Τελίκά βρήκα και το τελευταίο της τετραλογίας του συγγραφέα Παπαθεοδώρου Θεόδωρου.
Το Τελείωσα και έχω συνγκλονιστεί!!!
Δε θ'ανταμώσουμε μαμά, νομίζω πως δε θ'ανταμώσουμε ποτέ ξανά και λυπάμαι και φοβάμαι τόσο πολύ. Και στεναχωριέμαι πολύ, πολύ στεναχωριέμαι που αναγκάζομαι να σου γράφω τέτοια λόγια, μανούλα, μα δεν μπορώ άλλο, δεν αντέχω άλλο και νομίζω πως σε λίγο καιρό δε θα μπορώ να σου γράφω καθόλου γιατί δε θα υπάρχω.Θα χαθώ μανούλα μου.
Παιδιά που τα άρπαξαν με τον εμφύλιο απο τις μάνες τους και απόμειναν άδειες οι αγκαλιές.....Και γυναίκες του εμφυλίου που φώναξαν, ρώτησαν για να ανταμώσουν τα βλαστάρια τους ξανά. Γυναίκες του εμφυλίου. Δεν έχω λόγια να περιγράψω όσα διάβασα γιατί δεν τα χωράει ο νούς σας. Μόνο αν τα διαβάσετε θα καταλάβετε πολλά.
Τρείς γυναίκες μόνες, καθισμένες σ'ένα παγκάκι. Γυναίκες του Εμφυλίου, η μια απέναντι στην άλλημέχρι χθές, η μια δίπλα στην άλλη τώρα πια. Ίδια πόδια μαζεμένα, λυγισμένα, να πατάνε και να μην πατάνε της γης, ίδια χέρια σφιχτά κλεισμένα πάνω στα γόνατα, ίδια τα βλέμματα, ίδιες οι σκέψεις, ίδια σφραγισμένα τα στόματα, σιωπή, μακρόσυρτη σιωπή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου