Ο Τελευταίος Χορός της Σαλώμης.

Τελείωσα ένα ταξίδι αγάπης και πόνου αλλά και μιας αγάπης γεμάτη ζήλεια και δολοπλοκία σαν τον χορό της Σαλώμης, μια αγάπη σαγηνευτική......Μιας αγάπης δυνατής που υπερίσχησε στον χρόνο!!! Άραγε μπορείς να θυσιαστείς για την αγάπη; Πώς μπορεί μια μητέρα να αφήσει το παιδί της για διάφορους λόγους; Πώς μπορεί να μην πονέσει όταν κάποιος θυσιάζεται χωρίς ο άλλος να ξέρει τίποτα; Πώς μπορεί κάποιος να μεγαλώνει μέσα στα ψέμματα ή να ζεί μέσα στο ψέμα και να ανακαλύπτει πώς τα πιο αγαπημένα του πρόσωπα τον πρόδωσαν με το χειρότερο τρόπο; Η αγαπημένη μου συγγραφέας πάλι με εντυπωσίασε!!!
Κυριολεκτικά το ρούφηξα διαβάζοντας αυτό το βιβλίο!!! Ρούφηξα κάθε του σελίδα και κάθε του λέξη!!!Ένα απο τα καλύτερα βιβλία της συγγραφέως Ρενας Ρώσση-Ζαίρη!!!

Η Έλλη αγαπάει έναν άντρα που δεν πρέπει, κάνει παιδί μαζί του, παλεύει για την ευτυχία της με νύχια και με δόντια. 

Η Ναταλία προσπαθεί να ανακαλύψει θαμμένα μυστικά, χωρίς να ξέρει πως κάποιοι έχουν ορκιστεί να την καταστρέψουν. 

Η Δήμητρα τα παίζει όλα για όλα. Είναι σκέτος πειρασμός, ένα θηλυκό γεμάτο σεξουαλικότητα που ξετρελαίνει τους άντρες, μια σύγχρονη εκδοχή της Σαλώμης. 

Ο Δημήτρης, αξιοπρεπής δικηγόρος, καλός οικογενειάρχης, για τα μάτια του κόσμου βέβαια. 

Ο Νικόλας, καλοσυνάτος ψυχολόγος, που ενδιαφέρεται για τα προβλήματα της αγαπημένης του. 

Ο Άρης, άβουλος, υπάκουος γιος ενός πατέρα δυνάστη. Όταν ξυπνάει, είναι ήδη αργά. 

Ο Ανέστης, σκληρός και πρωτόγονος. Διεκδικεί, ό,τι δεν του ανήκει με τη βία. 

Επτά πρόσωπα ζητούν λύτρωση, σε μια ιστορία για τις ανθρώπινες σχέσεις, που σμίγει το χτες με το σήμερα, γεμάτη χαρά και πόνο, αλήθειες και ψέματα, ίντριγκες και πάθη, όπως η ίδια ζωή. 

Ένα μυθιστόρημα για τον έρωτα και την απιστία, επτά ζωές που γίνονται ένα κουβάρι, επτά πέπλα που λικνίζονται στο παρόν και στο παρελθόν, στον παράδεισο και στην κόλαση, χορεύοντας στον ρυθμό της Σαλώμης…

ΠΙΚΡΟ ΓΛΥΚΟ ΛΕΜΟΝΙ

Τέλείωσα άλλη μια ιστορία. Μια ιστορία αληθινή και συγκλονιστική!! Είναι το δεύτερο βιβλίο που διαβάζω της συγγραφέως και μου άρεσε πάρα πολύ η γραφή της!! Είναι η ιστορία του Κωνσταντή και της Ασημούλας αλλά και του Γιώργη, της Ελίζας, της Ίνκα, της Δήμητρας και του Αντρέα!!! Ένα μυθιστόρημα βασισμένο σε αληθινά γεγονότα. Γεγονότα του Πρώτου και του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Παρασύρθηκα διαβάζοντας το βιβλίο με την γλύκα αλλά και την πίκρα του γλυκού λεμονιού!!!

