ΨΙΘΥΡΟΙ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ

Ζωές καταστρέφονται μέσα σε μία νύχτα. Η λαίλαπα της φωτιάς κατακαίει ενοχές, αθωότητες, νιάτα και συνειδήσεις. Η εννιάχρονη Σεμίνα Μαργέτη παραδίδεται στο θάνατο της ψυχής της την ώρα που η μητέρα της αφήνει την τελευταία της πνοή ανήμπορη στις φλόγες. Μοναδική αμαρτία της Ηλέκτρας Φωτεινού είναι το ότι ερωτεύτηκε με πάθος λάθος άνθρωπο.

Ένας ο ένοχος, ή μήπως πολλοί;

Δαμιανός, Στέφανος, Ρούσσος. Τρία πρόσωπα που επηρεάζουν με τις αποφάσεις τους τον ρου των γεγονότων.Κάποιοι εφησυχάζουν και κάποιοι βασανίζονται από ορμητικά ποτάμια αμφιβολίας. Ίσως και ενοχής. Οι ψίθυροι σιγανοί, σχεδόν βουβοί στην αρχή, χρόνο με το χρόνο αρχίζουν να κραυγάζουν.Και εκείνη, η μικρή Σεμίνα, που από ένα παιχνίδι της μοίρας έχει επιβιώσει, επιστρέφει ως Σεμέλη Σοφιανού είκοσι ένα χρόνια αργότερα, αναγεννημένη από τις ίδιες της τις στάχτες, για να πάρει την εκδίκησή της από τον υπαίτιο της τραγωδίας, ο οποίος ζει και βασιλεύει χάρη στα λεφτά της μητέρας της.Τίποτα όμως δεν είναι όπως φαίνεται όταν οι σύμμαχοι αποδεικνύονται εχθροί. Και οι εχθροί ίσως είναι εκείνοι που κρατάνε το κλειδί της αγάπης καθώς οι μάσκες πέφτουν.Θα κοπάσουν μια μέρα οι ψίθυροι στις φλόγες; Θα αποκατασταθεί η αλήθεια; Θα μπορέσει να αναδυθεί η ελπίδα και να σκαρφαλώσει στο σκοτεινό ουρανό, όταν όλοι νόμιζαν πως θάφτηκε κάποτε ολόκληρη στις στάχτες;

"Μπορούσε να ξεγελάσει τους πάντες εκτός από τον ίδιο της τον εαυτό". Στα δικά της µάτια, χρυσαφιά σαν του µεγαλύτερου εχθρού της, η συναρπαστική Σεµέλη Σοφιανού εξακολουθούσε να µοιάζει χαµένη και αβοήθητη σαν εγκαταλειµµένο βρέφος. Εξακολουθούσε να είναι το στρουµπουλό κοριτσάκι της παιδικής της ηλικίας, εκείνης της εποχής που χάθηκε βίαια στις φλόγες, παρασέρνοντας στα φρικτά αποκαΐδια και ολόκληρη την αθωότητά της. Τίποτα δεν ήταν ίδιο από τότε. Όλα είχαν καεί, και εκείνη έµοιαζε µε παντοδύναµο φοίνικα αναγεννηµένο από τις ίδιες του τις στάχτες.

  Ψίθυροι 

Ήταν ο χρόνος που ψιθύριζε,

Λ'εξεις μικρές, λέξεις τυφλές, 

λέξεις που έσβησαν πριν θεριέψει η φλόγα.

Κι όσα μαρτύρυσαν, 

καρφιά που λάβωσαν τ'άμετρο χτυποκάρδι.

Κι όσα τα έκαναν σιωπές, 

πέπλο βαρύ, που σκίασε τ'αδάκρυτο σου βλέμμα.

Ψίθυροι στις φλόγες... Μπορούν άραγε οι φλόγες να κατακάψουν ό,τι καλό κουβαλά μέσα του ένας άνθρωπος; Να μετατρέψουν σε στάχτη τις ανθρώπινες ζωές, τις συνειδήσεις, τις ίδιες τις ψυχές όσων βιώνουν την αβάσταχτη λαίλαπα τους; Ή μήπως η απείθαρχη βαναυσότητα τους δεν κατατρώγει τα πάντα; Μήπως δεν φτάνει ποτέ ώς τα μύχια κάποιου καταδικάζοντας τον σε έναν όν φτιαγμένο μονάχα για εκδίκηση και πόνο, αλλά αφήνουν ανέγγιχτο ένα κομμάτι του που μόνο η αγάπη θα μπορούσε να φτάσει; Να αφυπνίσει, να ανασύρει κι εν τέλει να δυναμώσει, επουλώνοντας αργά και σταθερά όλες τις πληγές μετατρέποντας τον ώς άλλο φοίνικα που αναγεννιέται από τις στάχτες;
 
Η Ευαγγελία Ευσταθίου με την υπέροχη μαεστρία της πένας της μας αφήνει να αφουγκραστούμε τους ψιθύρους στις φλόγες μια δραματικής, έντονης, δυναμικής και γεμάτης μυστήριο ιστορίας. Μας βυθίζει σε πύρινα μονοπάτια, σε ανθρώπινα πάθη και λάθη, σε ζωές, που μπλέκονται στο δίχτυ της εκδίκησης και στο ζύγι της Νέμεσης.

