ΟΥΤΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ

Ένα βιβλίο που σε συγκλονίζει για την γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού από τους Τούρκους μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.Η ελληνίδα Aννα Φρανκ, η Σάνο Χάλο (Ευθυμία Βαρυτιμιάδου), είχε γράψει το ημερολόγιό της βαθιά μέσα στη μνήμη της. Δεν είχε καμία άλλη δυνατότητα, καθώς από εννέα χρόνων το μόνο που είχε ως καθήκον ήταν η επιβίωσή της. Ογδόντα χρόνια μετά, ξαναπήγε το ταξίδι. Αντίστροφα αυτήν τη φορά. Από τη μεγαλύτερη πόλη του κόσμου, τη Νέα Υόρκη, στον Αγιο Αντώνη, που δεν είναι καν μια κουκκίδα στον χάρτη του Πόντου. Εκεί, επί τόπου, περιέγραψε το ημερολόγιό της στην κόρη της Θία Χάλο, για να γράψει εκείνη ένα διεθνές μπεστ σέλερ, το «Ούτε το όνομά μου».

 "Η οικογένειά μας ήταν: η μητέρα μου, ο πατέρας μου, οι πέντε αδελφές και τα τέσσερα αδέλφια μου, ένας θείος, μια θεία Αρμένισσα -μάλλον και αυτή κουβαλούσε τη δική της ιστορία- και η κόρη τους που παντρεύτηκε και μετακόμισε μακριά πολύ μικρή. Μετά από εμάς τίποτα.
Ζούσαμε στην Νέα Υόρκη, στην Ουέστ Εκατοστή Δεύτερη Οδό, αλλά τότε ήταν πολύ διαφορετικά από ό,τι είναι σήμερα. Στη δεκαετία του '40 και του '50, ο δρόμος έμοιαζε με σκηνικό από το Ουέστ Σάιντ Στόρι. Εμείς ζούσαμε σε ένα διαμέρισμα πέντε δωματίων που ήταν χτισμένα σαν τα βαγόνια ενός τρένου - κάθε δωμάτιο επικοινωνούσε με το επόμενο. [...]
Μεγαλώσαμε ανάμεσα σε Ιρλανδούς κυρίως, αν και υπήρχαν και άλλες φυλές και εθνικότητες στις γύρω γειτονιές και στα σχολεία μας. Η καταγωγή μας, όμως, ήταν ένα μυστήριο για εμάς τα παιδιά. Είχαμε έρθει από δύο χαμένους πολιτισμούς. Και οι δύο γονείς μου ήταν από την Τουρκία και οι λαοί τους είχαν ζήσει εκεί για χιλιάδες χρόνια, αλλά δεν ήταν Τούρκοι. Κανένας δε γνώριζε, ούτε καν είχε ακούσει για το λαό της μητέρας μου -τους Έλληνες Πόντιους της Μικράς Ασίας. Όσο για το λαό του πατέρα μου, τους Ασσύριους, γι' αυτούς πίστευαν ότι είχαν ζήσει μόνο στους αρχαίους χρόνους και δεν υπήρχαν πια. Ως παιδί, δεν ανέφερα ποτέ την καταγωγή της μητέρας μου, ενώ τις λίγες φορές που επιχείρησα να απαντήσω στις ερωτήσεις για την καταγωγή του πατέρα μου, με διόρθωναν με μεγάλη επισημότητα.
«Όχι, γλυκιά μου. Εννοείς ότι είσαι Σύρια. Οι Ασσύριοι είναι αρχαίος λαός. Δεν υπάρχουν πια». Ακόμα και οι δάσκαλοί μου αυτό μου έλεγαν". [. . .]
Η Thea Halo αφηγείται την αλησμόνητη ιστορία της μητέρας της, Σάνο. Στην ηλικία των 10 μόλις ετών η Σάνο επιβίωσε από την πορεία θανάτου που αφάνισε την οικογένειά της. Εβδομήντα χρόνια μετά τον εκπατρισμό της η Σάνο και η κόρη της Thea επιστρέφουν στην Τουρκία σε μια προσπάθεια αναζήτησης του χωριού και του πατρικού της. Στο βιβλίο, η Σάνο, μια ελληνίδα Πόντια που γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό κοντά στη Μαύρη Θάλασσα, αναπολεί την παραδοσιακή αγροτική ζωή της στα βουνά του Πόντου.

Πόντος 1919. Η φοβερή συνειδητοποίηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά έφτασε σιγά -σιγά στο χωριό της Σάνο. Άγνωστοι άρχισαν να περιφέρονται και να διανυκτερεύουν στα χωράφια και στα δάση της περιοχής. Παραμόνευαν από απόσταση σαν αρπακτικά. Τούρκοι στρατιώτες έκαναν επιδρομές και οδηγούσαν τους άντρες στα άθλια στρατόπεδα εργασίας. Οι περισσότεροι πέθαιναν από τις κακουχίες και την πείνα. Αργότερα, την άνοιξη του 1920, οι Τούρκοι στρατιώτες ξαναγύρισαν και διέταξαν τους κατοίκους να υπακούσουν τις εντολές του Στρατηγού Κεμάλ Ατατούρκ: «Πρέπει να φύγετε απ' αυτόν τον τόπο. Μαζί σας θα πάρετε ό,τι μπορείτε να σηκώσετε...». Στις πορείες θανάτου που ακολούθησαν, τα θύματα πέθαιναν εκεί όπου έπεφταν, με τα αρπακτικά να παραμονεύουν. Έτσι έφτασε στο τέλος της η τρισχιλιόχρονη ιστορία του ποντιακού ελληνισμού στην Τουρκία. Έχοντας χάσει ό,τι αγαπούσε στη ζωή της, ακόμη και το όνομά της, η Σάνο δόθηκε με προξενιό σ' έναν άντρα που την πήρε μαζί του στην Αμερική στην ηλικία των 15 ετών. Ο άντρας της είχε τα τριπλάσια χρόνια της. Η αφήγηση παρακολουθεί την πορεία του γάμου της, την ανατροφή των 10 παιδιών της και τη μεταμόρφωσή της από μια αθώα παιδούλα, που ζούσε μια παραδοσιακή ζωή σε έναν απομακρυσμένο τόπο, σε μια στοργική μητέρα και αποφασιστική γυναίκα στη Νέα Υόρκη του 20ού αιώνα.

Η Τουρκία αποσιωπά συνειδητά τις σφαγές σχεδόν 3.000.000 ανθρώπων που ανήκαν στις χριστιανικές μειονότητες των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων, καθώς και τους μαζικούς εκτοπισμούς εκατομμυρίων άλλων. Το βιβλίο αυτό είναι μια σπάνια προσωπική μαρτυρία των τρομερών συμβάντων εκείνης της γενοκτονίας. Η αφήγηση αποτελεί μια αυθεντική κατάθεση ψυχής, γραμμένη αριστουργηματικά, ενώ η πλοκή εξελίσσεται μέσα από τις προσωπικές αναμνήσεις και τις αγωνίες ενός δράματος. (Από την έκδοση).

ΣΤΗΝ ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΚΛΕΨΥΔΡΑΣ

Διανύοντας την τρίτη δεκαετία της ζωής της, η Αριέττα μόλις έχει αρχίσει να ξεπερνάει ένα θάνατο που συγκλόνισε την ίδια και την οικογένειά της. Μόλις έχει αρχίσει να ονειρεύεται πάλι και να ξαναζεί... Ξαφνικά μαθαίνει ότι πάσχει από μια σοβαρή ασθένεια... Όλα γκρεμίζονται γύρω της και εκείνη αποφασίζει να αντιμετωπίσει την κατάσταση με τον τρόπο που θεωρεί σωστό για την ίδια, αλλά και για όσους την αγαπούν... Τα έχει σχεδιάσει όλα όπως πρέπει... Κι ενώ η σκιά της κλεψύδρας πέφτει βαριά πάνω της, ένας απρόσμενος έρωτας έρχεται να αλλάξει όλα τα δεδομένα..

