ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

 Ο Μιχάλης, θύμα της Γενοκτονίας των Αρμενίων, ζει στην Ελλάδα, με τις αναμνήσεις να τον τρελαίνουν. Οι εικόνες από όσα έζησε ξεδιπλώνονται μπροστά του και το μυαλό του καλπάζει και φεύγει στην Ανατολή, στα βασιλικά χώματα της πατρίδας του, για να βρεθεί ανάμεσα στην οικογένειά του, για να δει ξανά τη σφαγή των δικών του προσώπων, για να δει τον άνθρωπο να γίνεται αγρίμι και να καταφέρεται ενάντια σε αθώους.
Δεν μπορεί να ξεχάσει τη μέρα που κοίταζε ανήμπορος το φαράγγι του θανάτου και έβλεπε τους αγαπημένους του να κείτονται άψυχοι στο έδαφος. Θυμάται πώς πήρε τον δρόμο, με καμένη την ψυχή, για μια άλλη πολιτεία, στα νότια του Άλυ ποταμού, αναζητώντας μια αχτίδα νέας ζωής που θα γλύκαινε την ύπαρξή του. Και τη βρήκε στο πρόσωπο εκείνης. Ρωμιά, δασκάλα στον τόπο της, ζούσε σε περιβάλλον άκρως θρησκευτικό και σε σπίτι με πατριαρχικές συνήθειες. Αντέδρασε όταν επιχείρησαν να βάλουν στο πλευρό της άνδρα διαφορετικής καταγωγής και πίστεως. Μα πόσο λάθος έκανε! Γιατί, παρόλο που η καρδιά του Μιχάλη ήταν ραγισμένη, εκείνος της χάρισε την άδολη αγάπη του και φύτρωσαν κυκλάμινα μέσα στα δυο τους χέρια. 

Αποσπάσματα

Όλοι ανησυχούν. Είδαν τα μάτια τους πολλά, τρόμαξε η ψυχή
τους, γι’ αυτό λένε στα βλέμματα να παρακολουθούν εξονυχι-
στικά την κάθε κίνηση, λένε στα χείλη να κάνουν κουβέντες μυ-
στικές, τρέμουν μήπως τα λόγια τους παρερμηνευτούν. Ο ήχος
της σιωπής ακούγεται παντού, οι συναντήσεις κρυφές, λιγόλο-
γες, ψιθυριστές. Με τη σκέψη στους χαμένους και τα μάτια τους
μέσα στο σπιτικό τους που έπιασε φωτιά, κουρνιάζουν αμίλητοι
στις γωνιές τους με ένα κάρβουνο αναμμένο να καίει την καρ-
διά τους. Προσεύχονται σιωπηλά να τελειώσουν όλα. Τρέμουν
στους νυχτερινούς ήχους, σε συρσίματα ποδιών, σε βήματα έξω
από τα σπιτικά τους. Άτιμοι καιροί… Ο ένας παρακολουθεί τον
άλλον, ο ένας καταδίδει τον άλλον. Αχ! Να περάσει το κακό αυ-
τό για όλους ανώδυνα και να δώσει ο Θεός να γυρίσουν πίσω
στον τόπο τους όλοι!!

Δανεικές οι γνώσεις. Μην τις κρατάς για τον εαυτόν σου. Από άλλον τις πήρες, δώσ'τες κι εσύ σε άλλον. Μοίρασε τες. Η μοιρασιά είναι πλούτος.

Ποτάμια δάκρυα, δάκρυα με κραυγές δυνατές, και το βλέμμα του γίνεται βλέμμα απόγνωσης. Ελπίζει σε ένα τέλος, ελπίζει να μετανοιώσουν αυτοί οι μοχθηροί άνθρωποι και να φύγουν κατάκοποι και αηδιασμένοι για την πράξη τους από εκείνο το σημείο. Μα κανείς δεν εγκαταλείπει. Ακούγονται τα σπαθιά μέσα στο σκοτάδι να χαράζουν και να τρυπούν σάρκες. Τα κοντάκια των όπλων να θρυμματίζουν κεφάλια και οι κραυγές του πόνου και της φρίκης να πνίγονται μέσα στη βροχή κάτω στο φαράγγι. 

Ταξίδεψα μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου με πόνο και σπαραγμό. Υπάρχουν τέτοιες ιστορίες που δεν τις ξέρουμε αλλά ευτυχώς βρέθηκαν άνθρωποι που σώθηκαν και μάθαμε για αυτήν την γενοκτονία. Μια ιστορία αληθινή, μια ιστορία πόνου. Μια ιστορία για την Γενοκτονία των Αρμενίων. Κανένας άνθρωπος να μην ζήσει ξανά τόσο πόνο. 

Ζούσαν όλοι αρμονικά, Τούρκοι, Έλληνες, Πόντιοι, Αρμένιοι και πολλοί άλλοι λαοί. Οι Τούρκοι όμως επαναστάσησαν και ήθελαν να τους αφανίσουν όλους τους άλλους. Σκότωναν ανελέητα.Στην ιστορία αυτή ο Μιχάλης ή αλλιώς Πασχάλης (το αρμένικο του όνομα) ήταν αυτός που είδε με τα ίδια του τα μάτια να σκοτώνουν την γυναίκα και τα παιδιά του, την μητέρα του, τον πατέρα του καθώς και όλους τους συγγενείς και συγχωριανούς του.

Είδε από μακριά το αίμα των δικών του να στάζει σαν ρυάκι στο φαράγγι αλλά ήταν μακριά, ανήμπορος να πλησιάσει να τους σώσει. Ούρλιαζε, σπάραζε η καρδιά του, πέθανε η ψυχή του. Θα τρελενόταν εκεί πάνω στα βράχια που κρυβόταν αλλά η απόσταση δεν τον άφηνε να πλησιάσει. Αλλά και να πλησίαζε δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Ήταν όλοι νεκροί. Ήταν μόνος και ήταν πολλοί Τούρκοι με σπαθιά.  Τους είχαν όλους αποκεφαλίσει.....Δεν μπόρεσε να κάνει κάτι. Το βάρος της ψυχής του ήταν μεγάλο. Έφυγε με το Δάκρυ της Ανατολής στα μάτια του. 

Ξενιτεύτηκε για να σωθεί αλλά η ψυχή του είχε πεθάνει. Έφτιαξε άλλη ζωή, παντρεύτηκε, δούλεψε σκληρά και έδωσε όλη του την αγάπη στην νέα του οικογένεια. Έζησε μαζί τους μέχρι τα βαθειά γεράματα. Έζησε για να γράψει την ιστορία της γενιάς του, για να ακουστεί. Να μάθουν όλοι για το Δάκρυ της Ανατολής!!!!