Νόμιζα ότι τα είχα αφήσει όλα πίσω μου: τους ανθρώπους που μ’ ανάθρεψαν, τον τόπο όπου γεννήθηκα, το στεφάνι που φόρεσα…

Λένε πως η ανθρώπινη μνήμη είναι επιλεκτική… Μέχρι τη στιγμή που ένα γλυκό λεμονάκι θα την ξυπνήσει και θα τα θυμηθεί όλα…

Λιδωρίκι 1913. Η Ασημούλα κι ο Κωνσταντής παντρεύονται από έρωτα. Η απρόσμενη στρατολόγηση του Κωσταντή θα τον απομακρύνει από τη γυναίκα του και το παιδί που περιμένουν.

1914. Ξεσπάει ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος. Στην Ελλάδα, το μίσος βενιζελικών και βασιλικών κι ο επερχόμενος Εθνικός Διχασμός θα φέρουν μαύρα σύννεφα όχι μόνο στον τόπο αλλά και στη ζωή των δύο νέων.

1916. Έξι χιλιάδες στρατιώτες, ανάμεσά τους κι ο Κωσταντής, μεταφέρονται μυστικά από την Καβάλα στη Γερμανία του Κάιζερ. Μέσα από τις στάχτες του πολέμου, θα γεννηθεί ένας καινούργιος έρωτας.

1944. Το Λιδωρίκι καίγεται. Ένας Γερμανός στρατιώτης θα σώσει από την πύρινη λαίλαπα δύο ψυχές που η ζωή θα φέρει στο δρόμο του μέσα από ένα παράξενο παιχνίδι της μοίρας.

Δύο εποχές, δύο πόλεις σε δύο διαφορετικές χώρες, δύο γυναίκες, μια φοβερή αποκάλυψη…

 

Οι Καιροί της Μνήμης

Τελίκά βρήκα και το τελευταίο της τετραλογίας του συγγραφέα Παπαθεοδώρου Θεόδωρου. 

Το Τελείωσα και έχω συνγκλονιστεί!!!

Δε θ'ανταμώσουμε μαμά, νομίζω πως δε θ'ανταμώσουμε ποτέ ξανά και λυπάμαι και φοβάμαι τόσο πολύ. Και στεναχωριέμαι πολύ, πολύ στεναχωριέμαι που αναγκάζομαι να σου γράφω τέτοια λόγια, μανούλα, μα δεν μπορώ άλλο, δεν αντέχω άλλο και νομίζω πως σε λίγο καιρό δε θα μπορώ να σου γράφω καθόλου γιατί δε θα υπάρχω.Θα χαθώ μανούλα μου.

Παιδιά που τα άρπαξαν με τον εμφύλιο απο τις μάνες τους και απόμειναν άδειες οι αγκαλιές.....Και γυναίκες του εμφυλίου που φώναξαν, ρώτησαν για να ανταμώσουν τα βλαστάρια τους ξανά. Γυναίκες του εμφυλίου. Δεν έχω λόγια να περιγράψω όσα διάβασα γιατί δεν τα χωράει ο νούς σας. Μόνο αν τα διαβάσετε θα καταλάβετε πολλά. 

Τρείς γυναίκες μόνες, καθισμένες σ'ένα παγκάκι. Γυναίκες του Εμφυλίου, η μια απέναντι στην άλλημέχρι χθές, η μια δίπλα στην άλλη τώρα πια. Ίδια πόδια  μαζεμένα, λυγισμένα, να πατάνε και να μην πατάνε της γης, ίδια χέρια σφιχτά κλεισμένα πάνω στα γόνατα, ίδια τα βλέμματα, ίδιες οι σκέψεις, ίδια σφραγισμένα τα στόματα, σιωπή, μακρόσυρτη σιωπή.