Βαθύ Βελούδινο Σκοτάδι

"Θα σου πρότεινα να χαράζεις πάντα στο μυαλό σου το δικό σου επίλογο, αν ο υπάρχων δε σε ικανοποιεί. Κάνε ό,τι κάνεις με τους πίνακές σου, Ρεγγίνα. Βάζε τη δική σου ψυχή ακόμα και στα άψυχα. Το δικό σου χρώμα στα άχρωμα. Τη δική σου κίνηση στα στατικά και ακλόνητα. Το ίδιο κρασί δεν έχει την ίδια γεύση για όλους. Αλλιώς το γεύομαι εγώ ύστερα από μια κοπιαστική μέρα και αλλιώς εσύ, που δεν είσαι μαθημένη να πίνεις. Άλλωστε ο προορισμός είναι αυτό που έχει αξία ή το συναρπαστικό ταξίδι μέχρι να φτάσεις σ' αυτόν;"

 Στην Ισπανία του 15ου αιώνα, η νεαρή χωρική Μαρία Ρεγγίνα Σίλβα καταριέται τον άρχοντα του τόπου της κόμη Ραφαέλ Μιγκέλ Ρέγιες να ζει αιώνια στα σκοτάδια. Και η κατάρα της, διαπερνώντας τα τείχη του χρόνου, καταδικάζει όσους είναι γραφτό να αγαπηθούν να καίγονται στις φλόγες του μίσους.Πέντε αιώνες αργότερα, ξενιστές των ψυχών που δε γαλήνεψαν ποτέ είναι πλέον ο διάσημος συνθέτης Ραφαέλ Κορμανός και η ζωγράφος Ρεγγίνα Ζελιώτη. Στις νότες του, το μόνο φως που γνώρισε από μικρό παιδί.Στον καμβά της, οι μόνες στιγμές αληθινής γαλήνης. Οι δυο τους είναι καταδικασμένοι να συγκρουστούν.

Η μοίρα τούς θέλει εχθρούς, αλλά η ανάγκη τους για λύτρωση συνοδοιπόρους. Και, καθώς τα δάχτυλα γητεύουν τα πλήκτρα, καθώς η καρδιά αψηφά το πεπρωμένο και ο πόλεμος μαίνεται μέσα σε δάκρυα και αίμα, η αγάπη ψάχνει τον τρόπο για να συναντήσει το φως. Ο δρόμος είναι μακρύς, αφιλόξενος, δύσβατος, γραμμένος από αλύγιστο χέρι. Και η ζωή των δύο ηρώων μοιάζει με ανεξίτηλο λεκέ στου χρόνου το ριχτάρι. Τα εμπόδια, πολλά και συχνά ανυπέρβλητα, θέτουν φραγμούς στη λαχτάρα τους για λύτρωση.Θα τα καταφέρουν; Θα συνεχίσουν να είναι οι τελευταίοι κρίκοι στην αλυσίδα του μίσους, που τους κρατά αιχμάλωτους σε ένα βαθύ, ατέλειωτο σκοτάδι, ή θα σπάσουν τα δεσμά και θα αντικρίσουν τον ήλιο; Θα πάψει επιτέλους η νύχτα να φαντάζει αιώνια πια.

 Ένα συναρπαστικό ταξίδι το μυθιστόρημά αυτό, γεμάτο εναλλαγές και πλούσιο σε συναισθηματική φόρτιση!  Ένιωσα να καλπάζω πάνω σε περήφανα άτια, πίστεψα πως και τα δικά μου δάχτυλα έμαθαν να "τραγουδούν" πάνω στα πλήκτρα ενός πιάνου, κατόρθωσα να ζωγραφίσω αριστουργηματικούς πίνακες χωρίς να έχω ιδέα από ζωγραφική, αισθάνθηκα το κορμί μου να υποφέρει καθώς το τύλιγαν οι φλόγες, περπάτησα σε μαγικές γειτονιές του Στρασβούργου που δεν έχω επισκεφτεί ποτέ, πολέμησα κατάρες και αναθεμάτισα εγκλήματα... Μια ιστορία γεμάτη χρώματα και αρώματα... Μια ιστορία μέσα στην οποία, πραγματικά, νιώθεις την κίνηση στο κάθε τι... Μια ιστορία που σε παρασύρει! Που τη μια στιγμή σε κάνει να πετάς από χαρά και ικανοποίηση για την πορεία των ηρώων της και την επόμενη σε κατακρημνίζει μέσα στη θλίψη και την απόγνωση.

  Πόσο κακό κάνει ο εγωισμός στην αγάπη... Σε οποιασδήποτε μορφής αγάπης...
  Πόσο σημαντικό είναι τελικά αυτό που λέμε "σωστό timing" για το κάθε τι που μπορεί να μας συμβεί...
  Πόσο καλό ή κακό είναι για κάποιον το να έχει το χάρισμα να προβλέπει το μέλλον...
  Πόσο πολύ μπορεί να επηρεάσει η ζωή των γονιών τη ζωή του παιδιού τους...
  Πόσο σημαντική είναι η σωστή παιδεία για έναν άνθρωπο...





Αιώνια νύχτα μου, που γέμισες με φώς, 
σκληρέ βοριά κι ολόγιομο φεγγάρι, 
δεν είναι πια το σκότος σου ανίκητος εχθρός,,
και η ηλιαχτίδα ανέτειλε με δύναμη και χάρη.

Άκου τις νότες μου και σύρε το χορό, 
στα πέλαγα του κόσμου άπλωσε το τραγούδι.
Όσα λαχτάρισα απόψε είναι εδώ, 
γαλάζιος ουρανός και ολάνθιστο λουλούδι!!!

  

Το Γυάλινο Ρόδο

Για μια ακόμη φορά ένα ταξίδι απο αυτά που μόνο η Ευαγγελία Ευσταθίου ξέρει να χαρίζει έφτασε στο τέλος....Αριστοτεχνικά γραμμένο, με τα φτερά του έρωτα να του δίνουν ύψος και όραμα, με την άριστη ψυχογραφία των ηρώων, την περιπέτεια μιας πορείας ανατροπών, μιας πλοκής που ιντριγκάρει και βάζει σε σκέψεις και τον πιο αθώο αναγνώστη και φυσικά, με τη μοναδική πένα της αγαπημένης Ευαγγελίας.Πόνεσα με τους πρωταγωνιστές της, ταξίδεψα, αγάπησα, μίσησα, λυτρώθηκα. Λυπάμαι που δυσκολεύομαι να βρώ μια λέξη για να περιγράψω Το Γυάλινο Ρόδο. Πάθος,συναίσθημα, μίσος, απέχθεια, λάθος, σωστό, αγάπη, σιγουριά, έρωτας!! Οι σελίδες του σε ανεβάζουν στις πιό ψηλές κορυφές και συνάμα σε πετάνε στα πιο απάτητα έγκατα της αβύσου!!!Συγχαρητήρια για μια ακόμη φορά στην συγγραφέα! Η πένα της ξεπερνάει καθετί επίγειο και ουράνιο!!!

 Η Εμμανουέλα Μαράντη δεν υπήρξε ποτέ ένα ανέμελο παιδί. Βρισκόταν πάντα στο κέντρο μιας οικογενειακής θύελλας και αντιμετώπιζε τα αδιέξοδα συνήθως με τη φυγή. Έτσι, έπειτα από ένα ισχυρό συναισθηματικό σοκ τη βραδιά των γενεθλίων της, καταλήγει σε μοναστήρι της Ηπείρου αποφασισμένη να αποσυρθεί από τα εγκόσμια και να αναζητήσει τη γαλήνη του Θεού, για να επουλώσει τις βαθιές πληγές της και να αφήσει οριστικά πίσω της τις σκιές του παρελθόντος.
Την ίδια στιγμή, ο Νίκολας Κάραλης, υπαστυνόμος της Διεύθυνσης Εγκληματολογικών Ερευνών, πιστεύοντας πως έχει λυτρωθεί από τα φαντάσματα του δικού του παρελθόντος, αναλαμβάνει την προστασία της Εμμανουέλας από τη δολοφονική μανία ενός άγνωστου ψυχοπαθούς που επιτίθεται σε νεαρά ορφανά κορίτσια, του επονομαζόμενου Φονιά με τα Μαύρα Ρόδα, ο οποίος δείχνει ότι δε θα σταματήσει το θανατηφόρο παραλήρημά του αν δε φτάσει σ' εκείνη.
Ο Νίκολας και η Εμμανουέλα γίνονται οι πρωταγωνιστές μιας απίστευτης περιπέτειας σε ένα σκηνικό τρόμου την ώρα που το ρολόι μετράει αντίστροφα για το κύκνειο άσμα μιας ψυχής τσακισμένης από την παράνοια και τη διαστροφή. Παράλληλα, προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το κοινό οδυνηρό παρελθόν τους και ταυτόχρονα το απροσδόκητο παρόν τους. Και, καθώς τα μυστικά ανασύρονται από το σκοτεινό πυθμένα της κρύπτης τους, οι δυο τους καλούνται να δώσουν απάντηση στο μεγαλύτερο δίλημμα απ' όλα: Ενωμένοι μες στην κοσμοχαλασιά, ή μοναχικοί σολίστ σε μια παράσταση με αβέβαιο τέλος;