Το βιβλίο αυτό κυριολεκτικά δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου! Δεν ξέρω εάν με κατέπληξε τόσο η θεματολογία, όμως σίγουρα η γραφή του είχε κάτι το ελκυστικό. Απλό, εύκολο στην κατανόηση, με αρκετά όμως κενά που σου δημιουργούνταν ίσως και επίτηδες, έτσι για να επιτρέψεις και λίγο στη φαντασία σου να καλπάσει - το έχουμε ανάγκη και αυτό, κακά τα ψέματα. Η θεματολογία πλούσια. Ίσως όμως και δυσάρεστη σε αρκετά σημεία. Ξεκινά με θάνατο, χωρισμό, μοναξιά, πόνο, θλίψη αλλά συνεχίζει με έρωτα, μάχη για τη ζωή και οδηγείται σε μία ίσως αναμενόμενη λογοτεχνική λύτρωση. Κάτι άλλο που εκτίμησα, είναι πως αναφέρεται σε ένα νησί που αγαπώ πολύ, στην Τήνο.  

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ- Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Η κακοποίηση ενός παιδιού είναι ένα σοβαρό θέμα στην εποχή που ζούμε. Αυτό το βιβλίο μπορεί να ήταν σκληρό με ωμή γραφή και σκληρή περιγραφή αλλά το διάβασα σελίδα, σελίδα.Δεν μπορείς να μεταφέρεις με ευγένεια στο χαρτί μια υπόθεση παιδικής κακοποίησης. Το διάβαζα και τα δάκρυα κυλούσαν. Σκοτείνιασε η ψυχή μου, με γέμισε θυμό και μίσος για τον πατέρα και την μητέρα της Ιφιγένειας αλλά ακόμα και θυμό για την κοινωνία όπου ζούσε. Δυστυχώς σε μερικούς ανθρώπους η ζωή τους δείχνει το σκληρό πρόσωπο της και στην περίπτωση της Ιφιγένειας η ζωή της το χάρισε απλόχερα. Δεν την ρώτησε, δεν την ένοιωσε ούτε μια στιγμή, δεν της χάρισε ούτε μια στιγμή χαράς, απλά της έδινε το ένα χαστούκι μετά το άλλο. Και εκεί που έλεγες ότι όλα τελείωσαν και η ζωή την άφηνε επιτέλους να πάρει μια ανάσα, δυστηχώς δεν την άφηνε και ξεκινούσε τα απανωτά χαστούκια. 

Η Ιφιγένεια δεν κακοποιήθηκε μόνο απο τον πατέρα της. Για μένα κακοποιήθηκε και απο την μητέρα της. Βέβαια όχι σωματικά αλλά ψυχικά. Γιατί δεν είδε τα σημάδια, δεν την κατάλαβε, δεν την ένοιωσε ή απλά το κατάλαβε και δεν έκανε τίποτα για να την σώσει. Απλά έκανε τα στραβά μάτια. Μια μάνα που αγαπάει το παιδί της το προσέχει σαν τα μάτια της. Δυστυχώς για την Ιφιγένεια αυτή ήταν μια μηΤέρα και αυτός ένας παΤέρας. Δεν μπορώ να ακούω να λένε ότι δεν μπορούν να διαβάσουν αυτο το βιβλίο. Μην περιμένετε να διαβάσετε λογοτεχνία αλλά μια σκληρή πραγματικότητα που δεν φαντάζει ο νους σας. Άν έχετε παιδιά οφείλετε να το διαβάσετε. Άν δεν μπορείτε απλά σκεφτείτε πώς μπόρεσε η γυναίκα που τα έζησε όλα αυτά να ξαναζήσει τα φρικτά γεγονότα της ζωής της. 

«Μα τι τόσο σημαντικό έχει η ζωή σου για να γίνει βιβλίο;» ρώτησα αυθόρμητα την Ιφιγένεια σ’ εκείνη την πρώτη γνωριμία μας, τον χειμώνα του 1997. Όλα όσα μου είπε ήταν ανατριχιαστικά, φρικτά… Όσα άκουσα έκρυβαν τόση ασχήμια, που αναρωτιόμουν αν μπορούσα να τα διαχειριστώ. Κάθε λέξη πιο βαριά από την άλλη. Όλες μαζί ισοπεδωτικές. 

Χίλιες και μία ζωές στριμωγμένες σε τέσσερις δεκαετίες, που με έκαναν να καταλάβω πως απέναντί μου έχω έναν άνθρωπο με διαβολεμένη ψυχραιμία και προκλητικό θάρρος∙ συγχρόνως, μια απελπιστικά μελαγχολική και θλιμμένη γυναίκα με παγωμένη ψυχή, που τολμά να σε κοιτάξει κατάματα και να σου μιλήσει για εκείνη τη σχέση ντροπής με τον πατέρα της και για όλα όσα στιγμάτισαν την ύπαρξή της. 

Κάπως έτσι ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για την έκδοση αυτή. Μόνο που χαθήκαμε με την Ιφιγένεια. Και για περίπου είκοσι χρόνια η ιδέα του βιβλίου έμεινε μια ανικανοποίητη επιθυμία, ώσπου νίκησε η ανάγκη μας να φωνάξουμε δυνατά την αλήθεια και να σώσουμε όσο περισσότερες ζωές μπορούμε. Και την αλήθεια αυτή την κρατάτε στα χέρια σας.

ΑΓΑΠΗ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ

Η Στέλλα γνωρίζει τον Ιάσονα. Κάνουν σχέση. Χωρίζουν.

Νομίζει πως τελείωσε μαζί του.

Κάνει λάθος!

Ο Ιάσονας δεν αποδέχεται τον χωρισμό, απλώνει πάνω της τα φαρμακερά του δίχτυα. Για να την εγκλωβίσει. Ως πού μπορεί να φτάσει άραγε για να ικανοποιήσει τον πληγωμένο του εγωισμό;

Ένα παραμυθένιο νησάκι του Αιγαίου, η Μαρμαρωμένη Βασιλοπούλα του∙ κι ένας φόνος. Μια αγάπη-δηλητήριο. Ένα μωρό. Πάθος και ζήλια. Κι η Στέλλα αναζητάει μια καινούργια αρχή, μακριά από τον άντρα που προσπαθεί να στοιχειώσει τη ζωή της. Ταξιδεύει σε μια θάλασσα από μυστικά. Μυστικά που μπερδεύουν ζωές, συναισθήματα, αποφάσεις, σχέδια. Μόνο που το καραβάκι της είναι χάρτινο. Και τα καταγάλανα νερά του Αιγαίου είναι έτοιμα να το κλείσουν στην αγκαλιά τους… 

Άραγε το πεπρωμένο είναι δική μας επιλογή ή παιχνίδι της μοίρας; 

Στέλλα, Ιάσονας, Μυρτώ. Τρία πρόσωπα με διαφορετικούς χαρακτήρες το καθένα. Πάθος, ζήλια, αγάπη δηλητήριο. Το πεπρωμένο είναι γραμμένο στις διαφορετικές ζωές τους και δένονται με έναν περίεργο τρόπο χωρίς να το θέλουν στον ιστό της μοίρας τους. 

