ΜΗΝ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΤΑΙ ΤΗ ΝΥΦΗ

Μέσα σε όλα όσα κληρονόμησε η Άννα από την αγαπημένη της γιαγιά Αννιώ ήταν κι ένα παλιό ράφι γεμάτο τεντζερέδες, να της θυμίζει συχνά τα λόγια της: "Κοίταξε μη μείνεις στο ράφι σαν τη θεία σου τη Χρυσούλα..." Η Άννα δεν το 'χε σκοπό. Άλλωστε, πάντα ονειρευόταν να φορέσει νυφικό. Όμως, στα τριάντα τρία της, παρέμενε ανύπαντρη. Νόστιμη ήταν, μορφωμένη ήταν, είχε καλή δουλειά και δικό της σπίτι. Τι έφταιγε λοιπόν; Τη μέρα που λαμβάνει προσκλητήριο γάμου από τη Μαριάνθη, τη μοναδική συμμαθήτριά της πέρα από την ίδια που δεν είχε ακόμη παντρευτεί, φτάνει στα όριά της. Πώς θα δικαιολογούσε σε όλους, για άλλη μια φορά, την απουσία ενός άντρα από το πλευρό της; Όταν διαρκώς μπροστά από τις μεγαλύτερες επιθυμίες μας γιγαντώνονται τα πιο αξεπέραστα εμπόδια, δύο πράγματα συμβαίνουν: ή εγκαταλείπεις ή πεισμώνεις. Κι η Άννα πείσμωσε. Σε αυτό το γάμο έπρεπε να εμφανιστεί με ένα σύζυγο ή, έστω, έναν αρραβωνιαστικό. Της έμεναν μόνο δύο εβδομάδες για να τον βρει...

Ταξίδεψα με ένα ανάλαφρο μυθιστόρημα!!! Μου άρεσε πολύ η γραφή της συγγραφέως Δημουλίδου στο πώς μετέφερε στον αναγνώστη τις σκέψεις και τα όνειρα μιας γυναίκας για να βρεί έναν σύζηγο και να παντρευτεί χωρίς να μείνει στο ράφι. Δείνει στον αναγνώστη με χιούμορ και ανάλαφρα, σοφά λόγια την ιστορία μιας γυναίκας που ονειρεύεται να βάλει το περιβόητο νυφικό που όλες οι γυναίκες ονειρευόμαστε. Και τελικά όταν παντρεύεται τι γίνετε παρακάτω.Αλλά δεν θα σας πω γιατι θα σας χαλάσω την περιέργεια..... Αξίζει να το διαβάσετε!!!

Απόσπασμα απο το βιβλίο:

Το μακιγιάζ μιας γυναίκας είναι ο άντρας που έχει δίπλα της. Το μακιγιάζ της γυναίκας είναι ο σύντροφος της. Όταν αυτός τη φροντίζει, ομορφαίνει, όταν την αμελεί, ασχημίζει.

CASTA DIVA

Καλή Χρονιά σε όλους με υγεία, αγάπη, ειρήνη και ευτυχία στην ζωή όλων!!! Ο νέος χρόνος ξεκίνησε με ένα ωραίο βιβλίο το Casta Diva της Βικτώριας Μακρής. Είναι ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα  που μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις με άμεσο, συγκινησιακό και ποιητικό τρόπο, αγγίζοντας τις ψυχικές και τις συνειδησιακές καταστάσεις, αλλά και τις κοινωνικές δομές και προκαταλήψεις, που οδηγούν άλλοτε σε δρόμους αγάπης, αυτογνωσίας και λύτρωσης, και άλλοτε σε μονοπάτια πόνου και οδυνηρής περιπέτειας.