Η Έμμα πάντα έβρισκε στα όμορφα ρόδα της την παρηγοριά που δεν έβρισκε στη ζωή, νιώθοντας και η ίδια ένα γυάλινο ρόδο, όμορφο στην όψη μα έτοιμο να γίνει κομμάτια στο επόμενο χτύπημα της μοίρας.
Θα βρεθεί άραγε ο καταλύτης που θα μετατρέψει διά παντός το εύθραυστο κομψοτέχνημα από γυαλί σε αρραγές τείχος; Θα αντικρίζουν επιτέλους ακέραια τα πέταλα του ρόδου τον ήλιο;

Η Νύχτα της Λώρας

Τελείωσα ένα ταξίδι που νόμιζα ότι δεν θα μου άρεσε λόγω ότι ήταν ένα βιβλίο με αναφορές στην πολιτικη, στην σόου μπίζνες και στην νοοτροπια και στην ταση που επικρατει στην σημερινή εποχή. Άλλα τελικά ήταν πολυ ωραίο ταξίδι με τον ρεαλισμό στο φουλ, με εικόνες που σπαρταράνε, με τρομερές περιγραφές και δεν με άφησε να σταματήσω την αναγνωση ούτε λεπτό. Η Νύχτα της Λώρας του Μενιου Σακελαρόπουλου. Αξίζει να το διαβάσετε!!!

Εκείνη, η Γλυκερία Μπάκα, ένα φτωχοκόριτσο από την Καλλιθέα, καλλονή από τις λίγες -τύφλα να 'χει η Μόνικα Μπελούτσι!, αναγκάστηκε να δουλέψει από μικρή για να βοηθήσει στο σπίτι. Η δουλειά στο παπουτσάδικο της Δαβάκη ήταν το καλύτερο που της συνέβη, μέχρι που τα- ειδικά προσόντα της την οδήγησαν στην τηλεόραση, σε τηλεπαιχνίδι, κι από κει σε σίριαλ. Ήξερε πια τι έπρεπε να κάνει για να -φτάσει στο στόχο - με καλλιτεχνικό όνομα πλέον- Λώρα Μαντά. Εκείνος, ο Ιάσονας Διακογεωργίου, από τ΄'Αφάντου της Ρόδου, σπούδασε στα καλύτερα πανεπιστήμια της Αμερικής και ξεκίνησε καριέρα οικονομολόγου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο παλιός συμμαθητής του, πρωθυπουργός πια, τον κάλεσε για βοήθεια στις εκλογές, όπου εξελέγη πανηγυρικά βουλευτής Δωδεκανήσου. Όταν, εντελώς τυχαία, γνώρισε τη Λώρα, ένιωσε να πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι του. Κι άρχισε να σέρνεται σαν καράβι, ακόμα κι όταν έγινε υπουργός Οικονομίας και Oικονομικών. Την πήρε με παπά και με κουμπάρο στην Πάτμο, αλλά η παθολογική αδυναμία του γι αυτή τον ώθησε σε επικίνδυνα μονοπάτια, πιο βαθιά κι από της Αποκάλυψης Ποιος έσυρε πρώτος το χορό της καταστροφής; Ο γκρεμός, χειρότερος κι απ΄ τον Καιάδα, δεν είχε τέλος. Και το τέλος; Συγκλονιστικό Ένα ασύλληπτης έντασης ερωτικό θρίλερ που κόβει την ανάσα και κάνει την καρδιά να χτυπάει ως την τελευταία σελίδα, μέσα από απίθανες ανατροπές. Μια ηθογραφία των καιρών που δημιουργούν... ανθρώπους-αρπακτικά.

«Άφησε το χαρτί πάνω στο γραφείο και ήπιε μια γερή γουλιά. Γυρίζοντάς τη στον ουρανίσκο του, σκόρπιες εικόνες στριφογύρισαν στο μυαλό του. Τα ανέμελα παιδικά χρόνια και τα ξέγνοιαστα παιχνίδια στην παραλία... Η μητέρα του και ο πατέρας του να πατάνε σταφύλια στο μικρό πατητήρι και να κερνάνε όλο το χωριό... Ο θείος του ο παπάς, που κάθε Κυριακή, μετά την εκκλησία, του έδινε χαρτζιλίκι... Το κλάμα της μάνας όταν εκείνος έφευγε για την Αμερική, για να σπουδάσει στο Γέιλ... Το πάντα πονεμένο βλέμμα της Μαρίνας...Στο μυαλό του ήρθε και η Αποκάλυψη. Ήταν σαν να την έβλεπε μπροστά του...»

Ιόλη

Τελείωσε άλλο ένα ταξίδι με την Ιόλη!!! Δυσκολεύομαι να εκφραστώ. Τα συναισθήματά μου είναι τόσα πολλά όσα και τα δάκρυα που ήρθαν διαβάζοντας την ΙΟΛΗ. Ένα παιδί που δεν είπε ποτέ την λέξη «μαμά». Αυτή τη μικρή λέξη που όλοι έχετε πει αμέτρητες φορές και ακούσει από τα παιδιά σας… ίσως γιατί η κυρα Αγγέλλω δεν την άφησε ποτέ να νιώσει την έλλειψη της μητέρας.
Μια ηρωίδα ζωής η κυρα Αγγέλλω. Πόσα συναισθήματα πόνο, θυμό, αγάπη συγκίνηση. Ήταν ένα πολύ όμορφο ταξίδι. Κλείνοντας το βιβλίο έδωσα και εγώ την ίδια υπόσχεση με την ΙΟΛΗ στον εαυτό μου. Να ποτίζω συχνά τα λουλούδια της καρδιάς μου για να μην μαραθούν. Πολύ αξιόλογο και θεωρώ πως πρέπει να διαβαστεί από όλες τις ηλικίες!

Η Μαρία Τζιρίτα είναι από τις καλύτερες συγγραφείς κοινωνικών μυθιστορημάτων που έχει να παρουσιάσει η σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία. Από τη πρώτη της συγγραφική απόπειρα έως σήμερα δεν έχει απογοητεύσει στιγμή τους αναγνώστες της που ξέρουν πως, διαβάζοντας ένα βιβλίο της, θα βρουν κομμάτια του εαυτού τους, δικές τους σκέψεις αλλά και προβληματισμούς πάνω σε θέματα που λίγο-πολύ απασχολούν τους περισσότερους.

Στο βιβλίο της Ιόλη, η ηρωίδα της,η Ιόλη, διάγει ένα βίο όχι ιδιαίτερα ανθόσπαρτο αφού η ζωή της έδειξε ένα σκληρό πρόσωπο από την αρχή. Σε άλλη περίπτωση η κατάληξη της θα ήταν τελείως διαφορετική αν δεν είχε στο πλάι της ένα άνθρωπο που την αγάπησε περισσότερο από οποιοδήποτε: την γιαγιά της. Η γιαγιά Αγγελική είναι ο φύλακας-άγγελος στη ζωή της Ιόλης που στέκεται στο πλάι της στα δύσκολα και στα εύκολα.

Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο δεν μπορείς να μη συγκινηθείς από την αυταπάρνηση της γιαγιάς για να στηρίξει την εγγονή της όταν νιώθει ότι τη χρειάζεται ακόμη κι αν δεν της το ζητήσει. Αυτόματα τίθεται το ερώτημα, μάνα τελικά είναι όποια γεννάει ή όποια μεγαλώνει ένα παιδί; Σε περιπτώσεις σαν κι αυτή η απάντηση είναι ευκόλως εννοούμενη. Σίγουρα όλοι έχουν ευχηθεί να είχαν ένα άνθρωπο δίπλα τους που να στεκόταν φίλος κι αδερφός χωρίς ποτέ να ζητήσει τίποτα σαν αντάλλαγμα. Πολλοί θα βιαστούν να πουν ότι τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν μόνο στα βιβλία και στις ταινίες κι ότι η πραγματική ζωή απέχει κατά πολύ από αυτό που παρουσιάζεται μέσα από κάποιες σελίδες ή από μια κινηματογραφική σκηνή. Νομίζω όμως ότι τελικά υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι γύρω μας. Μπορεί όχι στο οικογενειακό ή άμεσα συγγενικό περιβάλλον αλλά υπάρχουν. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τους αφήσουμε το περιθώριο να μπουν στη ζωή μας και να τους κάνουμε κομμάτι της χωρίς να νοιαστούμε για το τί θα γίνει μετά. Όσο δύσκολα κι αν γίνουν τα πράγματα δίπλα σε τέτοιους ανθρώπους αισθάνεσαι σιγουριά, ηρεμία, ξέρεις ότι θα σε στηρίξουν και θα είναι η αγκαλιά που αποζητάς για να κρυφτείς κι ο ώμος που ζητάς να στηριχθείς όταν θες να βγάλεις από μέσα σου ό,τι σε πνίγει. 

Η γιαγιά Αγγελική είναι ένας αρτιότατα σκιαγραφημένος χαρακτήρας που χωρίς αμφιβολία θα αγαπήσεις. Η Ιόλη είναι η κοπέλα της διπλανής πόρτας,με όλα τα ελαττώματα και τα προτερήματα που έχουν οι άνθρωποι του σήμερα. Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν διαβάστε αυτό το μυθιστόρημα. Κρύβει μέσα του περισσότερες αλήθειες απ'όσες νομίζετε.

Ιρινα

Επιτέλους το τελείωσα!!! Ήταν ένα ταξίδι με πολλες διαδρομές που ξεκίνησε το 1923 και τελειωσε το 2005!!! Ταξίδεψα μαζί με τους ήρωες στην Κωνσταντινούπολη, στην Αθήνα, στην Γενεύη, στην Νέα Υόρκη, στο Παρίσι, στην Κυανή Ακτή, στο Λονδίνο, στην Ρώμη και στο Κέιπ Τάουν!!! Ένα πολύ καλογραμμένο μυθιστόρημα με πολυ βαθιά νοήματα!!! Αξίζει να το διαβάσετε!!!

«Δώσε μια λίρα, αγόρι με τα χρυσά μαλλιά, να σου πω τη μοίρα σου... Κρίμα...»

Το «κρίμα» που ξεστόμισε η τσιγγάνα στην Πόλη, ο Δωρόθεος το κατάλαβε πολύ αργά στη ζωή του. Μια ζωή που την πέρασε στον αστερισμό του κοσμοπολιτισμού, μια ζωή που τη σημάδεψε η γλώσσα της αγάπης.

Η μοίρα του Δωρόθεου, το «κρίμα» της, ήταν η τελευταία πράξη του δράματος που ξεκίνησε το 1923, σ’ ένα βαγόνι του Οριάν Εξπρές, λίγο πριν η παλλακίδα του Σουλτάνου Ιρίνα αφήσει την τελευτάια της πνοή.

Τα πρόσωπα αλλάζουν, οι γενιές διαδέχονται η μία την άλλη, το καμίνι της Ιστορίας καταπίνει τις ζωές των ανθρώπων όμως η γλώσσα της αγάπης μένει πάντα η ίδια. Αυτήν ακούει ο Δωρόθεος όταν μαθαίνει την ιστορία της Ιρίνας, κι ας μην τη γνώρισε ποτέ, κι αυτήν αναζητά μια ζωή, χωρίς όμως να καταφέρει ποτέ να την αγγίξει. Κρίμα!

Ο Κωνσταντίνος Ι. Κοτάκης, με τη χειμαρρώδη του βιωματική αφήγηση, μας ταξιδεύει από την Κωνσταντινούπολη στη Νέα Υόρκη, στη Γενεύη, στο Παρίσι, στην Κυανή Ακτή και στο Λονδίνο, απ’ τον 20ο αιώνα στα χρόνια του 21ου, πλάθοντας το χρονικό μιας οικογένειας που αναζήτησε τη μοίρα της στο όνομα της αγάπης.

Το Παιδί της Αγάπης

Το βιβλίο της Μαρίας Τζιριτά «Το παιδί της αγάπης» πρόκειται για ένα συγκλονιστικό βιβλίο. Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα μικρό χωριό της Κέρκυρας. Ο Γιάννης, αγρότης βιοπαλαιστής και η Φρόσω, πλύστρα, είναι από τους φτωχότερους κατοίκους της Κέρκυρας και η οικογένειά τους έχει τέσσερις κόρες και ένα γιο. Η Βασίλω, το πρώτο παιδί της οικογένειας, γεννήθηκε καθυστερημένο. Μετά από έναν βιασμό η Βασίλω μένει έγκυος. Χρήματα για αποβολή δεν υπήρχαν, γι” αυτό το κορίτσι μένει κλειδωμένο στο σπίτι για να μην μάθει ο κόσμος ότι είναι έγκυος, κάτι που ούτε και η ίδια δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί. Η ιστορία προχωρεί. Η μάνα που της κλείνει το στόμα για να μην ακουστούν τα ουρλιαχτά της γέννας και ύστερα… ένα παιδί. Ο Στέλιος. Ο νεογέννητος Στέλιος καταλήγει σε ίδρυμα, χωρίς όμως τα απαιτούμενα έγγραφα για να μπορεί να δοθεί για υιοθεσία. Στο σημείο αυτό αρχίζει η τραγική περιπλάνησή του. Δύο χρονών παιδάκι τον πήγαν πίσω στην φυσική του οικογένεια και στην ηλικία των τεσσάρων το πήραν πάλι σε ίδρυμα στην Αθήνα. Στα δέκα του τον έδωσαν σε ανάδοχη οικογένεια χωρίς την έγκριση της αγαπημένης του φροντίστριας. Στα δώδεκά του τον φέρνουν πάλι πίσω στο ίδρυμα.

 Πόσο απλό ακούγεται, μα την αλήθεια! Με την διαφορά ότι δεν μιλάμε για αντικείμενο, αλλά για έναν άνθρωπο, για ένα αθώο παιδί. Το «παιδί της αγάπης» θα καταφέρει επάξια να σας κάνει καλύτερο άνθρωπο. Θα σας συνεπάρει, θα σας μαγέψει και θα σας συγκινήσει. Και το σπουδαιότερο; Θα σας κάνει να εκτιμήσετε πράγματα που ως τώρα θεωρούσατε δεδομένα. Σαν ένα μυστικό και έξυπνα δοσμένο μάθημα για την αξία της οικογένειας, το μεγαλείο της μητέρας, τον καθοριστικό ρόλο της αγάπης στην εξέλιξη ενός ανθρώπου. Το διάβασα μέσα σε δύο μέρες γιατί το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον. Το βιβλίο αυτό με άγγιξε βαθιά και με έκανε να κλάψω περισσότερο από πολλά βιβλία που έχω διαβάσει. Ένα βιβλίο ύμνος στην ανθρώπινη ψυχή. Τόσο παραστατικό και καλογραμμένο, που είναι σα να ζεις κι εσύ από κοντά την ζωή του Στελάκη. Μια ιστορία βγαλμένη από τη ζωή, που θα σε κάνει να κοιτάξεις βαθιά μέσα σου και να κατανοήσεις την έννοια της προσφοράς. Ένα βιβλίο που περνά πολλά μηνύματα και τελικά μας διδάσκει ότι ίσως πρέπει κι εμείς να δούμε την ζωή λίγο διαφορετικά, γιατί δεν είναι όλα εύκολα. Τελειώνοντας θα ήθελα να γράψω αυτό που ο Στέλιος έγραψε στη μάνα του πριν φύγει: «Δεν αφήνω πίσω μου τίποτε. Ήρθα και φεύγω από τη ζωή αυτή σαν ένα φύλλο που ο άνεμος το πήγαινε πότε από “δώ και πότε από “κεί. Μόνο η δική σου αγάπη έδωσε νόημα σε αυτή τη σύντομη πορεία και θέλω φεύγοντας να σε βεβαιώσω πως δεν πήγε χαμένη.»

