ΖΩΗ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ

 

 

 Φραντζέσκα, η ηρωίδα μου… Αθηνά, η μητέρα μου… Ζωή σε πόλεμο, η ζωή της…
Η ιστορία της, η διαδρομή της, οι επιλογές της, η σχέση μας και τα δεκαεννιά χρόνια που έμεινα μαζί της. Σε πόλεμο με όλους η μητέρα μου. Μ’ εμένα, με τους φίλους της, με τους δικούς της, με την ίδια τη ζωή τελικά…
Μαζί με την ιστορία της και τα δικά μου παιδικά και εφηβικά χρόνια. Λόγια που δεν ειπώθηκαν, παραλείψεις, πράξεις που πλήγωσαν, χαμένες αγκαλιές και δάκρυα. Όλα μέσα σε τούτες τις σελίδες, που εκτός από βιογραφία έγιναν κι ένα επίπονο ταξίδι στο δικό μου χθες, στην αφετηρία μου…

Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι πίσω απο το χαμόγελο της συγγραφέως Λένας Μαντά κρύβεται ένα πληγωμένο παιδί απο τους γονείς του και ειδικότερα από την ίδια του την μητέρα!!! Κι όμως υπάρχουν πληγωμένα παιδιά απο τους χωρισμένους γονείς τους και τις λάθος επιλογές τους, τις λάθος ζωή τους ή ακόμα την ζωή τους συνέχεια σε πόλεμο με τους άλλους που τα παιδιά αυτά καταλήγουν τα πιο ευτυχισμένα παιδιά. Γιατί παραδόξως το πως μεγάλωσαν και τι τράβηξαν διάλεξαν για τον εαυτό τους να είναι ευτυχισμένα και να δημιουργήσουν μια δεμένη οικογένεια ή ακόμα να φροντίζουν και να μεγαλώνουν τα παιδιά τους όπως δεν έκαναν οι γονείς τους. 
Κι όμως υπάρχουν πολλές μητέρες σαν την Φραντζέσκα ή Αθηνά και πολλά παιδιά σαν την ζωή που έζησε η Κάλλια ή Λένα. Απλά δεν ξέρουμε τις ιστορίες τους. Συγκλονιστική η ιστορία της συγγραφέως. Ταξίδεψα μαζί της, θύμωσα, έκλαψα, διάβαζα την κάθε σελίδα με αγωνία για την συνέχεια...Λίγα είναι τα βιβλία που σε κάνουν να θέλεις να τα τελείωσεις, να δεις τι θα γίνει στις τελευταίες του σελίδες....Αγωνία η κάθε σελίδα που διάβαζα.....
Είναι ένα βιβλίο που μακάρι να το διάβαζαν όλοι οι γονείς. Είναι ένα βιβλίο για το πως οι γονείς επηρεάζουν με τις λάθος πράξεις τους τα παιδιά τους και δυστηχώς αφήνουν πληγές στις αθώες ψυχές τους. 
Συγχαρητήρια στην συγγραφέα Λένα Μάντα που μπόρεσε να γράψει ένα βιβλίο με την ζωή της και την μητέρα της. Σίγουρα δυσκολεύτηκε πολύ ψυχικά αλλά τα κατάφερε!!!

Απόσπασμα απο το βιβλίο.
  
Εισαγωγή και… αναδρομή στο παρελθόν

Μαμά, γιατί ήρθαμε εδώ; Δε μου αρέσει καθόλου αυτό το σπίτι!»