Ταξίδεψα μαζί τους στην Κάλυμνο, στην Κώ και στην μαγευτική Τέλενδο. Ταξίδεψα μαζί με διαφορετικά συναισθήματα κάθε φορά. Ένα μυθιστόρημα που διαβάζεις κάθε του σελίδα με αγωνία και προσμονή για ένα καλό τέλος. 

Υπάρχουν παντού Μαρμαρωμένες Βασιλοπούλες που περιμένουν τον Πρίγκιπα με το Άσπρο Άλογο και τελικά η μοίρα τους τους στέλνει τον Πρίγκιπα με το Μάυρο Άλογο.Αλλά δυστηχώς αυτές βλέπουν μόνο τον Πρίγκιπα πάνω στο Άσπρο Άλογο. Κλείνουν τα μάτια στην αλήθεια. 
Αυτό το βιβλίο όμως καταπιάνεται και με τα οικογενειακά μυστικά, την βουλιμία και την ζήλια. Τρία πολύ σοβαρά θέματα. Η συγγραφέας μας γράφει όπως πάντα τόσο ωραία και στο τέλος του βιβλίου σου μένει ένα γλυκό χαμόγελο!!!!

Απόσπασμα απο το βιβλίο!!!

Η ζήλια, σε οποιαδήποτε μορφή της, αναστατώνει τις
σχέσεις, μπορεί να τις καταστρέψει και σε ακραίες
περιπτώσεις να καταστρέψει την ίδια τη ζωή μας. Πολλά και
διάφορα συναισθήματα μπλέκονται μέσα της. Όπως η οργή, η
θλίψη, η ντροπή, η ανεπάρκεια, η απόγνωση, η καχυποψία.
«Είναι ένα τέρας που γεννιέται από τον εαυτό του και
τρέφεται απ’ αυτόν», όπως υποστηρίζει ο Σαίξπηρ. Η ζήλια μάς
κάνει να υποφέρουμε. Φωτιά είναι που κατακαίει τα σωθικά
μας.

ΨΙΘΥΡΟΙ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ

Ζωές καταστρέφονται μέσα σε μία νύχτα. Η λαίλαπα της φωτιάς κατακαίει ενοχές, αθωότητες, νιάτα και συνειδήσεις. Η εννιάχρονη Σεμίνα Μαργέτη παραδίδεται στο θάνατο της ψυχής της την ώρα που η μητέρα της αφήνει την τελευταία της πνοή ανήμπορη στις φλόγες. Μοναδική αμαρτία της Ηλέκτρας Φωτεινού είναι το ότι ερωτεύτηκε με πάθος λάθος άνθρωπο.

Ένας ο ένοχος, ή μήπως πολλοί;

Δαμιανός, Στέφανος, Ρούσσος. Τρία πρόσωπα που επηρεάζουν με τις αποφάσεις τους τον ρου των γεγονότων.Κάποιοι εφησυχάζουν και κάποιοι βασανίζονται από ορμητικά ποτάμια αμφιβολίας. Ίσως και ενοχής. Οι ψίθυροι σιγανοί, σχεδόν βουβοί στην αρχή, χρόνο με το χρόνο αρχίζουν να κραυγάζουν.Και εκείνη, η μικρή Σεμίνα, που από ένα παιχνίδι της μοίρας έχει επιβιώσει, επιστρέφει ως Σεμέλη Σοφιανού είκοσι ένα χρόνια αργότερα, αναγεννημένη από τις ίδιες της τις στάχτες, για να πάρει την εκδίκησή της από τον υπαίτιο της τραγωδίας, ο οποίος ζει και βασιλεύει χάρη στα λεφτά της μητέρας της.Τίποτα όμως δεν είναι όπως φαίνεται όταν οι σύμμαχοι αποδεικνύονται εχθροί. Και οι εχθροί ίσως είναι εκείνοι που κρατάνε το κλειδί της αγάπης καθώς οι μάσκες πέφτουν.Θα κοπάσουν μια μέρα οι ψίθυροι στις φλόγες; Θα αποκατασταθεί η αλήθεια; Θα μπορέσει να αναδυθεί η ελπίδα και να σκαρφαλώσει στο σκοτεινό ουρανό, όταν όλοι νόμιζαν πως θάφτηκε κάποτε ολόκληρη στις στάχτες;

"Μπορούσε να ξεγελάσει τους πάντες εκτός από τον ίδιο της τον εαυτό". Στα δικά της µάτια, χρυσαφιά σαν του µεγαλύτερου εχθρού της, η συναρπαστική Σεµέλη Σοφιανού εξακολουθούσε να µοιάζει χαµένη και αβοήθητη σαν εγκαταλειµµένο βρέφος. Εξακολουθούσε να είναι το στρουµπουλό κοριτσάκι της παιδικής της ηλικίας, εκείνης της εποχής που χάθηκε βίαια στις φλόγες, παρασέρνοντας στα φρικτά αποκαΐδια και ολόκληρη την αθωότητά της. Τίποτα δεν ήταν ίδιο από τότε. Όλα είχαν καεί, και εκείνη έµοιαζε µε παντοδύναµο φοίνικα αναγεννηµένο από τις ίδιες του τις στάχτες.

  Ψίθυροι 

Ήταν ο χρόνος που ψιθύριζε,

Λ'εξεις μικρές, λέξεις τυφλές, 

λέξεις που έσβησαν πριν θεριέψει η φλόγα.

Κι όσα μαρτύρυσαν, 

καρφιά που λάβωσαν τ'άμετρο χτυποκάρδι.

Κι όσα τα έκαναν σιωπές, 

πέπλο βαρύ, που σκίασε τ'αδάκρυτο σου βλέμμα.

Ψίθυροι στις φλόγες... Μπορούν άραγε οι φλόγες να κατακάψουν ό,τι καλό κουβαλά μέσα του ένας άνθρωπος; Να μετατρέψουν σε στάχτη τις ανθρώπινες ζωές, τις συνειδήσεις, τις ίδιες τις ψυχές όσων βιώνουν την αβάσταχτη λαίλαπα τους; Ή μήπως η απείθαρχη βαναυσότητα τους δεν κατατρώγει τα πάντα; Μήπως δεν φτάνει ποτέ ώς τα μύχια κάποιου καταδικάζοντας τον σε έναν όν φτιαγμένο μονάχα για εκδίκηση και πόνο, αλλά αφήνουν ανέγγιχτο ένα κομμάτι του που μόνο η αγάπη θα μπορούσε να φτάσει; Να αφυπνίσει, να ανασύρει κι εν τέλει να δυναμώσει, επουλώνοντας αργά και σταθερά όλες τις πληγές μετατρέποντας τον ώς άλλο φοίνικα που αναγεννιέται από τις στάχτες;
 
Η Ευαγγελία Ευσταθίου με την υπέροχη μαεστρία της πένας της μας αφήνει να αφουγκραστούμε τους ψιθύρους στις φλόγες μια δραματικής, έντονης, δυναμικής και γεμάτης μυστήριο ιστορίας. Μας βυθίζει σε πύρινα μονοπάτια, σε ανθρώπινα πάθη και λάθη, σε ζωές, που μπλέκονται στο δίχτυ της εκδίκησης και στο ζύγι της Νέμεσης.

 Είναι πολύ σημαντικό να νιώθει κανείς κλείνοντας κάθε βιβλίο πολλά και διάφορα συναισθήματα που δημιουργούνται από την καταβύθιση στις σελίδες του. Οι «Ψίθυροι στις φλόγες» μου δημιούργησε διαφορετικά, αλληλοδιαδεχόμενα συναισθήματα, αντίστοιχα της καταιγιστικής εξέλιξης της πλοκής του. Η ιστορία της Σεμέλης – Σεμίνας, έχει πολλά μηνύματα, αφορμές για προβληματισμό και θέματα για συζήτηση, που δεν αναλώνονται μόνο στο σήμερα, αλλά είναι διαχρονικά και κυρίως ανθρώπινα. Η αυτονόητη ανάγκη κάθε παιδιού να αισθάνεται ότι αγαπιέται από τον πιο δικό του άνθρωπο στον κόσμο, την μητέρα του, να νιώθει προστατευμένο, αποδεκτό και ασφαλές και οι πληγές της έλλειψης της μητρικής ανιδιοτελούς αγάπης. Ο τρόπος της παιδικής αντίδρασης και ο χρόνος που πρέπει να διανύσει κανείς από την παιδική του ηλικία έως την ενηλικίωση του για να αποδεχθεί τους γονείς του, όχι ως πρότυπα και μάλιστα ιδανικά, αλλά ως ανθρώπους, που αναζητούν τη συντροφικότητα. 

Πως το ερωτικό πάθος, μπορεί να αποβεί καταστροφικό για έναν άνθρωπο, όταν δεν μπορεί να το χαλιναγωγήσει, και η καρδιά παίρνει τα ηνία από τη λογική και τις κοινωνικές συνθήκες και επιταγές. Το δικαίωμα κάθε γυναίκας, έστω και με το λάθος τρόπο, να διαθέσει την ψυχή της και την καρδιά της όπως επιθυμεί, υπακούοντας σε ορμητικά πάθη, και παρασύροντας τον εαυτό της σε βάθη και λάθη, που δεν μπορεί να αντιληφθεί ούτε συνειδητά ούτε έγκαιρα, και τότε το πάθος μετατρέπεται σε ολέθριο λάθος με απροσμέτρητες συνέπειες. Η αδελφική αγάπη, η οποία κάποιες φορές, δεν είναι δεδομένη, όταν κυριαρχούν άλλα συναισθήματα, η φιλοδοξία, η απληστία, η αγάπη για το χρήμα και τα υλικά αγαθά, ο φθόνος και η δίψα για δύναμη και εξουσία.

Η πατρική αγάπη, αντιμέτωπη με τη συνείδηση και την αναζήτηση της αλήθειας. Η ανάγκη του ανθρώπου να αποδώσει δικαιοσύνη με τον δικό του τρόπο, όταν η αδικία, ο πόνος, η οδύνη της απώλειας, η απόγνωση και η επαφή με το θάνατο, δίνουν τη θέση τους στο μίσος, στην ανάγκη για εκδίκηση, στην αποστροφή, στο θυμό και στην οργή. Μπορεί ο άνθρωπος, στην πορεία της ζωής του, να αλλάξει πραγματικά χαρακτήρα και προσωπικότητα, συνειδητά, να αλλοιώσει τις αρχές και τις αξίες του, ακόμα και όσα αρνητικά απωθημένα μπορεί να έχει, ή, εν τέλει, στον πυρήνα της ψυχής του, παραμένει ο ίδιος ή η ίδια, και χρειάζεται καταβύθιση για να αποτινάξει όσα τον βασανίζουν και να αποδεχθεί τελικά τον ίδιο του τον εαυτό ; 

Ένα πολύ δυνατό βιβλίο, με καθηλωτική εξέλιξη, ανατροπές, μυστικά, αιωρούμενα ερωτηματικά, πάθος, ένταση, αγωνία, με εναλλαγές μεταξύ του παρόντος και του παρελθόντος, με διεισδυτικότητα στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής, και με λυτρωτικό τέλος, διαφορετικό, κατά τη γνώμη μου, για κάθε χαρακτήρα του βιβλίου. Δεν περίμενα κάτι λιγότερο από την Ευαγγελία Ευσταθίου, και σίγουρα θαύμασα για άλλη μία φορά την έμπνευση, το ταλέντο, τη συγγραφική δεινότητα και την ικανότητά της να μας χαρίζει αλησμόνητα βιβλία.

Ο ΚΗΠΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΜΟΥΡΙΕΣ

Ένα βιβλίο που θέλεις να το ρουφήξεις σαν έναν γλυκόπικρο ποτό!!!Ξεκίνησα ένα ταξίδι με αυτό το βιβλίο απο σελίδα σε σελίδα ταξίδευα μαζί με την Λίνα και τον Νίκο αλλά το ταξίδι μου τελείωσε αφήνοντας μου μια γλύκα στην ψυχή μου!!!

 Η ιστορία του βιβλίου σίγουρα είναι αρκετά συνηθισμένη. Μία από αυτές που θα μπορούσε να έχει συμβεί στον καθένα από εμάς. Αυτό είναι ένα στοιχείο που θα μπορούσε να την καθιστά βαρετή και όμως, χάρη στην μοναδικά τρυφερή πένα της Καίτης Οικονόμου, καταφέρνει να μας αγγίξει και να μας συγκινήσει και πάνω απ' όλα, επιτυγχάνει τον ανώτερο σκοπό της που δεν είναι άλλος από το να μπούμε στα παπούτσια των πρωταγωνιστών και να αναρωτηθούμε τι θα είχαμε κάνει εμείς αν ήμασταν στη θέση τους. Ποιες αποφάσεις θα είχαμε πάρει; Ποιο μονοπάτι της ζωής μας θα είχαμε επιλέξει; Άραγε, θα κάναμε τα ίδια λάθη κι αν ναι, θα μαθαίναμε μέσα από αυτά; Έστω και καθυστερημένα, θα προσπαθούσαμε να διεκδικήσουμε το δικαίωμα που έχει κάθε άνθρωπος, να είναι ευτυχισμένος;

 Η Λίνα και ο Νίκος γνωρίζονται από παιδιά, καθότι μεγαλώνουν ουσιαστικά στον ίδιο κήπο. Εκείνος, εννιά χρόνια μεγαλύτερός της, αποτελεί για την ίδια, εκτός από έναν καλό φίλο, τον μέντορα και συμβουλάτορά της, τον άνθρωπο που θαυμάζει όσο κανέναν. Τα αισθήματα αυτά δεν αργούν να μεταμορφωθούν σε αγάπη και η Λίνα, δεν αργεί να μεταμορφωθεί στα χέρια του Νίκου σε γυναίκα. Ο έρωτάς τους δυνατός και μεγάλος, και τίποτα δεν μοιάζει να μπορεί να σκιάσει την ευτυχία που η Λίνα νιώθει. Τότε είναι που η μοίρα τής δείχνει το σκληρό της πρόσωπο, με την οικογένειά της να καταστρέφεται οικονομικά, να πρέπει να αντιμετωπίσει μία απρόσμενη μετακόμιση και μία ακόμα πιο απρόσμενη εγκυμοσύνη, την οποία καλείται να περάσει μόνη της αφού ο Νίκος δεν σκοπεύει να θυσιάσει το μέλλον του για το παιδί αυτό. Τα χρόνια περνάνε και η Λίνα, με κόπους και αγώνες, καταφέρνει να ξαναφτιάξει τη ζωή της. Όταν όλα, όμως, δείχνουν να πηγαίνουν καλά για εκείνη, ο Νίκος επιστρέφει ξανά για να διεκδικήσει, τόσο την ίδια όσο και το παιδί που κάποτε απαρνήθηκε.

 
"Ο κήπος με τις μουριές" είναι ένα βιβλίο που θίγει πολύ εύστοχα θέματα απλά, καθημερινά, σύγχρονα, χωρίς να καταφεύγει σε περιττές φλυαρίες ή φτηνές προσπάθειες εντυπωσιασμού. Μέσα από τις σελίδες του, μπορεί κανείς να αναγνωρίσει στοιχεία της σύγχρονης ελληνικής οικογένειας, των δεσμών και των σχέσεων που αναπτύσσονται μέσα σε αυτήν, αλλά και της προσωπικής αλήθειας που κρύβει ο καθένας από εμάς βαθιά μέσα του, κυνηγώντας την πραγμάτωση του δικού του παραμυθιού.