Δίδυμα Φεγγάρια

Τα Δίδυμα Φεγγάρια της Ρώσση-Ζαίρη είναι ένα βιβλίο που με συνεπήρε από τις πρώτες κιόλας σελίδες. Το αγάπησα γιατί με έκανε να νιώσω έντονα συναισθήματα, ενώ σε κάθε σελίδα απορούσα ποια είναι τα αληθινά γεγονότα και αν όντως έχουν συμβεί. Έιναι ένα βιβλίο που κρύβει έντονα συναισθήματα, κρυβει τον ρόλο της αγάπης στη ζωή του ανθρώπου αλλά και του χρήματος, του έρωτα αλλά και της αρρωστημένης ζήλιας αλλά και απόρριψης. Μπορεί μια μάνα να αποχωριστεί το ένα της παιδί; Μπορεί να το πουλήσει; Και όταν αυτό μάθει την αλήθεια μπορεί να την συγχωρέσει; Μπορούν οι αποτρόπαιες πράξεις να συγχωρεθούν από την αγάπη; Η συγγραφεας του βιβλίου με αιφνιδιάσε μέχρι την τελευταία γραμμή αυτού του βιβλίου και αναρωτιέμαι πώς πραγματικά υπάρχουν τέτοια γεγονότα αληθινά στην ζωή κάποιων ανθρώπων!!! Αξίζει να το διαβάσετε!!!

 Κι ύστερα έκλεισε τα χέρια του γύρω μου κι ύστερα βυθίστηκα στην αγκαλιά του άντρα που αγαπούσα. Το χαμόγελό του έγινε ένα με το τρέμουλο της καρδιάς μου. Κι ύστερα θόλωσαν τα μάτια μου από τη γλύκα του σμιξίματός μας. Ακόμα και το φεγγάρι θολό μού φάνταζε. Ήταν εκείνη η ώρα η παραδεισένια. Η ώρα που τα δυο κορμιά μας έγιναν ένα. Ο Ανδρέας μού έλεγε πως με αγαπούσε. Και το ολόγιομο φεγγάρι άκουσε τα λόγια του, έγινε κατακόκκινο από χαρά κι έγειρε για να δροσιστεί στο κανάλι του γλυκού νερού που λίμναζε ανάμεσα στους καλαμιώνες. Το άκουσα στ’ αλήθεια να αναστενάζει από ευτυχία. Το κοίταξα πώς έλαμπε ψηλά στον ουρανό. Το κοίταξα πώς λουζόταν στο νερό δίπλα μου. Ήταν ευλογημένη εκείνη η νύχτα. Η νύχτα με τα δίδυμα φεγγάρια... Ένας πρίγκιπας. Ένα άσπρο άλογο. Μια νύχτα με δίδυμα φεγγάρια, που ανάσαινε την ομορφιά της Κερκίνης. Κι η Αλίκη φέρνει στον κόσμο δύο δίδυμα κοριτσάκια. Μόνο που αναγκάζεται να πουλήσει το ένα της παιδί…

Το Κορίτσι απ'τη Σαμψούντα.

Ποτάμι που ξεχείλισε η προσφυγιά, πλημμύρισε την Ελλάδα με την υπογραφή της Συνθήκης και την ανταλλαγή των πληθυσμών.Ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές εστίες τους και μ’ έναν μπόγο στα χέρια ο καθένας, πολλοί δίχως την πολυτέλεια ούτε καν αυτού, έχοντας κλείσει μέσα του τ’ απομεινάρια της ζωής τους, ξεχύθηκαν σ’ ολόκληρη τη χώρα. Άδειασε η Μικρά Ασία, η Ανατολική Θράκη, ο μαρτυρικός Πόντος…Και γέμισαν η Αθήνα, ο Πειραιάς, η Σαλονίκη, χωριά και πόλεις απ’ τo ανθρώπινο κοπάδι, που στωικά και με αξιοπρέπεια προσπαθούσε να ξαναστήσει τη ζωή του στη μάνα πατρίδα. Στόματα πεινασμένα, που γύρευαν μια χούφτα στάρι να τραφούν· χέρια ροζιασμένα, που λαχταρούσαν να πιάσουν πάλι το υνί, το άροτρο· ιδρώτας που περίσσευε στο κορμί κι έψαχνε τρόπο να χυθεί. Φτηνή εργατιά που έπιασε να παλεύει για ένα ξεροκόμματο, να ξαναδώσει πνοή στη ρημαγμένη απ’ τους πολέμους Ελλάδα.

 

Η Καλλιόπη πίστευε μέχρι τα εννιά της χρόνια πως το χειρότερο που της είχε τάξει η ζωή ήταν τα παράξενα μάτια της, για τα οποία την κορόιδευαν οι συμμαθήτριές της στο Παρθεναγωγείο, επειδή δε γινόταν να γνωρίζει πόσα άλλα της είχε αυτή γραμμένα. Γεννημένη αρχές του 20ού αιώνα στη Σαμψούντα, θα βιώσει τις λευκές πορείες θανάτου και εξορίες από τους Νεότουρκους κι αργότερα τις αγριότητες του Κεμάλ. Αρχές του 1921, στην εφηβεία, με σωριασμένο τον κόσμο της σε ερείπια, θα βρει καταφύγιο σ’ ένα χωριό του Πόντου. Λίγους μονάχα μήνες μετά θα ντυθεί νύφη στα δεκάξι της σ’ έναν αναπάντεχο γάμο, που θα την οδηγήσει στη Σμύρνη. Θα ζήσει για λίγο μια πλούσια ζωή στην πανέμορφη κοσμοπολίτισσα πόλη που περιμένει αμέριμνη την καταστροφή της, όπου θ’ ανακαλύψει τον έρωτα κι ίσως τον χάσει, όπως ορίζει για άλλη μια φορά η μοίρα της… Απ’ τη Σαμψούντα και τον Πόντο στη Σμύρνη κι από κει στον Πειραιά της προσφυγιάς, μια νεαρή γυναίκα αντιπαλεύει με πείσμα το πεπρωμένο της, διεκδικώντας το δικαίωμα στη ζωή και την αγάπη.

 

  Λάτρεψα τη γραφή της κυρίας Θεοδωρίδου όταν διάβασα  "Το κορίτσι απ' τη Σαμψούντα", πραγματικά νιώθω την ανάγκη να παραδεχτώ πόσο εξαιρετική είναι η δουλειά της.
"Το κορίτσι απ΄τη Σαμψούντα" μας ταξιδεύει πίσω στο χρόνο. Μας διηγείται, μέσω της ζωής της πρωταγωνίστρια του, μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο της ιστορία, η οποία έχει ειπωθεί πάμπολλες φορές από αρκετούς συγγραφείς. Αυτή τη φορά όμως όλα είναι διαφορετικά. 

 

Ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει η συγγραφέας τις ιστορικές διαδρομές είναι απίστευτα ευρηματικός, αλλά και γεμάτος σεβασμό. Η κυρία Θεοδωρίδου μας διηγείται την ιστορία της Καλλιόπης. Τα παιδικά της χρόνια, τις κακουχίες που επιλέγει η μοίρα για εκείνη και φυσικά το δυνατό έρωτα που έρχεται να της δώσει φτερά. Για πόσο όμως;

Μου είναι αδύνατον να προβώ σε παραπάνω πληροφορίες για την υπόθεση. Όχι μόνο γιατί δε θέλω να αποκαλύψω περισσότερα για τις εξελίξεις, αλλά κυρίως λόγω της ξεκάθαρης άποψης μου πως αυτή δεν είναι απλώς η ιστορία της Καλλιόπης. Είναι η ιστορία των ανθρώπων που ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους και πάλεψαν. Πάλεψαν και τα κατάφεραν. Διατηρώντας την περηφάνια τους, κυρίως όμως την ταυτότητά τους, μπόρεσαν να ορθοποδήσουν και να δείξουν το μεγαλείο της ψυχής τους. Ακριβώς όπως η αριστουργηματικά "χτισμένη" ηρωίδα της κυρίας Θεοδωρίδου.