Κοίταξε το απογοητευμένο προσωπάκι της κόρης της και προσπάθησε να δει το νέο τους κατάλυμα μέσα από τα δικά της μάτια. Δεν την αδικούσε. Μπορεί να ήταν λίγο μεγαλύτερο από το σπίτι τους στον Χολαργό, αλλά εκείνο είχε έπιπλα, ενώ αυτό όχι. Εκείνο είχε κήπο και ήταν φωτεινό, τούτο ήταν σε μια πολυκατοικία, σ’ ένα στενό των Αμπελοκήπων, και αρκετά σκοτεινό. Το μπαλκόνι του σαλονιού, μάλιστα, έβλεπε σε θερινό κινηματογράφο· μια γιγάντια οθόνη και πλαστικές καρέκλες, στριμωγμένες ανάμεσα σε ψηλές πολυκατοικίες, με το αγιόκλημα να καταβάλλει προσπάθειες να σταθεί στο ύψος του για να σκορπίσει την ευωδιά του στους θαμώνες, δίνοντας την ψευδαίσθηση ενός δροσερού παραδείσου, ανάμεσα σε τόνους τσιμέντου.

 Έσπρωξε μαλακά τη δυσαρεστημένη εξάχρονη στο εσωτερικό του διαμερίσματος και έκλεισε πίσω τους την πόρτα. Βρίσκονταν σ’ έναν άδειο χώρο, που κανονικά θα έπρεπε να ήταν το χολ. Αριστερά τους ανοιγόταν ένα μεγαλύτερο δωμάτιο, που προοριζόταν για σαλόνι, αλλά τώρα είχε τοποθετηθεί εκεί το κρεβάτι της μικρής, καθώς κι ένας μπουφές που φιλοξενούσε το καλό της σερβίτσιο, αυτό που είχαν δίκαια μοιράσει με τον πρώην άντρα της. Ευθεία, μια πόρτα έδειχνε την είσοδο στη μοναδική κρεβατοκάμαρα του σπιτιού, που εκτός από μια τεράστια καφέ βαλίτσα δεν είχε τίποτε άλλο για να γεμίσει. Δεξιά ήταν η κουζίνα, που δύσκολα θα χωρούσε και τις δύο, και ακριβώς δίπλα το μπάνιο με διαστάσεις κλουβιού.

Είχε περάσει ώρες να το καθαρίσει και να το βάψει, προκειμένου να το κάνει να φαίνεται καλύτερο απ’ ό,τι ήταν. Τα αποτελέσματα ήταν φτωχά και το ήξερε, αλλά προς το παρόν δεν μπορούσε να κάνει τίποτα περισσότερο. Το πορτοφόλι της περιείχε μόλις δεκατέσσερις δραχμές και στο άμεσο μέλλον δεν προβλεπόταν να μπουν άλλα χρήματα. Σουρούπωνε και η απουσία κουρτινών επέτρεπε στον ήλιο να διαπερνά τα γύρω ψηλά κτίρια και να στέλνει κάποιες από τις αχτίδες του να φωτίσουν τον χώρο. Κάθισε δίπλα στην κόρη της, που είχε βολευτεί στο κρεβάτι της και με κατεβασμένο κεφάλι φαινόταν να έχει προσηλωθεί στο ξύλινο πάτωμα, ακίνητη σαν άγαλμα. Λίγες μέρες έμεναν μέχρι ν’ αρχίσουν τα σχολεία και η μικρή της θα πήγαινε πρώτη δημοτικού. Είχε φροντίσει πριν από τη μετακόμιση να βρει σχολείο και να τη γράψει. Δεν ήταν αρκετά κοντά. Έπρεπε κάθε πρωί να ανεβαίνουν τη Σοφίας Σλήμαν, όπου πλέον βρισκόταν το σπίτι τους, να περπατούν κατά μήκος της πολύβουης Κηφισίας και να μπαίνουν στην Αχαΐας, εκεί όπου βρισκόταν το μεγάλο κτίριο. Και βέβαια κάθε μεσημέρι να κάνουν την αντίστροφη διαδρομή. Πριν από αυτό, όμως, έπρεπε να φροντίσει για πολύ πιο ουσιαστικά πράγματα. Δεν είχε να περιμένει τίποτα κι από κανέναν, και χρειαζόταν δουλειά.

 Στράφηκε πάλι στη μικρή, που δεν είχε σαλέψει καθόλου. Της χάιδεψε τα μακριά της μαλλιά και επιτέλους εκείνη την κοίταξε.

«Εδώ θα μένουμε πια;» τη ρώτησε έτοιμη να κλάψει.