 Η Λίνα γνώριζε τον Νίκο από τότε που θυμόταν τον εαυτό της. Τα σπίτια τους ήταν δίπλα δίπλα και ο Νίκος, που την περνούσε εννιά χρόνια, ήταν ο μεγάλος της φίλος, ο μυστικοσύμβουλος και ο μέντοράς της. Κι αργότερα, στην εφηβεία, ήταν ο άντρας που τη μύησε στον έρωτα. Στα δεκαοχτώ της όμως ο Νίκος έκανε την καρδιά της χίλια κομμάτια - την εγκατέλειψε, αν και ήξερε ότι περίμενε το παιδί του.

Στη διαδικασία της βίαιης ενηλικίωσής της η Λίνα έμελλε να ζήσει κι άλλες τραγωδίες. Οικονομικές καταστροφές και θανάτους αγαπημένων προσώπων, που την άφησαν ολομόναχη στον κόσμο, χωρίς πόρους, χωρίς δουλειά, μ' ένα μωρό στην αγκαλιά. Εφτά χρόνια αργότερα, αφού κατάφερε να σταθεί στα πόδια της με χίλιους κόπους και θυσίες, μπήκε στη ζωή της ένας καινούργιος έρωτας, που έριξε βάλσαμο στην πληγωμένη της καρδιά.

Και τότε γύρισε ο Νίκος, γεμάτος απαιτήσεις...

Άκου, άκου

Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει-ακούς

Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει-ακούς

Είμ'εγώ που φωνάζω κι είμ'εγώ που κλαίω, μ'ακούς

Σ'αγαπώ, σάγαπώ,μ'ακούς.

 

ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΒΟΡΙΑ

Ονομάζομαι Δάμος Χαρμίνης και θα σας διηγηθώ τη ζωή μου ξεκινώντας δωδεκάχρονο παιδί από τη Θεσσαλονίκη του 1970, όπου ένα γεγονός πάγωσε μέσα μου κάθε συναίσθημα και με μετέβαλε αργότερα σε «μάτι του βοριά», που σάρωσε ζωές και κρεβάτια πολλών γυναικών.
Πέρα από αυτό, θα αναφερθώ σε πολιτικά σκάνδαλα, στη σκοτεινή πλευρά της νύχτας και των ναρκωτικών, στον πόλεμο των νυχτερινών κέντρων, όπως τον έζησα, στη μάστιγα του αιώνα, το aids, στις άγριες νύχτες μου τη δεκαετία 1980-1990 στη Μύκονο, τότε που το νησί ήταν ο απόλυτος παράδεισος και υπήρχαν μόνο χρυσαφένια άμμος, θάλασσα, ουρανός και γυμνοί άνθρωποι.
Η γλώσσα που χρησιμοποιώ είναι πολύ σκληρή και στις σκηνές που περιγράφω, κυρίως πάνω στο κρεβάτι μου, υπάρχει ωμός ρεαλισμός, έτσι ακριβώς όπως τα έκανα, χωρίς κανένα απαγορευτικό και χωρίς τον λυρισμό που ίσως απαιτεί ένα λογοτεχνικό βιβλίο. Δεν είμαι συγγραφέας. Είμαι ένας άντρας που βίωσα με πάθος τα λάθη μου.
Αν το μετάνιωσα; Αν καταστράφηκα; Αν δικαιώθηκα; Θα το μάθετε στο τέλος. Ένα είναι σίγουρο. Για να διαβάσεις τη ζωή μου, πρέπει να μπορείς και να την αντέξεις…

Ταξίδεψα σε έναν άλλο κόσμο απο τα μάτια ενός άντρα. Ο Δάμος ήταν ένας άντρας σαν τον βοριά. Σαν τον βοριά που τα παίρνει όλα και τα σηκώνει. Ο Δάμος έχασε την μάνα του πολύ μικρός και όταν μεγάλωσε πόνεσε πάρα πολλές γυναίκες. Το έκανε σκόπιμα και το ήθελε. Δεν σκεφτόταν ποτέ τις συνέπειες. Πλήγωσε πολλές γυναίκες στην ζωή του. Ήταν φτωχός και ξεκίνησε την άνοδο του με μια κληρονομιά και έγινε ένας καταξιωμένος επιχειρηματίας. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να περνάει καλά. Δεν ήθελε να αγαπήσει, ούτε να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια. Πέρναγε καλά εκμεταλλευόμενος τις γυναίκες. Υπάρχουν πολλοί άντρες σαν τον Δάμο στην πραγματικότητα. Μέχρι που η μοίρα είχε άλλα σχέδια. Η μοίρα είναι γραμμένη και τα ανατρέπει όλα......

Το Μάτι του Βοριά είναι ένα βιβλίο που έχει συζητηθεί και το έχουν κριτικάρει πολλοί αναγνώστες. Έμένα μου άρεσε γιατι ήταν κάτι διαφορετικό.  Η συγγραφέας αφηγείται την ιστορία αυτή μέσα από ανδρική ματιά, με τη γλώσσα, τις εκφράσεις και τον κυνισμό ενός άντρα που έζησε τη χλιδή μιας άλλης εποχής. Θεωρώ ότι σε αυτό το βιβλίο έδωσε όσα δεν είχε δώσει σε άλλα βιβλία της. Η συγγραφέας γράφει με γλώσσα ωμή, ρεαλιστική και σύγχρονη. Η ιστορία του Δάμου αποτυπώνεται στο χαρτί μέσα από την προσωπική του αφήγηση και θεωρώ πως η κυρία Δημουλίδου έχει μπει για τα καλά στο πετσί του ανδρικού "ρόλου" που η ίδια έπλασε και αυτή είναι για μένα η μεγάλη επιτυχία του βιβλίου και το στοιχείο εκείνο που ενισχύει τη δυναμική του.

ΕΝΑΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ

Τους τελευταίους μήνες έχω αλλάξει ακόμα κι όνομα. Για τα αγαπημένα μου πρόσωπα εδώ στην Πόλη πάντα θα είμαι η Λένα Βρανά. Για τους Τούρκους όμως είμαι η πλούσια αγγλο-τουρκάλα. Πλαστή ταυτότητα αλλά, από δω και στο εξής, καινούργια όνειρα, καινούργια ζωή... Σεπτέμβριος του 1955, Πόλη. Η νεαρή Λένα Βρανά και η μητέρα της κατάφεραν να επιβιώσουν από το πογκρόμ των Τούρκων κατά των Ρωμιών. Ο πατέρας της όμως δολοφονήθηκε και το μαγαζί τους καταστράφηκε. Η Λένα σώθηκε χάρη στον μεγάλο της έρωτα, τον Κώστα Μπάρκογλου, που της υποσχέθηκε να την παντρευτεί. Αλλά όταν η Λένα μάθει πως τελικά ο αγαπημένος της παντρεύτηκε μιαν άλλη, θα νιώσει τη ζωή της να γκρεμίζεται για δεύτερη φορά. Για να τον εκδικηθεί, όπως πιστεύει, θα παντρευτεί έναν Τούρκο. Και τότε θα αρχίσει η ανάβαση στον προσωπικό της Γολγοθά. Με φόντο την Κωνσταντινούπολη των Ρωμιών του 1955, ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα, ύμνος στον έρωτα και στην άδολη αγάπη.

Μια ιστορική αναδρομή στην Κωνσταντινούπολη με φόντο τα γεγονότα που έλαβαν χώρα το 1955. Ο συγγραφέας πλέκει το ερωτικό γαιτανάκι του Κώστα και της Λένας. Μέσα απο τα μάτια της Λένας φωτογραφίζεται η Πόλη, τα ήθη, τα έθιμα, η μουσική και τα αρώματα της χαμένης αλλά ποτέ λησμονημένης πατρίδας. Ο συγγραφέας περιγράφει εξελίξεις ραγδαίες με έντονα συναισθήματα που το ένα διαδέχεται το άλλο. Αγάπη, έρωτας, ζήλια, μίσος και πόνος τόσο σωματικός όσο και ψυχικός. Απελπισία μα πάνω απο όλα αγάπη για μια πατρίδα που σιγά σιγά χάνεται και γίνεται ξένη.  

ΤΟ ΘΡΟΙΣΜΑ ΤΗΣ ΛΕΥΚΑΣ

Η Μαρίνα κοίταξε το νερό που έτρεχε στη γούρνα και μετά τη λεύκα που θρόιζε απαλά πάνω από το κεφάλι της. Είχε συνδέσει αυτό το θρόισμα με την παρουσία της μητέρας της. Και τώρα, νόμιζε ότι άκουγε τη φωνή της να ψιθυρίζει κάτι. Αφουγκράστηκε καλύτερα για να ξεχωρίσει τα λόγια. Θα σ᾽ αγαπάω πάντα... Θα σε προσέχω από ψηλά... Μα πώς δεν το είχε σκεφτεί αυτό; Η μαμά της την παρακολουθούσε και την πρόσεχε από ψηλά!

Kαρπός ενός μεγάλου έρωτα, η Μαρίνα ζει τα πρώτα παιδικά της χρόνια μέσα στη θαλπωρή που της εξασφαλίζουν η αγάπη και η στοργή των γονιών της. Πολύ μικρή όμως χάνει τη μητέρα της και βιώνει τη μοχθηρία της μητριάς της, η οποία, μετά το θάνατο και του πατέρα, κυριεύεται από μια ανεξέλεγκτη μανία εκδίκησης απέναντί της. Το αποκορύφωμα είναι μια πλεκτάνη που στέλνει την ανύποπτη Μαρίνα στη φυλακή με βαρύτατες κατηγορίες.

Στην άλλη άκρη της πόλης, ο Παναγιώτης γνωρίζει από μικρός την ορφάνια και τη μιζέρια. Το αγόρι μεγαλώνει στους δρόμους, στα ορφανοτροφεία και τα αναμορφωτήρια.

Και όμως, η μοίρα έχει αναθέσει στον Παναγιώτη ένα ρόλο καταλυτικό. Εντελώς αναπάντεχα, οι δρόμοι τους διασταυρώνονται μόνο για μια στιγμή. Θα σταθεί όμως αυτό αρκετό για να βρει εκείνος τη λύτρωση και η Μαρίνα την ευτυχία;

Ταξίδεψα με έντονα συναισθήματα σε αυτό το βιβλίο. Πολλά συναισθήματα,πλούσιο σε καταστάσεις, πάθη και ραδιουργίες με κρυμμένα σημάδια όλο νόημα πίσω απο τις λέξεις. Αγάπη και Μίσος. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις πιο απο τα δυό θα υπερισχύσει. Με καθήλωσε μέχρι την τελευταία του σελίδα. 

Βιβλίο ύμνος για την αγάπη της μάνας που μπορεί απ'όπου και να βρίσκεται να μας φροντίζει και να μας προσέχει. Η μάνα που στέκεται ακοίμητος φρουρός. Η Λεύκα στον κήπο της Μαρίνας αφουγκράζεται τον πόνο της. Εκεί σε ένα απλό παγκάκι η Μαρίνα άκουγε τα λόγια της μαμάς της και τον ψίθυρο απο το θρόισμα της λεύκας που τόσο αγαπούσε η μαμά της!!! 

ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑ ΠΟΤΕ

Δύο βιβλία δημιουργούν την παράλληλη λογοτεχνία και έρχονται για να προσφέρουν στον αναγνώστη το απόλυτο μυστήριο κεντημένο με πάθος και έρωτα.

ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ 

 
Όλα ξεκινούν σε μία έπαυλη με ένα ιδιαίτερο παιχνίδι.Εκείνη δεν περίμενε ποτέ πως ένας άγνωστος θα στοίχειωνε από εδώ και πέρα τη ζωή της.Ο στόχος του αντιμέτωπος με την απόγνωσή της.Οι ζωές τους προχωρούν παράλληλα κι εκείνη κάνει τα πάντα για να τις ενώσει.Θα το καταφέρει; Γιατί όλοι ξέρουμε πως τα παράλληλα δε συναντιούνται ποτέ παρά μόνο όταν τα βλέπεις από μακριά, από μια άλλη οπτική γωνία.
Είναι τα φτερά της φαντασίας που το κάνουν αυτό; Είναι ο πόθος για τη συνάντηση;Κανείς δεν ξέρει. Ίσως πάλι αυτό να μπορεί να το απαντήσει μία γυναίκα που αποφασίζει να χαρίσει λίγο από το άρωμα γαρδένιας που φοράει σε ένα γυμνό και ξεραμένο ευκάλυπτο.

ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑ ΠΟΤΕ  

Όλα ξεκινούν σε μία έπαυλη με μία τελετουργία. Εκείνος δεν περίμενε ποτέ πως ένα απλό πιόνι θα στοίχειωνε από εδώ και πέρα τη ζωή του.Η επιθυμία της αντιμέτωπη με τα σκοτάδια του.Οι ζωές τους προχωρούν παράλληλα κι εκείνος κάνει τα πάντα για να μην ενωθούν ποτέ.
Άλλωστε, ποιος θα μπορούσε να γκρεμίσει τα τείχη που ύψωσαν οι τόσες ενοχές του παρελθόντος του; Κανείς. Εκτός από τη δική του ανάγκη για λύτρωση. Τι περίεργο που κι αυτή ακόμη συμβάδιζε παράλληλα με τη δική της ανάγκη να τον τραβήξει στο φως… Εκείνη, μία γυναίκα παραδομένη στο φυλακισμένο πόθο της.

 Ταξίδεψα σε μια παράλληλη λογοτεχνία. Δύο οι συγγραφείς, δύο τα στυλ γραφής, δύο τα βιβλία, δύο οι κεντρικοί ήρωες, αλλά μία η ιστορία. Μία  ιστορία γραμμένη από διαφορετική σκοπιά.Σκιαγραφημένη με τα μάτια του ήρωα ή της ηρωίδας αντίστοιχα. Με λέξεις κλειδιά στο ένα βιβλίο που παραπέμπουν σε λέξεις κλειδιά στο άλλο βιβλίο.  Γεγονότα που ξεκινούν στο ένα, έρχονται και ολοκληρώνονται στο άλλο. Γεγονότα που έχουν ολοκληρωθεί στο ένα, ζητούν το γιατί στο άλλο. Συμπεριφορές των ηρώων στο ένα, αναλύονται και αιτιολογούνται στο άλλο. Όποιο κι αν αρχίσεις. Κι αυτό είναι η μαγεία τους..  

Οι εικόνες μαγικές απλωμένες μπροστά μου ξεδίπλωναν τους χαρακτήρες δείχνοντας μου τα τρωτά τους σημεία, τα πάθη τους, την ευαίσθησια τους, τις ρομαντικές πτυχές τους και τα μυστικά τους που είναι κρυμμένα στα βάθη της ψυχής τους.

