσαν επιτακτικά τη συνέχεια. Κι ας ήταν ό,τι περίμενα να βρω και στο δεύτερο αυτό τόμο σελίδες τραγικές, σελίδες γεμάτες τρόμο, θλίψη, αίμα και δάκρυ, σελίδες άκρως ρεαλιστικές του πικρού εμφυλίου σπαραγμού.

 

Η ιστορία των τριών γυναικών και τα παράλληλα ιστορικά γεγονότα σταματούσαν στο 1945. Από εκεί παίρνει τη σκυτάλη ο δεύτερος τόμος, "Οι μάνες της άδειας αγκαλιάς" και φτάνει ως το 1948. Τα πιο άγρια χρόνια του εμφυλίου, εικόνες φρίκης, εγκλήματα που σε κάνουν να διερωτάσαι πώς ήταν δυνατό να διαπραχθούν από Έλληνες εναντίον Ελλήνων.

 

Παράλληλα με τα μυθιστορηματικά πρόσωπα, κυρίως τις τρεις γυναίκες που η κάθε μια με διαφορετικό τρόπο έχει χάσει και αναζητεί την κόρη της, πορεύονται τα ιστορικά γεγονότα της εποχής, τεκμηριωμένα επεισόδια του εμφυλίου, πρόσωπα-πρωταγωνιστές των σκοτεινών εκείνων χρόνων. Ο φανατισμός και από τις δύο πλευρές στην ύψιστή του μορφή. Ο συγγραφέας εξακολουθεί κι εδώ να ισοζυγιάζεται ανάμεσα στις αντιμαχόμενες παρατάξεις. Δεν παίρνει το μέρος καμιάς, καταγράφει μόνο γεγονότα, με πόνο ψυχής για τα αθώα θύματα, σ' όποια πλευρά κι αν ανήκουν. Από τις δεκάδες σκηνές και επεισόδια  επιλέγω δυο χαρακτηριστικές:

 

"Εκείνο το βράδυ και όλη την επόμενη μέρα, η Καλαμάτα έζησε ένα όργιο ακροδεξιάς βίας. Το μεσημέρι εκείνης της Κυριακής, 20 Ιανουαρίου 1946, περίπου χίλιοι οργανωμένοι ακροδεξιοί από όλη την Πελοπόννησο, αριθμός εκπληκτικός ακόμη και για τα δεδομένα της ευρύτερης περιοχής, συγκεντρώθηκαν στο χωριό Θουρία και με μία άμεση και αιφνίδια κίνηση μπήκαν στην πόλη από όλες τις διευθύνσεις. Μέσα σε μόλις λίγες ώρες, κατέλυσαν τις Αρχές και βύθισαν την πρωτεύουσα της Μεσσηνίας στο χάος και στην αναρχία. Σπίτια παραδόθηκαν στις φλόγες, καταστήματα αριστερών πολιτών λεηλατήθηκαν (...)Αργά το βράδυ της 21ης Ιανουαρίου οι ένοπλοι ακροδεξιοί αποχώρησαν από την Καλαμάτα έχοντας εκτελέσει μέσα στην πόλη έξι πολίτες και σέρνοντας μαζί τους άλλους εκατό σαν ομήρους".

 "Ο καπετάνιος των ανταρτών, ο επονομαζόμενος και καπετάν Βροντάς, έβαλε τους τέσσερις άντρες να γονατίσουν με τα χέρια σταυρωμένα πίσω από τον αυχένα κι έπειτα όπλισε το πιστόλι του και τους εκτέλεσε έναν προς έναν χωρίς δεύτερη κουβέντα. Πρώτα τους τρεις συνοδούς και τελευταίο τον άντρα με το κοστούμι. Ένα δευτερόλεπτο πριν τον στείλει στον Άλλο Κόσμο, ένα θριαμβευτικό χαμόγελο σχηματίστηκε στα σφιχτά χείλια του καπετάν Βροντά (...) Ο καπετάνιος έκανε ένα νεύμα στο πρωτοπαλίκαρό του, που προχώρησε προς τον μικρό, έβγαλε το δικό του πιστόλι και τραβώντας τη σκανδάλη φύτεψε μια σφαίρα ανάμεσα στα δυο πελώρια από τρόμο και θλίψη παιδικά μάτια- "Ένα μοναρχοφασιστικό σκουπίδι λιγότερο", μουρμούρισε ικανοποιημένος".

 

Όπως και στον πρώτο τόμο, οι "Σημειώσεις του συγγραφέα" στο τέλος του βιβλίου, παρέχουν με συντομία και σαφήνεια ιστορικά στοιχεία και πληροφορίες για την εποχή. Τι ήταν η Συμφωνία της Βάρκιζας, το Ε.Α.Μ., ο Ο.Π.Λ.Α., ο Ε.Δ.Ε.Σ. η Εξαρχία, η Οργάνωση Χ, το "Σύμφωνο Πετριτσίου", το διαβόητο Μπούλκες, ποιος ήταν ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο Άρης Βελουχιώτης, ο Μάρκος Βαφειάδης, κ.λπ., κ.λπ. Βρήκα το μέρος αυτό του βιβλίου εξίσου ενδιαφέρον με το υπόλοιπο πολυσέλιδο βιβλίο. Είναι πληροφορίες όχι μόνο κατατοπιστικές για την εποχή αλλά και ενισχυτικές της αξιοπιστίας της μυθιστορίας.