«Ναι, αλλά θα το φτιάξουμε και θα γίνει πολύ όμορφο!»

«Και ο μπαμπάς; Μόνος του θα μένει;»

«Δε σου εξήγησα, Κάλλια μου; Δεν τα είπαμε τόσες φορές; Με τον μπαμπά δεν μπορούμε να μένουμε πια μαζί…»

«Γιατί μαλώσατε! Μου το είπες! Και μ’ εμένα μαλώνεις, αλλά πάντα με συγχωρείς! Εκείνον γιατί δεν μπορείς να τον συγχωρέσεις;»

 

 «Δεν είναι το ίδιο, καρδούλα μου! Όταν δύο μεγάλοι μαλώνουν συνέχεια, είναι καλύτερα να μη μένουν μαζί πια!»

«Κι εγώ; Δε θα ξαναδώ τον μπαμπά μου;»

«Μα τι λες τώρα; Τι είπαμε; Όλη την εβδομάδα θα είμαστε μαζί, και τις Κυριακές, που δε θα έχεις σχολείο, θα πηγαίνεις να βλέπεις τον μπαμπά!»

«Κι αν δε θέλω;»

Άνοιξε το στόμα να της απαντήσει, αλλά το έκλεισε, καθώς το μυαλό της κόλλησε στην ερώτηση του παιδιού. «Τι θα πει αυτό τώρα;» ζήτησε διευκρινίσεις, για να μη δώσει λάθος απάντηση.

 

 «Έχω θυμώσει μαζί του! Δεν ήρθε να μας αποχαιρετήσει και…» Έκοψε την κουβέντα του στη μέση το παιδί και έπλεξε τα δάχτυλά του, σημάδι πως ήταν αναστατωμένο.

Την πήρε στην αγκαλιά της για να την κάνει να νιώσει ασφαλής, ώστε να συνεχίσει. «Και;» επέμεινε. «Για τι άλλο έχεις θυμώσει με τον μπαμπά;»

«Επειδή δε μας κράτησε! Έπρεπε να κλειδώσει όλες τις πόρτες και τα παράθυρα για να μη μας αφήσει να φύγουμε! Αν μας αγαπούσε, δε θα μας άφηνε να φύγουμε!» της απάντησε η μικρή κλαίγοντας πια.

Την έσφιξε πάνω της, καθώς οι λυγμοί τράνταζαν το παιδικό κορμί. Λέξη δε βγήκε από τα χείλη της. Τα σφράγισε με πείσμα καθώς όσα ξεχείλιζαν το μυαλό και την ψυχή της δεν μπορούσε να τα πει σ’ ένα παιδί. Τα δέκα χρόνια της κοινής ζωής της με τον Στέλιο ήταν νωρίς για να τα μάθει η κόρη της. Υποψιαζόταν ότι και στο μέλλον θ’ αντιμετώπιζε ανάλογες ερωτήσεις και θα έπρεπε κάποια στιγμή να της δώσει μια συγκεκριμένη απάντηση στο γιατί χώρισε, αλλά ήταν σύνθετο το πρόβλημα και ένα εξάχρονο θέλει απλά γεγονότα για να μπορέσει να τα κατανοήσει. Εδώ δεν κατάλαβαν οι γονείς της και της έκλεισαν την πόρτα μόλις τους ανακοίνωσε την απόφασή της να πάρει διαζύγιο.

Πίεσε το μυαλό της ν’ απομακρυνθεί από εκείνες τις αναμνήσεις. Είχε καιρό, το βράδυ που η κόρη της θα κοιμόταν, να θυμηθεί και να κλάψει… Τώρα έπρεπε να την ηρεμήσει. Αποτραβήχτηκε λίγο και αυτή η ανεπαίσθητη κίνηση έσπρωξε τα δακρυσμένα μάτια να κοιτάξουν τα δικά της.