Θέλω να σταθώ στην μοναδική πένα της συγγραφέως, στην άρτια τεχνική της γλώσσα που χρησιμοποιεί και βέβαια στην τρομερή έρευνα που ολοφάνερα έχει προηγηθεί του βιβλίου. Της αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για τον ζωντανό τρόπο με τον οποίο περιγράφονται οι εικόνες, οι σκέψεις, οι προβληματισμοί. Ένα λογοτεχνικό έργο με τρομερό ιστορικό υπόβαθρο, που σε βάζει στη διαδικασία να ψάξεις και να μάθεις περισσότερα για το παρελθόν και που σου προκαλεί μοναδικά συναισθήματα. Σε συγκινεί και σε αφήνει με εκείνον τον περίεργο κόμπο στο στήθος, που εμφανίζεται όταν έχεις μόλις ολοκληρώσει την ανάγνωση ενός ξεχωριστού έργου.

Όταν οι Άγγελοι πέθαιναν στην Σμύρνη.

Η εικόνα των πολεμικών πλοίων στο λιμάνι της Σμύρνης το έτος 1922, να παρακολουθούν σιωπηλά την τελευταία πράξη της τραγωδίας των χριστιανών της Τουρκίας, ήταν ίσως η πιο θλιβερή και πιο σημαντική απο όλες.........

'Γιατί τα σπάσαμε τ' αγάλματά των, γιατί τους διώξαμεν απ' τους ναούς των, διόλου δεν πέθαναν γι' αυτό οι θεοί. Ω γη της Ιωνίας, σένα αγαπούν ακόμη, σένα η ψυχές των ενθυμούνται ακόμη. [.........] Κ.Π.Καβάφης, «Ιωνικόν» 

'' Όταν οι άγγελοι πέθαιναν στη Σμύρνη'', παρακολουθούμε ιστορίες απλών ανθρώπων, Ελλήνων και Τούρκων, πριν και κατά τη διάρκεια της Καταστροφής.Ο συγγραφέας χρησιμοποιώντας έναν τρόπο γραφής εμπλουτισμένο με θεατρικά στοιχεία, όπως οι πολλαπλοί διάλογοι, οι σκηνοθετικές πληροφορίες και οι λεπτομερείς περιγραφές, μας παρουσιάζει τις ζωές Ελλήνων και Τούρκων της Μικράς Ασίας την εποχή της Μεγάλης Καταστροφής. Κυριαρχεί ο διάλογος και η περιγραφή της ζωής και των ρόλων των ηρώων. Οι αναδρομές στο παρελθόν μάς δίνονται από το συγγραφέα μέσω της ηρωίδας 'Αντζελ Σάιμον-Συμεωνίδη, η οποία ερευνά τα αίτια της Τραγωδίας του 1922 στη σημερινή Σμύρνη. Η συνάντησή της με τη Μιριάμ μας παρέχει μνήμες και γεγονότα από την περίοδο της Καταστροφής. Η γλώσσα του συγγραφέα είναι απλή και περιγραφική. Στο τέλος του βιβλίου παραθέτει τρεις πηγές άντλησης ιστορικών πληροφοριών που αναφέρονται στην περίοδο αυτή. Χαρακτηριστικό είναι ένα συνταρακτικό ντοκουμέντο, όπου ο Κεμάλ παρακολουθεί αδιάφορος την πυρκαγιά της Σμύρνης και όταν ο Ισμέτ Ινονού του ζητεί να στείλει στο στρατοδικείο τον Νουρεντίν, τον Νέρωνα της Σμύρνης, διατάζει... να ρίξουν την ευθύνη στους Έλληνες. Οι πηγές και τα ντοκουμέντα χαρίζουν αξιοπιστία στο βιβλίο του. Η παράθεση της ιστορίας της φιλίας ενός Τούρκου και ενός Έλληνα περνάει ανθρωπιστικά και αντισωβινιστικά μηνύματα. Η Τραγωδία της Μικρασιατικής Καταστροφής ήταν τραγωδία τόσο για τους απλούς Έλληνες όσο και για τους απλούς Τούρκους.

Κομμένα Λουλούδια

Στη δεκαετία του εβδομήντα ο Πέτρος και η Ευδοκία παλεύουν μαζί για ένα καλύτερο αύριο. Το ζευγάρι ξεκινάει τον έγγαμο βίο του με στερήσεις αλλά και όνειρα. Γρήγορα θα έρθει στον κόσμο το πρώτο τους παιδί ο Χρήστος για να συμπληρώσει την ευτυχία τους. Η ευτυχία όμως είναι πολλές φορές απατηλή, σαν ένα λαχταριστό φρούτο στο πιο ψηλό κλαδί που για να το φτάσει ο καθένας μηχανεύεται κι από κάτι. 

Ο Πέτρος θα παραμερίσει τους ηθικούς δισταγμούς του, όμως το χρήμα θα φέρει δυστυχία και σε αυτόν και στην οικογένειά του που ούτως ή άλλως πορεύεται εν αγνοία των δραστηριοτήτων του.

Η Ευδοκία πρότυπο μάνας κάνει τα πάντα για να εξασφαλίσει την επιβίωση των τεσσάρων παιδιών της. Ο κόσμος της θα γκρεμιστεί με τόση βαναυσότητα όση είναι αυτή που ο «κάποτε» λατρεμένος της άντρας επιφυλάσσει καθημερινά στην οικογένειά του. Πόση υπομονή μπορεί να κάνει κανείς; Πόσα φαρμάκια να βάλει μέσα του; Για χάρη των παιδιών της, η Ευδοκία θα κάνει την ύστατη θυσία. Για τα τέσσερα λουλούδια της που θα κοπούν βίαια από το μητρικό μίσχο, αλλά δε θα χαθούν. Θα μεταφυτευτούν σε άλλους κήπους για να μεγαλώσει και να ανθίσει το καθένα χωριστά. 

Τριάντα χρόνια μετά από ένα τραγικό γεγονός και τη διάλυση μιας οικογένειας, ο Χρήστος βλέπει ένα αχνό φως στο σκοτάδι των ερευνών του. Η επιμονή και η πίστη στον όρκο του, οι έντονες αναμνήσεις των οκτώ του χρόνων και η λατρεία στο πρόσωπο της μάνας θα τον οδηγήσουν στο χαμένο παρελθόν.

Τέσσερα παιδιά, τέσσερα λουλούδια που μεγάλωσαν κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Οι τραυματικές εμπειρίες του ορφανοτροφείου καθόρισαν την μετέπειτα πορεία τους. Και η αγάπη της θετής οικογένειας, τι ρόλο έπαιξε άραγε; Έφταιγαν τα γονίδια ή ο τρόπος ανατροφής και το κοινωνικό περιβάλλον για τη συγκεκριμένη πορεία του Χρήστου, της Αναστασίας, της Στυλιανής και της Σοφίας;

Χωρίς μεγαλοστομίες, με σεμνότητα και ήθος η Νικόλ Άννα Μανιάτη περιγράφει και καταγράφει την Οδύσσεια μιας διαλυμένης οικογένειας, το χρονικό μιας «μακρόχρονης απελπισμένης αναζήτησης».

Μια ιστορία θα έλεγες συνηθισμένη χιλιοακουσμένη από όλα τα μέσα. Όμως η Νικόλ- Άννα Μανιάτη κατόρθωσε να με συγκινήσει με τη γραφή της και να περάσει μέσα μου συναισθήματα που όλοι κρύβουμε. Στοργή και συμπόνοια για τα παδιά, θυμό ακόμα και με τον Θεό γιατί να επιτρέπει να γίνονται παρόμοιες αδικίες.Σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς αλλάζουν οι άνθρωποι και το κυριότερο τι κρύβουν μέσα τους και φέρνουν τα πάνω κάτω στις ζωές τις δικές τους αλλά και των γύρω τους αν αυτό το κρυφό κουμπάκι πατηθεί έστω και για μια φορά. Από άνθρωπο αξιοζήλευτο να μεταλάσεται σε κατάπτυστο και αποκρουστικό. Δεν μπορείς να το πιστέψεις πως είναι το ίδιο άτομο και εξελίχτηκε τόσο διαφορετικά απ' ότι πριν λίγο καιρό βίωνες. Έπειτα οι κακές στιγμές διαδέχονται η μια την άλλη και κινούνται νήματα που καλά θα ήταν ποτέ να μην είχαν ακουμπηθεί.

Διαβάζουμε από το βιβλίο........ 

Όσα προσπαθούσε να κρύψει τόσο καιρό η Ευδοκία από περηφάνια αποκαλύφθηκαν με ωμότητα στα μάτια της. Όσο θάυμαζε και σεβόταν τον Πέτρο, τόσο τον περιφρονούσε τώρα. Τον λυπόταν, μα δεν τον δικαιολογούσε για την παράλογη συμπεριφορά του απέναντι στα αθώα παιδιά του. Θυμόταν την τρυφερότητα με την οποία τα αντιμετώπιζε άλλοτε, την αγάπη και τη φροντίδα του, και απορούσε πώς μπορούσε ένας άνθρωπος να αλλάξει τόσο πολύ.

Λεκές απο Κόκκινο Κρασί

Λεκές απο Κόκκινο Κρασί της Πετροπούλου!!! 

Δύο άντρες όμοιοι όπως δυο σταγόνες νερό. Παράλληλα, τόσο διαφορετικοί. Ο Παύλος ευαίσθητος, ευάλωτος και πρόθυμος να θυσιάσει ακόμα και την προσωπική του ευτυχία. Ο Πέτρος εγωιστής, παράτολμος και ριψοκίνδυνος, ένας άνθρωπος που δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα προκειμένου να αποκτήσει αυτό που θέλει. Μέσα στις ομοιότητες και τις διαφορές τους, σε όλα όσα μοιράζονταν επί ίσους όρους, ο έρωτας και το κοινό πάθος για την Μυρτώ, το μοναδικό που θα έπρεπε να ανήκει αποκλειστικά και μόνο σε έναν. Εκείνη, ρομαντική κι ευαίσθητη, χρόνια ερωτευμένη με την μορφή και των δύο μέχρι να ανακαλύψει ότι ο πραγματικός έρωτας αντικατοπτριζόταν μονάχα στο πρόσωπο του Παύλου.

Η Μυρτώ και ο Παύλος ζουν τον απόλυτο έρωτα ο οποίος ετοιμάζεται να πάρει τον δρόμο προς την απόλυτη δέσμευση, μέχρι που ένα βρώμικο παιχνίδι μπαίνει εμπόδιο στα όνειρα και στα αισθήματά τους κάνοντάς τα κομμάτια και αφήνοντας πίσω του χαλάσματα και ερείπια ψυχών και υποσχέσεων που διέλυσε η προδοσία. Χαμένοι στα σκοτάδια τους ακολουθούν χωριστούς δρόμους για να ανακαλύψουν μια τρομακτική αλήθεια όταν πλέον τα πράγματα δεν θα μπορούν να αλλάξουν. Ο Πέτρος διεκδίκησε αυτό που ήθελε παρά το κόστος, έπαιξε και κέρδισε την γυναίκα που πόθησε χάνοντας ένα μέρος της αγάπης του αδερφού του και της εκτίμησης της Μυρτώς.

Ο Πέτρος και η Μυρτώ ζουν συγκαταβατικά μέσα στο δίχτυ της προδοσίας του Πέτρου. Περνώντας όμως ο καιρός, η συγκατάβαση αυτή γίνεται κατανόηση και συνειδητοποίηση ευθυνών. Η Μυρτώ δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει την αγάπη του Πέτρου, έστω και αν τον οδήγησε στα άκρα ενώ ο Παύλος, πληρώνει την ίδια την αδυναμία του, όντας ανίκανος να αντιμετωπίσει στο παρελθόν την αλήθεια προκειμένου να ανακαλύψει το ψέμα. Και εκεί που η αγάπη σιγοκαίει και συντηρείται βαθιά στις μνήμες και τις καταπιεσμένες επιθυμίες, μια αλήθεια σκληρή και επώδυνη για τον Πέτρο βγαίνει στο φως με εκείνον να θίγεται αλλά να την κρατάει καλά κρυμμένη. Όχι μόνο από εγωισμό αλλά, από αγάπη και αδυναμία να χάσει αυτό που δεν θα άντεχε.

Ο Πέτρος και ο Παύλος έζησαν μια ζωή μοιρασμένη στα δύο. Μια ζωή όπου ο καθένας τους δεν αποτελούσε μια ξεχωριστή οντότητα αλλά, το μισό μιας άλλης. Τα πάντα ήταν μοιρασμένα και αν και ο έρωτας και η ζωή δεν μπορούν να μοιραστούν στην περίπτωσή τους, η επιλογή είναι μονόδρομος. Ο έρωτας για την ίδια γυναίκα, η αγάπη για το ίδιο παιδί και η λαχτάρα για την ίδια ζωή, δεν αφήνουν περιθώρια, ιδιαίτερα όταν ο θυμός και η ζήλεια του Πέτρου τον οδηγούν σε λανθασμένα συμπεράσματα και σε μονοπάτια σκοτεινά, γεμάτα θάνατο και αδιέξοδα, χωρίς επιστροφή, χωρίς επιλογές. Ο Πέτρος έχει μονάχα να χάσει εκεί ο Παύλος καλείται να παίξει τα χαρτιά του προκειμένου να κερδίσει, έστω και ένα μικρό μέρος όσων έχασε.

Οι ακραίες επιλογές, ο δυναμισμός, η υποχώρηση και η συγκατάβαση, μπλέκονται σε ένα κουβάρι και μαζί τους, μπλέκονται και οι ζωές των πρωταγωνιστών. Άλλος από επιλογή, άλλος από αδυναμία, άλλος από άγνοια, γίνονται πιόνια ενός παιχνιδιού σε μια ατελείωτη παρτίδα που δεν μπορεί να αναδείξει νικητή. Όλοι μοιράζονται πάθη, ευθύνες και τελικά, τα καλά και τα άσχημα, τα φωτεινά και τα σκοτεινά μιας ιστορίας τόσο απίστευτης αλλά συνάμα, και τόσο λογικής και αυτό γιατί, ο έρωτας από μόνος του δεν έχει λογική κάνοντας κάθε επιλογή ή κατάληξη να μοιάζει ως μια πολύ πιθανή αιτία. Τελικά παίρνει ο καθένας ότι του αξίζει; Ίσως απλά να παίρνει ένα μικρό μερίδιο από όσα έχει κουράγιο να διεκδικήσει.

Η Εξομολόγηση

Ξέρω ότι έχουν γραφτεί πολλά για αυτό το βιβλίο!!! Αλλά θα ήθελα να γράψω και εγώ την κριτική μου!!! Είναι ένα Αριστούργημα!!! Πάντα μου άρεσαν οι Αληθινές Ιστορίες!!! Είναι Καθηλωτικό!!! Έχει όλα τα συναισθήματα, απερίγραπτα συναισθήματα που σε φτάνουν στα όρια σου!!! Πόσα να αντέξει ένα κοριτσάκι και αργότερα πόσα να αντέξει μια γυναίκα και γενικά ο άνθρωπος.....Δεν μπορούσα να το αφήσω απο τα χέρια μου!!! Συγκλονίστηκα με την Ελένη, βίωσα όλα τα συναισθήματα.. Ακόμα έχω εικόνες στο μυαλό μου.. και ένα μεγάλο "γιατί" να πρέπει κάποιος άνθρωπος να περάσει τόσα στη ζωή του.. Άδικα τις περισσότερες φορές. Ένα μεγάλο μπράβο στον συγγραφέα Κ. Σπύρο Πετρουλάκη που μπορείτε να αποτυπώσετε όλα αυτά τα αισθήματα - συναισθήματα σε χαρτί και που αγγίζουν την καρδιά και γίνονται τόσο όμορφες εικόνες στο μυαλό!! Σας ευχαριστώ !!!

Η Ελένη, ως παιδί, ζει μια ευτυχισμένη και φαινομενικά άνετη ζωή στην Κωνσταντινούπολη του 1928. Χάνοντας, όμως, τους γονείς της από ατύχημα, όλα ανατρέπονται. Μακριά από τον αδελφό της, αντιμετωπίζει μόνη τη σκληρότητα του συγγενικού της περιβάλλοντος. Ως αντικείμενο συναλλαγής, καταλήγει στην Ήπειρο, ανάμεσα σε σκληρούς ανθρώπους της ελληνικής υπαίθρου. Πέφτει χαμηλά, αλλά ξανασηκώνεται. Όταν ο έρωτας έρθει, είναι ήδη πολύ αργά για εκείνη...