 Απο την πρώτη σελίδα του κάθε βιβλίου τα πρόσωπα στήνονται σ΄έναν χορό αισθησιακό, γεμάτο μυστήριο, έρωτα, απόγνωση, ευαισθησία, πόνο, μίσος και αγωνία ώσπου να έρθει η κάθαρση.    

Οι συγγραφείς δικαιολογούν καταστάσεις και συμπεριφορές, αιτιολογούν επιλογές και αποφάσεις. Παλέυουν τα πρέπει με τα θέλω των ηρώων και τα πώς με τα γιατί.Εγώ κράτησα ένα απόσπασμα απο το βιβλίο που σας το γράφω παρακάτω.

"Ο Έρωτας δε θέλει προσπάθεια, δε θέλει εξαναγκασμούς. Ο έρωτας γεννιέται μόνος του απο το τίποτα. Απο δυό μάτια που φεγγοβολάνε, απο δυό χείλη που τρέμουν, απο τη μελωδία που συνθέτουν οι ψυχές. Αυθόρμητα, αιφνίδια. Ο έρωτας δεν υπολογίζει πρέπει και θέλω. Δεν πιστεύει σε υποχρεώσεις και ανταμοιβές. Δε φοβάται τα δάκρυα και τον πόνο. "

ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ-ΙΑΣΜΗ

Χίος, 1822. Σε χρόνους παλιούς και δύσκολους, η οικογένεια του Ισίδωρου σκορπά και χάνεται μετά την ολοκληρωτική καταστροφή του νησιού από τους Τούρκους. Στη Σύρο, όπου έχουν καταφύγει αυτός και οι αδερφές του, χάρη στις φροντίδες μιας καθολικής καλόγριας κι ενός Ψαριανού μπουρλοτιέρη καταφέρνουν να επιβιώσουν και να γυρίσουν πίσω στον τόπο τους, σ’ ό,τι έχει απομείνει όρθιο, για να ξεκινήσουν και πάλι από την αρχή.

Χρόνια μετά, στο ίδιο κυκλαδίτικο νησί, ο Νικόλας, ο ανιψιός του Ισίδωρου, θα γνωρίσει την αγάπη στο πρόσωπο της Ιάσμης, μιας κοπέλας που η αύρα του μυστηρίου την αγκαλιάζει ολόκληρη. Οι δυο νέοι θα ζήσουν τον απόλυτο έρωτα, ενάντια στη μοίρα που παραφυλά σκληρή κι αμείλικτη.

Ένα μυθιστόρημα που ταξιδεύει τον αναγνώστη στο πρώτο μισό ενός ταραγμένου 19ου αιώνα, στα χρόνια της ομίχλης, στους θαλασσινούς δρόμους του Αιγαίου και των Κυκλάδων, από τα σοκάκια του Πυργιού, το λιμάνι και το κάστρο της Χώρας, ως την κοσμοπολίτισσα Ερμούπολη και τη μυστηριακή Σμύρνη με τα χρώματα κι αρώματα της Ανατολής.

Ένα πολυπρόσωπο έργο που αφηγείται την ιστορία του νεότερου ελληνισμού από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους έως τις αρχές του 20ου αιώνα και διαδραματίζεται κυρίως στη Χίο είναι το μυθιστόρημα του αρχιτέκτονα Νίκου Γούλια που τιτλοφορείται «Στα Χρόνια Της Ομίχλης- Ιάσμη» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Η Ιάσμη από τη Σύρο και ο Νικόλας από τη Χίο κι ο έρωτάς τους που γίνεται η αφορμή για μια έρευνα από τον συγγραφέα που με συνέπεια καταγράφει ιστορικούς σταθμούς του νεότερου ελληνικού κράτους όπως είναι η καταστροφή του 1822, οι πρόσφυγες που έφτασαν στη Σύρο από τα Ψαρά και τη Χίο, τον παγετό του 1850 που είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή της παραγωγής του νησιού, το σεισμό του 1881. Ως αρχιτέκτονας ο Γούλιας δεν θα μπορούσε παρά να σταθεί στην αρχιτεκτονική των νησιών, στην εσωτερική αρχιτεκτονική των σπιτιών και να φωτίσει όλα όσα καθόριζαν την καθημερινή πρακτική των ανθρώπων και προσδιόριζαν τις κοινωνίες τους και τον τρόπο που συμβίωναν με τους Τούρκους.

Τα ήθη και τα έθιμα της εποχής, ένα ναυτικό λεξιλόγιο, χιώτικη ντοπιολαλιά είναι τρία χαρακτηριστικά που δίνουν στο βιβλίο ένα ιδιαίτερο ηχόχρωμα. Το βιβλίο ξεκινά με τη σφαγή της Χίου. Μια οικογένεια θα βρει καταφύγιο στη Σύρο και θα επιβιώσει. Ένας έρωτας που θα αναπτυχθεί ανάμεσα σε δυο παιδιά την Ιάσμη και τον Νικόλα, ανιψιό του Ισίδωρου, του ανθρώπου που κατέφυγε στη Σύρο με την οικογένειά του. Η ιστορική πραγματικότητα προδιαγράφει το πεπρωμένο και ο Νικόλας με την Ιάσμη θα βρεθούν αντιμέτωποι με το σκληρό του πρόσωπο. Αυτό όμως είναι μόνο ένα λιτό περίγραμμα της ιστορίας του Νίκου Γούλια. Ο αναγνώστης που θα διαβάσει αυτό το βιβλίο θα βρεθεί μέσα σε έναν κόσμο μιας άλλης εποχής. Ο αγώνας για την επιβίωση, η ανάπτυξη του εμπορίου, τα εσπεριδοειδή στη Χίο, η μαστίχα που χαρίζει στο νησί το επίθετο «μυροβόλος», η ελπίδα που ενισχύει τη συμμετοχή στον αγώνα της ζωής , ο πόνος, η απώλεια, το πεπρωμένο όλα μαζί αναμεμιγμένα μέσα στις 520 σελίδες του βιβλίου γίνονται το όχημα που θα μεταφέρει τον αναγνώστη προς την αναζήτηση μιας ιστορικής εποχής.

Και βεβαίως μέσα σε όλα αυτά πρωταγωνιστής όπως πάντα ο έρωτας και μια ρομαντική ιστορία που με γλαφυρό τρόπο παρουσιάζει ο συγγραφέας σκηνοθετώντας σκηνές από την ελληνική νησιωτική πραγματικότητα της εποχής σε ένα χορταστικό μυθιστόρημα που περνά δεξιοτεχνικά από τη Χίο στη Σύρο και την ανατολή και από την καταστροφή στην επιβίωση τον ρομαντισμό, την αναγέννηση, τον έρωτα. Το πάθος, εναλλάσσεται με τον πόνο, η απώλεια με τη μνήμη και η ιστορία με την ποιητική σε ένα δραματικό κείμενο πολυσύνθετης αφηγηματικής πλοκής και οι εικόνες εντυπώνονται στον αναγνώστη μέσα από περιγραφές που στοχεύουν στη συμμετοχή όλων των αισθήσεων. Με φροντίδα και λιτότητα στη γλωσσική του εκφορά ο Γούλιας δημιουργεί ένα συγκινησιακό φορτίο στον αναγνώστη του και παράλληλα τον τροφοδοτεί με βιωμένες μνήμες μέσα σε ένα μυθοπλαστικό σύμπαν με αμείωτο αναγνωστικό ενδιαφέρον.

