Δεκαετία του ’60. Σ’ ένα
μικρό χωριό της Μεσσηνίας, τρεις αδελφές, η Δήμητρα, η Αναστασία και η
Μυρτώ, μεγαλώνουν στη σκιά ενός πατέρα αφέντη και μιας μάνας που δεν
έχει λόγο. Η μόνη έξοδός τους είναι κάθε Κυριακή για την εκκλησία και
στο πανηγύρι του χωριού μία φορά τον χρόνο. Οι καιροί σκληροί, αλλά οι
πράξεις σκληρότερες.
Και μια μέρα ο πατέρας
τις εγκαταλείπει και εξαφανίζεται. Το κοινωνικό στίγμα είναι βαρύ για
την οικογένεια που άφησε πίσω του, όμως μαζί έρχεται και η λύτρωση από
τους αυστηρούς κανόνες που έχει επιβάλει. Σταδιακά τα κορίτσια
ξενιτεύονται σε τρεις διαφορετικές ηπείρους και με τον καιρό οι
οικογενειακοί δεσμοί κόβονται. Σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα ένα
τηλεφώνημα από την πατρίδα θα ταράξει τη μέχρι τότε ήρεμη ζωή τους. Η
επιστροφή στο χωριό τους γίνεται επιτακτική και ο επικείμενος θάνατος
της μάνας που άφησαν ολομόναχη χωρίς να ενδιαφερθούν γι’ αυτήν θα τις
φέρει αντιμέτωπες με μυστικά και αλήθειες που απέκρυψαν. Το παρελθόν
γυρίζει στο παρόν ζητώντας απαντήσεις.
Τι συνέβη και τις παράτησε
ο πατέρας τους; Γιατί εγκατέλειψαν τη μάνα τους στην τύχη της; Γιατί το
πατρικό τους δεν πρέπει να φύγει από τα χέρια τους; Ποιο μυστικό κρύβει
το κελάρι στο υπόγειο του σπιτιού; Οι τρεις αδελφές πάνω από την
ετοιμοθάνατη μάνα κάνουν μόνο μια ερώτηση: «Μάνα, όλα αυτά τα χρόνια
γιατί δεν καθάρισες την ντροπή;»
Απόσπασμα απο το βιβλίο.
Σελίδες γεμάτες πόνο αυτό το βιβλίο. Πολύ σκληρό για να είναι αληθινό. Όμως η κακοποίηση των γυναικών και ειδικά των παιδιών απο τους γονείς τους είναι ακόμα και σήμερα ένα σημαντικό θέμα που σιγά σιγά διαβάζουμε σε πολλά βιβλία. Και τα περισσότερα είναι αληθινές ιστορίες.
Όσο και να υπάρχουν νόμοι πάντα τα στόματα είναι κλειστά. Πίσω απο τις πόρτες κάθε οικογένειας δεν ξέρει κανένας τι γίνεται. Πόνος, θυμός, αγανάκτηση, σωματικός και ψυχικός πόνος που δεν γιατρεύεται όσα χρόνια και αν πέρασουν. Καθημερινή κακοποίηση που όσα χρόνια και να περάσουν μένουν σαν εφιάλτες όσο και να το κρύβουν στην ψυχή τους, όσο και να φύγουν στην άλλη άκρη του κόσμου δυστηχώς κάποτε οι εφιάλτες παραμονεύουν.....
Το κελάρι παραμένει εκεί και παραμονεύει, το κελάρι της ντροπής δυστηχώς φώναξε τους δράκους να ξαναγυρίσουν και να θυμηθούν τα παλία....Το δάσος απέραντο και αγέρωχο απέναντι απο το αρχοντικό μπορεί να τα έβλέπε όλα αλλά δεν ξέχασε και ας γέρασε!!!
Στο τέλος όμως ήρθε η λύτρωση. Η αλήθεια έλαμψε και η ζωή τους μετά απο χρόνια άλλαξε, η ψυχή τους ηρέμησε επιτέλους και η καρδιά τους ζεστάθηκε ξανά.