Κόνιτσα, σήμερα.
«Έχω κάνει πολλές αμαρτίες, παιδί μου…»
Η γερόντισσα Μαρκέλλα δεν έχει βγει από το μοναστήρι της Παναγιάς Βρεφοκρατούσας τα τελευταία εβδομήντα τρία χρόνια, δεμένη από ένα βαρύ τάμα. Τώρα, τις τελευταίες ώρες της ζωής της, ζητά συγχώρεση για να σταθεί αμόλυντη στην Κρίση Του Πλάστη.
Να εξομολογηθεί.
Ο πατέρας Θεόφιλος καλείται εσπευσμένα στα βουνά της Πίνδου να τελέσει το μυστήριο της εξομολόγησης…

Το παρελθόν μπορεί να αποτρέψει το μέλλον;
Η δύναμη της πίστης έχει την ισχύ να γεννήσει ελπίδα;
Ο έρωτας αλλάζει το πεπρωμένο;

Μια ιστορία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, που καλεί τον αναγνώστη να αποδώσει δικαιοσύνη, να πάρει θέση, να δικαιώσει ή να καταδικάσει πράξεις που σημαδεύουν τις ζωές των ανθρώπων.

Στην Αγκαλιά του Ήλιου

Αντικρίζοντας για πρώτη φορά το νέο βιβλίο της Ρένας Ρώσση-Ζαΐρη “ Στην αγκαλιά του Ήλιου”, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, εντυπωσιάστηκα από το εξώφυλλο του. Θεωρώ πως είναι ένα από τα καλύτερα που έχω δει, αλλά κυρίως έχω την αίσθηση πως αντιπροσωπεύει απόλυτα όχι μόνο το ίδιο το βιβλίο, αλλά και την πένα της κυρίας Ρώσση-Ζαΐρη.

Πρόκειται για την ιστορία του Νικόλα και της Βαλέριας. Εκείνος είναι αστυνομικός κι εκείνη χορεύτρια. Εκείνος είναι άνθρωπος του καθήκοντος, αλλά το ίδιο κι εκείνη. Όμως ο καθένας τους επιλέγει διαφορετικό δρόμο και τρόπο ώστε να πραγματοποιήσει τα ιδανικά και τους στόχους του. Τι θα συμβεί όταν αποκαλύπτεται η παράνομη δραστηριότητα της Βαλέριας και ο Νικόλας υποχρεούται να την οδηγήσει στη δικαιοσύνη;

Η κυρία Ρώσση-Ζαΐρη έχει ένα συγκεκριμένο μοτίβο στα βιβλία της το οποίο ακολουθεί πάντα. Εμβαθύνει στους χαρακτήρες, σε όλους τους χαρακτήρες, με μοναδική μαεστρία και μας προσφέρει ψυχολογικά κεντήματα. Κάθε φορά το κάνει καλά. Αυτή τη φορά θεωρώ πως το έκανε αριστουργηματικά. Ιδιαιτέρως, στο ψυχολογικό προφίλ της Βαλέριας μπορούμε να παρατηρήσουμε ολόκληρο τον εαυτό μας. Όλα τα ερωτηματικά και τα συναισθήματα που βιώνουμε καθημερινά. Γιατί ο καθένας μας έχει μέσα του και το φως και το σκοτάδι. Τι συμβαίνει όμως όταν η καθημερινότητα, οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις σε οδηγούν στην απόγνωση, στην τελμάτωση; Και η αδικία; Ποια συναισθήματα σου γεννά η καθημερινή αδικία που ο σύγχρονος κόσμος και η φθορά του καπιταλισμού δημιουργούν και φυσικοποιούν; Η Βαλέρια είναι όλοι εμείς που προσπαθούμε να ζήσουμε με τις συνέπειες των επιλογών μας. Επιλογές! Από αυτές καθοριζόμαστε, αλλά πάντα μπορούμε να τις τιθασεύσουμε και να τις διαμορφώσουμε καλύτερα.

Η συγγραφέας μέσα στην ίδια ιστορία μας διηγείται και μία δεύτερη, το ίδιο δυνατή, που μας ταξιδεύει στην Κρήτη μιας άλλη, άγριας εποχής. Το βιβλίο “Στην αγκαλιά του Ήλιου” είναι ένα ψυχοκοινωνικό δημιούργημα με έντονες φιλοσοφικές και ηθικές αναζητήσεις. Ένα λογοτεχνικό έργο που μιλάει για τη ζωή, αλλά και τον έρωτα. Τον μικρό έρωτα και τον μεγάλο, τον παντοτινό.

Λυρικά γραμμένο –όπως άλλωστε όλα τα βιβλία της συγγραφέως- με έντονη διακειμενικότητα που μας οδηγεί σε αγαπημένους δημιουργούς. Στο βιβλίο εξετάζονται οι τρόποι που επιτελούμαστε ως ταυτότητες μέσα στο κοινωνικό σύνολο και αποδομούνται οι οικογενειακές σχέσεις.

Η Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη δεν χρειάζεται συστάσεις. Για εμένα και μόνο το όνομά της στο εξώφυλλο ενός βιβλίου είναι αρκετό και δεν φοβάμαι να το παραδεχτώ. Τα συναισθήματα που μου δημιουργούνται όταν διαβάζω τα κείμενά της είναι μοναδικά. Πρόκειται για μία από τις αγαπημένες μου συγγραφείς και έχοντας διαβάσει, πλέον, όλα της τα βιβλία παρατηρώ την εξέλιξη στην πένα της, στους τρόπους που δομεί τις ιστορίες της, αλλά και μία μεγάλη ομοιότητα σε όλα της τα έργα. Αγαπάει τους ανθρώπους. Αυτό είναι που λατρεύω όταν διαβάζω ένα δικό της βιβλίο. Όχι μόνο επειδή καλωσορίζει τον αναγνώστη στην ιστορία της με ένα τρυφερό και γεμάτο φροντίδα σημείωμα στην αρχή, αλλά επειδή η γραφή της ξεχειλίζει αγάπη και κατανόηση. Προσεγγίζει και αναλύσει τον κάθε χαρακτήρα, έστω κι αν είναι γεμάτος κακία, με τον σεβασμό που αξίζει κάθε ψυχή σε αυτόν τον κόσμο. Συγκεκριμένα, στο βιβλίο “Στην αγκαλιά του Ήλιου” με άρτια πένα και απλά, σχεδόν ποιητικά λόγια, προσφέρει στο αναγνωστικό κοινό την ευκαιρία για εσωτερική αναζήτηση και σκέψη γύρω από τις πράξεις και τις επιλογές που μας καθορίζουν. Κυρίως, μας δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τη σκοτεινή πλευρά που όλοι έχουμε γιατί είμαστε άνθρωποι.

Αυτό που εγώ κράτησα μέσα από το γεμάτο συναισθήματα και εικόνες κείμενο, πέρα από το όμορφο ταξίδι ήταν δυο αλήθειες:

 – η εξιδανίκευση του ανεκπλήρωτου έρωτα και η παντοτινή θέση του σε ένα κομμάτι της καρδιάς μας, όσα χρόνια κι αν περάσουν

– η ουσία της ζωής μέσα από μια φράση της Ρένας Ρώσση – Ζαΐρη «ολόκληρη τη ζωή μας τη ζούμε στις πιο μικρές ευτυχισμένες μας στιγμές».

Το Κόκκινο Σημάδι

Τελείωσα ένα μεγάλο ταξίδι αυτήν την φορά!! Ταξίδεψα στην Σμύρνη, στην Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα, στο Παρίσι και κατέληξα στην Νέα Υόρκη!!! Το Κόκκινο σημάδι ήταν συναρπαστικό, μαγευτικό, συγκινητικό, γεμάτο, γρήγορο και ανατρεπτικό. Ένοιωσα όλα τα συναισθήματα που υπάρχουν όπως αγάπη, έρωτα, χαρά αλλά και θλίψη, πόνο, φόβο, αηδία, λύπη και στο τέλος ανακούφιση. Η συγγραφέας δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Γράφει σαν να ζωγραφίζει πάνω στις σελίδες του βιβλίου!!! 