ΜΗΝ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΤΑΙ ΤΗ ΝΥΦΗ

Μέσα σε όλα όσα κληρονόμησε η Άννα από την αγαπημένη της γιαγιά Αννιώ ήταν κι ένα παλιό ράφι γεμάτο τεντζερέδες, να της θυμίζει συχνά τα λόγια της: "Κοίταξε μη μείνεις στο ράφι σαν τη θεία σου τη Χρυσούλα..." Η Άννα δεν το 'χε σκοπό. Άλλωστε, πάντα ονειρευόταν να φορέσει νυφικό. Όμως, στα τριάντα τρία της, παρέμενε ανύπαντρη. Νόστιμη ήταν, μορφωμένη ήταν, είχε καλή δουλειά και δικό της σπίτι. Τι έφταιγε λοιπόν; Τη μέρα που λαμβάνει προσκλητήριο γάμου από τη Μαριάνθη, τη μοναδική συμμαθήτριά της πέρα από την ίδια που δεν είχε ακόμη παντρευτεί, φτάνει στα όριά της. Πώς θα δικαιολογούσε σε όλους, για άλλη μια φορά, την απουσία ενός άντρα από το πλευρό της; Όταν διαρκώς μπροστά από τις μεγαλύτερες επιθυμίες μας γιγαντώνονται τα πιο αξεπέραστα εμπόδια, δύο πράγματα συμβαίνουν: ή εγκαταλείπεις ή πεισμώνεις. Κι η Άννα πείσμωσε. Σε αυτό το γάμο έπρεπε να εμφανιστεί με ένα σύζυγο ή, έστω, έναν αρραβωνιαστικό. Της έμεναν μόνο δύο εβδομάδες για να τον βρει...

Ταξίδεψα με ένα ανάλαφρο μυθιστόρημα!!! Μου άρεσε πολύ η γραφή της συγγραφέως Δημουλίδου στο πώς μετέφερε στον αναγνώστη τις σκέψεις και τα όνειρα μιας γυναίκας για να βρεί έναν σύζηγο και να παντρευτεί χωρίς να μείνει στο ράφι. Δείνει στον αναγνώστη με χιούμορ και ανάλαφρα, σοφά λόγια την ιστορία μιας γυναίκας που ονειρεύεται να βάλει το περιβόητο νυφικό που όλες οι γυναίκες ονειρευόμαστε. Και τελικά όταν παντρεύεται τι γίνετε παρακάτω.Αλλά δεν θα σας πω γιατι θα σας χαλάσω την περιέργεια..... Αξίζει να το διαβάσετε!!!

Απόσπασμα απο το βιβλίο:

Το μακιγιάζ μιας γυναίκας είναι ο άντρας που έχει δίπλα της. Το μακιγιάζ της γυναίκας είναι ο σύντροφος της. Όταν αυτός τη φροντίζει, ομορφαίνει, όταν την αμελεί, ασχημίζει.

CASTA DIVA

Καλή Χρονιά σε όλους με υγεία, αγάπη, ειρήνη και ευτυχία στην ζωή όλων!!! Ο νέος χρόνος ξεκίνησε με ένα ωραίο βιβλίο το Casta Diva της Βικτώριας Μακρής. Είναι ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα  που μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις με άμεσο, συγκινησιακό και ποιητικό τρόπο, αγγίζοντας τις ψυχικές και τις συνειδησιακές καταστάσεις, αλλά και τις κοινωνικές δομές και προκαταλήψεις, που οδηγούν άλλοτε σε δρόμους αγάπης, αυτογνωσίας και λύτρωσης, και άλλοτε σε μονοπάτια πόνου και οδυνηρής περιπέτειας.

Το μυθιστόρημα καταγράφει με έξοχο τρόπο την ζωή δύο ανθρώπων, από την παιδική τους ηλικία μέχρι τα βαθιά γεράματα, του Θεοτόκη και της Κάλλας – τυφλής εκ γενετής. Η Κάλλας, έβλεπε μέσω του αγαπημένου της Θεοτόκη που ήταν το ”βλέμμα” της και ο Θεοτόκης έβλεπε μέσω του νου και της ψυχής της. Η δομή του συγγραφικού αυτού έργου είναι ιδιότυπη και θεμελιωμένη πάνω σε δύο γερές κολώνες, τους ακέραιους χαρακτήρες των δύο παιδιών, που μεγαλώνουν κι εξελίσσονται μαζί, που λάμπουν σαν πλατίνα και χρυσάφι κάτω από τον ήλιο και αντανακλούν στην ψυχή μας τα λεπτότατα βαθιά συναισθήματα της ανθρώπινης ύπαρξης όπου, σώμα, πνεύμα και ψυχή τραγουδούν μαζί, με μια γλώσσα που πάλλεται για να αναδείξει εικόνες και καταστάσεις τόσο τρυφερές, βαθιές και σημαίνουσες, που λιώνουν την ψυχή του αναγνώστη από συγκίνηση και τον συνεπαίρνουν.

Η συγγραφέας περιγράφει με σαφήνεια κάθε στιγμή και κάθε χτύπο καρδιάς των ηρώων της, της τυφλής Μαρίας και του αγαπημένου της Θεοτόκη, συνδέει τις ζωές τους, χωρίς να ωραιοποιεί ότι δεν είναι ωραίο, χωρίς να καταδικάζει ότι είναι άσχημο, ξέρει πώς να δίνει στην αφήγηση της την απόλυτη εικόνα της πραγματικότητας που ζουν, σα να βρίσκεται σαν σκιά δίπλα στον καθένα τους απλώνοντας πάνω τους ένα σύννεφο αγάπης που καταλήγει στην τελευταία φράση του βιβλίου της: Μυρίζει…άγγελος!

Ταξίδεψα με την αγάπη του Θεοτόκη και της Κάλλας στο Μάρμαρα, στο Ροδονήσι, στο Μεγαλονήσι, στην Φλωρεντία και στον Πειραιά!!! Μια αγάπη δυνατή που άντεξε στο χρόνο παρόλα τα εμπόδια, την απόσταση και τις καταστάσεις που τους είχαν δημιουργηθεί. Άντεξαν και ήταν πάντα μαζί, με την Κάλλας να είναι το βλέμμα του και με τον Θεοτόκη να είναι τα μάτια της!!!

«Αν ήξερα πόσο πόνο έχει η αγάπη, δε θα σε είχα αγαπήσει», Κάλλας. «Εγώ θα σε είχα αγαπήσει, Θεοτόκη μου, ακόμα κι αν ήξερα πως χωρίς εσένα δε θα είχα γνωρίσει τον πόνο ποτέ… Νιώθω πως θα ερχόμουν να σε βρω σαν την ψυχή που ενσαρκώνεται, γνωρίζοντας από πριν πως το σώμα τούτο θα τη βασανίσει…» 

Η Μαρία γεννήθηκε τυφλή. Έλεγε η μητέρα της πως, καθώς την κρατούσε στην αγκαλιά της, είδε στα μάτια της την ομορφιά της μουσικής, που την ακούς αλλά δεν τη βλέπεις. Σαν τα τραγούδια που λέει η Κάλλας ήταν∙ σαν την Casta Diva… Τόσο όμορφη! Και τότε αποφάσισε να τη βαφτίσει Μαρία και να τη φωνάζει Κάλλας. 

Παιδί ακόμα η Κάλλας, γνωρίζεται με τον Θεοτόκη. Μικρός και εκείνος, οχτώ χρόνων. «Θέλεις να είμαι τα μάτια σου; Να σου λέω τι βλέπω;» της προτείνει με αθωότητα ο Θεοτόκης… 

Αγαπήθηκαν πολύ. Και πόνεσαν πολύ. Όλη τους τη ζωή για τον έρωτα και την αγάπη την έζησαν. Για εκείνη την απρόσμενη στιγμή της ευτυχίας που στέκεται στα χέρια κι ύστερα πάλι ξαφνικά, σαν νεράκι που σκάει στην ακροθαλασσιά, χάνεται στα κύματα.