ΟΙ ΔΕΣΜΩΤΕΣ ΤΩΝ ΣΚΙΩΝ

           

 

Ο Σεμπάστιαν Ντάνιελ Αλεξάντερ Κέιν ανατράφηκε με σκληρότητα για έναν και μόνο σκοπό: να εκπληρώσει τις γραφές μιας πανάρχαιας κέλτικης προφητείας την οποία πίστευαν τυφλά δύο αντίπαλα μυστικιστικά τάγματα. Είχε το σημάδι. Ήταν απόγονος βασιλικής γενιάς. Και όφειλε να ενωθεί με τη Μία για να φέρουν στον κόσμο ένα πλάσμα τέλειο, άτρωτο από όλες τις ασθένειες, ευφυές και χαρισματικό, που προοριζόταν να καθορίσει την τύχη του κόσμου.

Η Καρολίνα Σερέτη μεγάλωσε προστατευμένη από την ίδια αυτή μοίρα, θεωρώντας ότι το σημάδι του λωτού στο δέρμα της ήταν μια τυχαία ατέλεια, αν και από μικρό κορίτσι διαισθανόταν πως η ύπαρξή του θα καθόριζε με κάποιον τρόπο τη ζωή της.

Εκείνος δεν πίστεψε ποτέ.

Επέλεξε τη σύγκρουση, τη φυγή, τον πόλεμο.

Εκείνη δεν έμαθε ποτέ. Ζούσε με τα όνειρα και τα γοητευτικά παραμύθια της, μέχρι την έναρξη της μάχης.

Όμως, όσο σθεναρά αντιστέκονταν και οι δυο στην παραφορά της εμμονής και στο όραμα της κυριαρχίας, τόσο πιο ανελέητα ισχυρές γίνονταν οι αόρατες δυνάμεις που οδηγούσαν στην ένωσή τους.

Ήταν ο Ένας και η Μία, απόγονοι του ίδιου βασιλιά.

Κουβαλούσαν την ίδια παντοδύναμη μοίρα.

Ήταν δεσμώτες των σκιών, που απειλούσαν να πνίξουν στα γκρίζα σύννεφα τη ζωή τους.

Καθώς ο θάνατος παραμονεύει, καθώς η αγάπη αναζητά το ξίφος που θα κόψει τις αλυσίδες και ο φόβος εναλλάσσεται αδιάκοπα με την ελπίδα, οι ασπίδες μοιάζουν καμωμένες από χαρτί και σκόνη. Ο Σεμπάστιαν και η Καρολίνα δίνουν μάχη για να σπάσουν τα δεσμά και να απαλλαγούν από το βάρος της Προφητείας. Θα τα καταφέρουν, ή θα υποταχθούν τελικά στο πεπρωμένο;

 «Της ήταν αδύνατον να μιλήσει, γι’ αυτό απλώς κατένευσε. Με ανακούφιση έμεινε ξανά μόνη, και στηρίχτηκε πάλι στα κάγκελα κοιτώντας τον φωταγωγημένο κήπο. Έφερε το ένα χέρι στον λαιμό της και έβαλε τα δάχτυλα ανάμεσα στο φουλάρι και στο δέρμα της. Πανικός. Προειδοποίηση. Φύγε! Φύγε τώρα!

Η όρασή της θόλωσε. Στα αφτιά της έπαψε να ακούγεται η απαλή μουσική που έπαιζε ο πιανίστας. Άγριες μελωδίες άρχισαν να ηχούν μέσα στο κεφάλι της, επιδεινώνοντας τον ίλιγγο. Μελωδίες πολέμου. Μελωδίες από αρχαίες σάλπιγγες. Ήχοι από κύματα που έσκαγαν θυμωμένα σε βράχια, παρασυρμένα από τον ανελέητο βοριά. Φωνές μικρών κοριτσιών. Φωνές αρχαίων πολεμιστών. Τι ήταν αυτό; Τρελαινόταν; Κίνδυνος».