 Είναι πολύ σημαντικό να νιώθει κανείς κλείνοντας κάθε βιβλίο πολλά και διάφορα συναισθήματα που δημιουργούνται από την καταβύθιση στις σελίδες του. Οι «Ψίθυροι στις φλόγες» μου δημιούργησε διαφορετικά, αλληλοδιαδεχόμενα συναισθήματα, αντίστοιχα της καταιγιστικής εξέλιξης της πλοκής του. Η ιστορία της Σεμέλης – Σεμίνας, έχει πολλά μηνύματα, αφορμές για προβληματισμό και θέματα για συζήτηση, που δεν αναλώνονται μόνο στο σήμερα, αλλά είναι διαχρονικά και κυρίως ανθρώπινα. Η αυτονόητη ανάγκη κάθε παιδιού να αισθάνεται ότι αγαπιέται από τον πιο δικό του άνθρωπο στον κόσμο, την μητέρα του, να νιώθει προστατευμένο, αποδεκτό και ασφαλές και οι πληγές της έλλειψης της μητρικής ανιδιοτελούς αγάπης. Ο τρόπος της παιδικής αντίδρασης και ο χρόνος που πρέπει να διανύσει κανείς από την παιδική του ηλικία έως την ενηλικίωση του για να αποδεχθεί τους γονείς του, όχι ως πρότυπα και μάλιστα ιδανικά, αλλά ως ανθρώπους, που αναζητούν τη συντροφικότητα. 

Πως το ερωτικό πάθος, μπορεί να αποβεί καταστροφικό για έναν άνθρωπο, όταν δεν μπορεί να το χαλιναγωγήσει, και η καρδιά παίρνει τα ηνία από τη λογική και τις κοινωνικές συνθήκες και επιταγές. Το δικαίωμα κάθε γυναίκας, έστω και με το λάθος τρόπο, να διαθέσει την ψυχή της και την καρδιά της όπως επιθυμεί, υπακούοντας σε ορμητικά πάθη, και παρασύροντας τον εαυτό της σε βάθη και λάθη, που δεν μπορεί να αντιληφθεί ούτε συνειδητά ούτε έγκαιρα, και τότε το πάθος μετατρέπεται σε ολέθριο λάθος με απροσμέτρητες συνέπειες. Η αδελφική αγάπη, η οποία κάποιες φορές, δεν είναι δεδομένη, όταν κυριαρχούν άλλα συναισθήματα, η φιλοδοξία, η απληστία, η αγάπη για το χρήμα και τα υλικά αγαθά, ο φθόνος και η δίψα για δύναμη και εξουσία.

Η πατρική αγάπη, αντιμέτωπη με τη συνείδηση και την αναζήτηση της αλήθειας. Η ανάγκη του ανθρώπου να αποδώσει δικαιοσύνη με τον δικό του τρόπο, όταν η αδικία, ο πόνος, η οδύνη της απώλειας, η απόγνωση και η επαφή με το θάνατο, δίνουν τη θέση τους στο μίσος, στην ανάγκη για εκδίκηση, στην αποστροφή, στο θυμό και στην οργή. Μπορεί ο άνθρωπος, στην πορεία της ζωής του, να αλλάξει πραγματικά χαρακτήρα και προσωπικότητα, συνειδητά, να αλλοιώσει τις αρχές και τις αξίες του, ακόμα και όσα αρνητικά απωθημένα μπορεί να έχει, ή, εν τέλει, στον πυρήνα της ψυχής του, παραμένει ο ίδιος ή η ίδια, και χρειάζεται καταβύθιση για να αποτινάξει όσα τον βασανίζουν και να αποδεχθεί τελικά τον ίδιο του τον εαυτό ; 

Ένα πολύ δυνατό βιβλίο, με καθηλωτική εξέλιξη, ανατροπές, μυστικά, αιωρούμενα ερωτηματικά, πάθος, ένταση, αγωνία, με εναλλαγές μεταξύ του παρόντος και του παρελθόντος, με διεισδυτικότητα στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής, και με λυτρωτικό τέλος, διαφορετικό, κατά τη γνώμη μου, για κάθε χαρακτήρα του βιβλίου. Δεν περίμενα κάτι λιγότερο από την Ευαγγελία Ευσταθίου, και σίγουρα θαύμασα για άλλη μία φορά την έμπνευση, το ταλέντο, τη συγγραφική δεινότητα και την ικανότητά της να μας χαρίζει αλησμόνητα βιβλία.