 

Δεν υπάρχει ίσως συντομότερος και καταλληλότερος τρόπος να συνοψιστεί το περιεχόμενο του βιβλίου απ' αυτή την έξοχη παράγραφο: "Δόλια πατρίδα, δόλιε λαέ, εύπιστε και αφελή, έρμαιο παθιασμένο κάθε άκαπνου ήρωα Ζαχαριάδη και κάθε φευγατισμένου στα Λονδίνα βασιλιά, τραγουδιστή και υμνωδέ της κομμουνιστικής διεθνούς ή των βασιλικών παιάνων, λαέ που σκέφτεσαι με την καρδιά κι όχι με το μυαλό, δόλιε λαέ, άξιος της μοίρας και της σκέψης σου".

Τώρα δεν απομένει παρά να συνεχίσω με το τρίτο μέρος αυτής της εξαιρετικής τετραλογίας με τίτλο "Τα δάκρυα των αγγέλων".

Μην Πιστεύεις στην Αλήθεια

Ένα συγκλονιστικό ταξίδι έφτασε στο τέλος του. Το καράβι έπιασε λιμάνι αφού κατάφερε και ξεγέλασε τις σειρήνες απέφυγε χιλιάδες συμπληγάδες τι και αν αυτές του έσπασαν λιγάκι την πλώρη... Άραξε στο λιμάνι με γεμάτο το αμπάρι συναισθήματα γνώσεις εμπειρίες βιώματα αλλά και ένα αγκάθι που θα το τυραννάει πάντα... Περίεργη η μοίρα του καθενός μας. Άσχημη πολλές φόρες όμως παρά την ασχήμια της αυτή δεν τα παρατάς συνεχίζεις...

Για ακόμη μια φορά συγχαρητήρια στη Ρένα Ρώσση - Ζαΐρη! Μέσα σε μια μέρα διάβασα όλο το βιβλίο της ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ! Ήταν υπέροχο, ανατρεπτικό, ανθρώπινο και μας έδειξε πόσες μορφές αγάπης μπορούν να μας ενώσουν! Σε κάθε της βιβλίο η συγγραφέας δίνει ελπίδα κι αυτό είναι που θαυμάζω σε κείνη. Εύχομαι να συνεχίσει την υπέροχη δουλειά της που μας ταξιδεύει, μας παρασέρνει και μας γεμίζει συναισθήματα άλλα γνώριμα κι άλλα άγνωστα!

 Ήταν μονάχα δεκαέξι χρονών όταν έμεινε έγκυος. Κατά λάθος. Όσο κι αν την πίεσαν να κάνει έκτρωση, κατάφερε να κρατήσει το μωρό της. Μόνο που γεννήθηκε νεκρό. Παντρεύτηκε, γιατί έτσι έπρεπε. Τον άντρα που ήθελαν οι γονείς της. Χρόνια αργότερα ο άντρας της τα έφτιαξε με μια μικρούλα. Της ζήτησε διαζύγιο. Αφοσιώθηκε στην καριέρα της, έγινε πετυχημένη συγγραφέας, ένα βιβλίο της έγινε σίριαλ. Και τότε, για πρώτη φορά στη ζωή της, ερωτεύτηκε. Παράφορα. Έναν άντρα μικρότερό της. Λάθος της. Γιατί προδόθηκε για δεύτερη φορά. Κι όταν κατάφερε να σταθεί στα πόδια της, τότε ήταν που έμαθε όλη την αλήθεια. Μια αλήθεια ανελέητη, μια αλήθεια που ήταν αδύνατον να την πιστέψει. Γιατί αν την πίστευε…

Αγαπώ θα πεί χάνομαι

To βιβλίο «Αγαπώ θα πει χάνομαι» της Ρένας Ρώσση Ζαΐρη ήταν ένα ταξίδι στην αγάπη!!! Το τελείωσα και ταξίδεψα με πολλά συναισθήματα αλλα κυρίως με την αγάπη!!! Ποιά γυναίκα θα μπορούσε να αντέξει και να κάνει ότι έζησε η Γεωργία? Ποιά παιδιά μπορούν να αντέξουν να ζούν σε μια οικογένεια χωρίς αγάπη? Μόνο η Αλεξάνδρα, η Μαρίνα και η Ελίνα το έζησαν αυτό και πόσα αλλα παιδιά καθημερινά εκεί έξω!!! Όσα υλικά αγάθα και να τους προσφέρεις τα παιδιά θέλουν την αγάπη των γονιων τους. Πρέπει οι γονείς να τους διδάξουν την αγάπη. Ψέμματα και μυστικά δεν πρέπει να έχει καμία οικογένεια γιατί αλλάζει όλη τους η ζωή κάποια στιγμή όλα βγαίνουν στο φώς. Έτσι και ο Διονύσης, η Έυα και η Γεωργία έιχαν τα μυστικά τους και έλεγαν ψέμματα. Και κάποιος άλλος ήρωας της ιστορίας ο Δημήτρης ζούσε μέσα στα ψέμματα. Αλλά όλοι οι ήρωες του βιβλίου χανόντουσαν όταν έβρισκαν την αγάπη γιατι Αγαπώ θα πει Χάνομαι.
«Τι είναι αγάπη; Δεν είναι συμπόνια, μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένας. Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν. Το εγώ κι εσύ αφανίζονται. Αγαπώ θα πει χάνομαι….» Νίκος Καζαντζάκης. 

 
Σας προτείνω να διαβάσετε αυτό το υπέροχο βιβλίο που σε ταξιδεύει στην αγάπη!!!

H Αλεξάνδρα, η Μαρίνα και η Ελίνα μεγαλώνουν σε ένα αρχοντικό όπου βασιλεύει η αδιαφορία. Έχουν τα πάντα αλλά τους λείπει το πιο βασικό: η αγάπη. Ακολουθούν το πεπρωμένο τους, ερωτεύονται με πάθος, χωρίζουν. Ταξιδεύουν παρέα με τα περιστέρια της καρδιάς τους στο απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου και στην Καλντέρα της Σαντορίνης, πετούν πάνω από τις πλατείες της Φλωρεντίας, χορεύουν με τον ήλιο της ερήμου στη χλιδή των Αραβικών Εμιράτων, προσπαθούν με πείσμα να ανακαλύψουν τι θα πει «σ’ αγαπώ». Σε μια παράλληλη διαδρομή, παρών είναι και ο Δημήτρης, που σμίγει μυστικά με αλήθειες τραγικές, μπλεγμένος εν αγνοία του στον ίδιο οικογενειακό ιστό. Τέσσερις ήρωες που ερωτεύονται, πονούν, χαίρονται, συγκρούονται, αναρωτιούνται ως πού μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος που αγαπάει. Ίσως και μέχρι το φόνο; Είναι ποτέ δυνατόν;Έχει, άραγε, όρια η αγάπη;

Ματωμένα Τριαντάφυλλα

Τελείωσε πάλι ένα ταξίδι πολύ μακρινό αυτή την φορά!!! Ήταν μακρινό και απο τον χρόνο και απο την απόσταση!! Ένα ταξίδι στην Μικρά Ασία, στις ζωές των κατοίκων, στην ιστορία τους, στον τόπο τους, στα γλέντια τους, στην στεναχώρια τους, στους θανάτους, στους διωγμούς και στις εξορίες τους!!! Η Κατερίνα για μένα ήταν μια ηρωίδα, πέρασε τόσα πολλά αλλά άντεξε!!! Άντεξε μαζί με την οικογένεια της και με τόσους άλλους που κατέληξαν πρόσφυγες στην Ελλάδα του 1922!!!
Αξίζει να το διαβάσετε!!!
Ματωμένα Τριαντάφυλλα της Αναστασίας Κιλάρογλου!!!

 Όλη η ζωή της Κατερίνας ήταν στρωμένη με ματωμένα τριαντάφυλλα. Έτσι είχε προστάξει η μοίρα.
Ήταν άνοιξη του 1893 όταν την ερωτεύτηκε ο Ανέστης. Οι δικοί του ανένδοτοι∙ δεν την ήθελαν γιατί ήταν ορφανή. Τα λόγια που ειπώθηκαν έγιναν βαριές κατάρες. Έμεινε μόνη, με τη μυρωδιά του νυφικού ακόμα νωπή, να κλαίει για την απόρριψη και την εγκατάλειψη.
Και ύστερα ήρθε ο Μεγάλος Πόλεμος. Απρίλιος του 1917. Οι Τούρκοι είχαν στενέψει τον κλοιό γύρω από τους Έλληνες και η Ιστορία έδειχνε το σκληρό της πρόσωπο. Η οικογένεια της Κατερίνας εγκατέλειψε το Νεοχώρι και μαζί με χιλιάδες άλλους Μικρασιάτες εξορίστηκε στα βάθη της Τουρκίας. Οι απώλειες τραγικές, τα δάκρυα αστείρευτα.
Μετά την ανακωχή, η Κατερίνα επέστρεψε στο σπίτι της. Όταν έφτασαν τα νέα για την αποβίβαση του Ελληνικού Στρατού στη Σμύρνη, όλοι ρίγησαν, ελπίζοντας για ένα καλύτερο αύριο. Όμως για άλλη μια φορά η Ιστορία τους πλήγωσε. Η εξορία, ο θάνατος και ο πόνος θα τους έβρισκαν και πάλι.
Χρόνια δύσκολα, όπου η χαρά που ξεχειλίζει μπερδεύεται με τη λύπη που τρελαίνει. Τα όνειρα των ανθρώπων, μπουμπούκια έτοιμα να ανθίσουν, καταλήγουν ματωμένα τριαντάφυλλα, με την οσμή του αίματος να πλανάται και στις επόμενες γενιές.