Τελείωσα άλλο ένα βιβλίο της Ευαγγελίας Ευσταθίου. Οι  Δεσμώτες των Σκιών!! Κάθε φορά ρουφάω, την κάθε σελίδα και την κάθε λέξη που γράφει. Κάθε φορά με ταξιδεύει στο όνειρο και στη μαγεία. Κάθε φορά οι λέξεις της Ευαγγελίας είναι ταξίδια που οδηγούν στις πιο όμορφες σκέψεις, οι προτάσεις γλυκές νότες που σε παρασύρουν σε ένα χορό συναισθημάτων. Οι ιστορίες τις είναι το εισιτήριο για να φτάσεις στο φεγγάρι και να νιώσεις το μεγαλείο της αγάπης!!!

Έτσι και σ'αυτήν την ιστορία ταξίδεψα μαζί με τον Σεμπάστιαν και την Καρολίνα σε ένα διαφορετικό κόσμο με την μοίρα και το πεπρωμένο πάντα παρών. Όσο και να θέλανε να κρατηθούν σε απόσταση, η αγάπη είναι που νίκησε τα πάντα. Το μεγαλείο της αγάπης νίκησε τους δεσμώτες των σκιών τους!!!!

Δεσμώτες

  

Εσύ που λεγόσουν Χαραυγή,

εσύ που λεγόσουν Ξόρκι, 

εσύ που έγινες βροχή, 

και πέτρα, και ασπίδα, 

δες τον ανθό που έσπειρες, 

δες και την ηλιαχτίδα. 

Σήκω και πάλεψε.

Σήκω και τρέξε.

Το ξίφος σήκωσε.

Να σπάσεις εκείνα τα δεσμά, 

να διώξεις εκείνα τα σύννεφα, 

που μαύρα πουλιά γενήκαν, 

μαύρα, κατάμαυρα και φθονερά, 

της μοίρας σου αφέντες.   

 

ΠΟΤΕ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ

 

ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Τον Αύγουστο του 1984, η Μπέτι Μαχμουντί, Αμερικανίδα παντρεμένη με Ιρανό, ταξίδεψε με τον άντρα και την κόρη της στην Τεχεράνη. Έντρομη ανακαλύπτει κάποια στιγμή πως βρίσκεται δέσμια, στην ουσία, ενός φανατικού σε μια χώρα όπου οι γυναίκες είναι σχεδόν σκλάβες. Η μόνη ελπίδα διαφυγής βρίσκεται στα χέρια ενός παράνομου δικτύου λαθρεμπόρων.

Αυτό το βιβλίο είναι η αληθινή ιστορία μιας γυναίκας που πέτυχε το ακατόρθωτο, μια Οδύσσεια που παρακολουθούμε με κομμένη ανάσα. 

Τελείωσα αυτό το βιβλίο και άλλο ένα ταξίδι που αυτήν την φορά ήταν πολύ δύσκολο να το κάνω. Τα συναισθήματα πολλά. Θυμός, πόνος, αγανάκτηση, αγωνία. Μια ιστορία που συμβαίνει ακόμα σε πολλές γυναίκες σε πολλές ανατολικές χώρες. Ένα βιβλίο που δεν μπορείς να το προσπεράσεις. Ένα βιβλίο που με ταξίδεψε, με πόνεσε η κάθε του σελίδα αλλά δεν μπορούσα να το αφήσω απο τα χέρια μου μέχρι να φτάσω στην τελευταία του λέξη!!!

 Ένιωσα οργή και θυμό για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τις γυναίκες στις ισλαμικές χώρες. Όπως θα διαπιστώσετε στο βιβλίο της κ. Μαχμούντι... δεν είναι ''επιλογή'' να συμπεριφέρονται έτσι στις γυναίκες, αλλά ''έτσι πρέπει''. Το ευχάριστο στη μαρτυρία της κ. Μαχμούντι είναι ότι τα κατάφερε... Δύσκολα , μα τα κατάφερε. Κατάφερε αυτό που ήθελε... Ποτέ χωρίς την κόρη της! Συγχαρητήρια για το κουράγιο της και την δύναμη της!!! Γιατί θέλει πολύ κουράγιο και δύναμη ψυχής ο δρόμος για την ελευθερία!!!! Συγκλονιστικό βιβλίο!!!!