 Το διάβασα γρήγορα γιατί είχα τόση αγωνία. Δεν ήθελα να το αφήσω απο τα χέρια μου!!! Η Αργυρώ Κεσίσογλου γεννιέται στην Σμύρνη το 1908. Κόρη πλούσιου εμπόρου, μεγαλώνει στο κοσμοπολίτικο περιβάλλον, μορφώνεται και αναμένεται να κληρονομήσει μια τεράστια περιουσία. Στον ώμο της Αργυρώς, από τότε που γεννήθηκε, βρίσκεται το κόκκινο σημάδι. Ένα σημάδι σας φύλλο συκής που θα το κουβαλάει μια ζωή… Στη Σμύρνη η ζωή κυλάει αβίαστα και η μικρή Αργυρώ μεγαλώνει με την συντροφιά του Σερίφ, ενός Τουρκόπουλου που ο πατέρας του είναι στη δούλεψη του πατέρα της. Ένας έρωτας αναπτύσσεται γοργά….Το 1922, η καταστροφή της Σμύρνης καταστρέφει και τη ζωή της Αργυρώς. Το κόκκινο σημάδι της, την έχει προειδοποιήσει, έχοντας μετατραπεί σε πληγή που αιμορραγεί.......Το κόκκινο σημάδι θα συνεχίσει να της στέλνει μηνύματα!!!

Βαθύ Γαλάζιο

"Ένα βαθύ γαλάζιο. Ένα σίγουρο, βαθύ γαλάζιο. Ναι, ήταν δικό του. Ποτέ δεν είχε σταματήσει να είναι δικό του. Βαθύ Γαλάζιο!!!! Είναι ένα βιβλίο που θέλεις να το διαβάσεις όλο μέσα σε μία μέρα για να μάθεις την συνέχεια, όπως μία ταινία που ανυπομονείς τι θα γίνει στο τέλος..! Το διάβασα μέσα σε 2 μέρες!!! Μια πραγματική ιστορία αγάπης, συγκήνησης,πόνου, θυσίας, προδοσίας και κατανόησης των ανθρώπινων σχέσεων. Και φυσικά το πως κάποιοι άνθρωποι θέτουν τα χρήματα πάνω από τους ανθρώπους, αλλά και πως το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία. Εύχομαι κανείς ποτέ να μην ζήσει την απόγνωση που γεύτηκαν και τα δύο κύρια πρόσωπα της ιστορίας. Εύχομαι ποτέ καμία γυναίκα να μην βρεθεί στην θέση της ηρωίδας. Εντυπωσιάστηκα πάρα πολύ γιατί μέσα από όλες αυτές τις δυσκολίες και φουρτούνες που πέρασαν και οι δύο κατάφεραν να είναι και πάλι μαζί μετά από τόσα χρόνια και με μία συγκλονιστική συνάντηση... Είναι πολύ συγκινητικό! Πραγματικά ΑΞΙΖΕΙ να το διαβάσετε. Συγχαρητήρια στην κυρία Ρένα Ρώσση-Ζαίρη!!"

«Είσαι η μικρή Πορτοκαλένια μου!» της ψιθύρισε. Μέθυσε εκείνη από τον χυμό του ήλιου και έγειρε το κεφάλι της και δέχτηκε να γίνει σιγά σιγά η μικρή Πορτοκαλένια του. Η φωνή του την έστελνε ψηλά, πιο ψηλά κι από τους εφτά ουρανούς του ποιητή του, το πάθος του την παράσερνε. Κι όλα μαζί έγιναν ένα: ο έρωτας…

Η Αλίκη προδίδει τον άντρα που αγαπάει, χαϊδεύει τις πληγές της στην αγκαλιά ενός παιδιού.Ο Γιάννης απογοητεύεται από την απόρριψη, μετατρέπει το μίσος του σε εκδίκηση. Η Χριστίνα νιώθει ευάλωτη μπροστά στον έρωτα, πληρώνει ακριβά το τίμημά του. Ο Αλέξανδρος ταξιδεύει τα όνειρά του στα σκληρά μονοπάτια της αλήθειας. Τέσσερις ήρωες που παλεύουν με τους ανέμους της ζωής τους, με τα παιχνίδια της ψυχής τους και οδηγούνται στην κάθαρση μέσα από αλλεπάλληλες ανατροπές. Και ανάμεσά τους η αγάπη. Που υπομένει και συμπάσχει, χορεύει και τραγουδάει. Που είναι ουρανός και θάλασσα μαζί. Και γίνεται ένα. Ένα μαγευτικό βαθύ γαλάζιο.

Οι Κόρες της Λησμονιάς

Οι Κόρες της Λησμονιάς

"Ο ένας παππούς μου, ο Παναγιώτης, πολέμησε τους Γερμανούς μέσα από το ΕΑΜ, ο άλλος, ο Θοδωρής, έχασε τη ζωή του από τους ανθρώπους της ίδιας οργάνωσης". Μέσα σε τρεις γραμμές ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου μας δίνει στο σύντομο πρόλογό του το στίγμα του ογκώδους (600 σελίδες), εξαιρετικού ενδιαφέροντος μυθιστορήματός του "Οι κόρες της λησμονιάς" (Ψυχογιός, 2009). Ο εμφύλιος. Αυτά τα αιματηρά, επώδυνα χρόνια του Ελληνισμού, που όσοι δεν τα ζήσαμε πρέπει, κατά το συγγραφέα, να αισθανόμαστε τυχεροί.

Ο Παπαθεοδώρου δεν διερευνά ποιος φταίει, ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Δεν είναι αυτός ο στόχος του. Στόχος του είναι η ιστορική καταγραφή γεγονότων μέσα από τα πάθη των φανταστικών ηρώων του, αντιπροσωπευτικών της άτυχης εκείνης γενιάς.

Τρεις οικογένειες, με κυρίαρχα πρόσωπα τρεις γυναίκες, αντιπροσωπευτικές χώρων και ιδεολογιών, γίνονται οι φορείς του μύθου. Η Αγγέλα, από το Μυριόφυλλο της Ηπείρου, στα σύνορα με την Αλβανία, η Μέλπω από τη Θεσσαλονίκη και η Αριάδνη από την Αθήνα (η μόνη που μιλά σε πρώτο πρόσωπο), μάνες και οι τρεις, μπλέκονται στα γρανάζια του αδελφοκτόνου σπαραγμού. Σαν τρία ξεχωριστά ποτάμια που ξεκινούν από διαφορετικές πηγές για να σμίξουν κάπου σ' ένα μεγαλύτερο, έτσι το φέρνουν οι συνθήκες κάπου να συναπαντηθούν οι τρεις αυτές γυναίκες. Να συναπαντηθούν στα βάσανα, στον πόνο, στο χαμό των παιδιών τους.

Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία εκτενή μέρη: "Ο άνεμος θρόιζε στο σιτάρι" (Απρίλης 1943, όταν ακόμα οι κατακτητές δεν είχαν φύγει από τη χώρα), "Καθώς ξημέρωνε η νύχτα", "Όταν χάνονταν τ' αστέρια", για να κλείσει μ' ένα σύντομο κεφάλαιο "Μ' ένα βαθύ αναστεναγμό", όπου οι τρεις γυναίκες, κάθε μια βυθισμένη στο δικό της πόνο, περιμένουν τους χαμένους άντρες, τα εξαφανισμένα παιδιά τους.

Σπάνιος συνδυασμός μυθοπλασίας και ιστορίας, χωρίς να προδίδεται ούτε η λογοτεχνική αξία του ενός ούτε η ιστορική αλήθεια του άλλου. Οι σημειώσεις του συγγραφέα στο τέλος του βιβλίου χρησιμότατες. Πρόσωπα, οργανώσεις, γεγονότα, εξηγούνται με συντομία και ακρίβεια, ενώ η βιβλιογραφία τεκμηριώνει τις πηγές και τις πληροφορίες του.

Ατομικά και συλλογικά δράματα μιας σκοτεινής εποχής, απόηχοι της οποίας κάποτε φτάνουν ως τις μέρες μας. Εικόνες φρίκης, σκηνές απύθμενου μίσους που σε κάνουν ν' αναρωτιέσαι ως πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, ιδεολογία αλλά και προδοσία, καλοσύνη αλλά και έχθρα. Ο ανθρώπινος παραλογισμός στην πιο ακραία μορφή του.

Δεν ξέρω αν οι επιζώντες ακόμη (ή οι απόγονοί τους) θα εκτιμήσουν την αντικειμενικότητα του συγγραφέα ή αν η κάθε πλευρά θα θεωρήσει ότι αδικείται. Για μας τους αμέτοχους είναι μια εξαιρετική, λογοτεχνική καταγραφή ενός σημαντικού κομματιού της πρόσφατης ιστορίας του Ελληνισμού.