Το μυθιστόρημα καταγράφει με έξοχο τρόπο την ζωή δύο ανθρώπων, από την παιδική τους ηλικία μέχρι τα βαθιά γεράματα, του Θεοτόκη και της Κάλλας – τυφλής εκ γενετής. Η Κάλλας, έβλεπε μέσω του αγαπημένου της Θεοτόκη που ήταν το ”βλέμμα” της και ο Θεοτόκης έβλεπε μέσω του νου και της ψυχής της. Η δομή του συγγραφικού αυτού έργου είναι ιδιότυπη και θεμελιωμένη πάνω σε δύο γερές κολώνες, τους ακέραιους χαρακτήρες των δύο παιδιών, που μεγαλώνουν κι εξελίσσονται μαζί, που λάμπουν σαν πλατίνα και χρυσάφι κάτω από τον ήλιο και αντανακλούν στην ψυχή μας τα λεπτότατα βαθιά συναισθήματα της ανθρώπινης ύπαρξης όπου, σώμα, πνεύμα και ψυχή τραγουδούν μαζί, με μια γλώσσα που πάλλεται για να αναδείξει εικόνες και καταστάσεις τόσο τρυφερές, βαθιές και σημαίνουσες, που λιώνουν την ψυχή του αναγνώστη από συγκίνηση και τον συνεπαίρνουν.

Η συγγραφέας περιγράφει με σαφήνεια κάθε στιγμή και κάθε χτύπο καρδιάς των ηρώων της, της τυφλής Μαρίας και του αγαπημένου της Θεοτόκη, συνδέει τις ζωές τους, χωρίς να ωραιοποιεί ότι δεν είναι ωραίο, χωρίς να καταδικάζει ότι είναι άσχημο, ξέρει πώς να δίνει στην αφήγηση της την απόλυτη εικόνα της πραγματικότητας που ζουν, σα να βρίσκεται σαν σκιά δίπλα στον καθένα τους απλώνοντας πάνω τους ένα σύννεφο αγάπης που καταλήγει στην τελευταία φράση του βιβλίου της: Μυρίζει…άγγελος!

Ταξίδεψα με την αγάπη του Θεοτόκη και της Κάλλας στο Μάρμαρα, στο Ροδονήσι, στο Μεγαλονήσι, στην Φλωρεντία και στον Πειραιά!!! Μια αγάπη δυνατή που άντεξε στο χρόνο παρόλα τα εμπόδια, την απόσταση και τις καταστάσεις που τους είχαν δημιουργηθεί. Άντεξαν και ήταν πάντα μαζί, με την Κάλλας να είναι το βλέμμα του και με τον Θεοτόκη να είναι τα μάτια της!!!

«Αν ήξερα πόσο πόνο έχει η αγάπη, δε θα σε είχα αγαπήσει», Κάλλας. «Εγώ θα σε είχα αγαπήσει, Θεοτόκη μου, ακόμα κι αν ήξερα πως χωρίς εσένα δε θα είχα γνωρίσει τον πόνο ποτέ… Νιώθω πως θα ερχόμουν να σε βρω σαν την ψυχή που ενσαρκώνεται, γνωρίζοντας από πριν πως το σώμα τούτο θα τη βασανίσει…» 

Η Μαρία γεννήθηκε τυφλή. Έλεγε η μητέρα της πως, καθώς την κρατούσε στην αγκαλιά της, είδε στα μάτια της την ομορφιά της μουσικής, που την ακούς αλλά δεν τη βλέπεις. Σαν τα τραγούδια που λέει η Κάλλας ήταν∙ σαν την Casta Diva… Τόσο όμορφη! Και τότε αποφάσισε να τη βαφτίσει Μαρία και να τη φωνάζει Κάλλας. 

Παιδί ακόμα η Κάλλας, γνωρίζεται με τον Θεοτόκη. Μικρός και εκείνος, οχτώ χρόνων. «Θέλεις να είμαι τα μάτια σου; Να σου λέω τι βλέπω;» της προτείνει με αθωότητα ο Θεοτόκης… 

Αγαπήθηκαν πολύ. Και πόνεσαν πολύ. Όλη τους τη ζωή για τον έρωτα και την αγάπη την έζησαν. Για εκείνη την απρόσμενη στιγμή της ευτυχίας που στέκεται στα χέρια κι ύστερα πάλι ξαφνικά, σαν νεράκι που σκάει στην ακροθαλασσιά, χάνεται στα κύματα.