Μάτια μου

Εκείνο το απόγευμα, κάθονταν στο μόλο, πάνω στα δίχτυα των ψαράδων. Της είχε προτείνει ο Λουκάς να καθίσουν να απολαύσουν το ηλιοβασίλεμα. Η Λένα μύριζε τον αέρα, ανάσαινε την αλμύρα της θάλασσας και ρουφούσε τα λόγια του με ακόρεστη δίψα. «Μακάρι να μπορούσες να το δεις, Λενιώ…». «Το βλέπω, Λουκά. Το βλέπω μέσα από σένα. Εσύ είσαι τα μάτια μου».

Ο Λουκάς και η Λένα, η τυφλή φίλη του, αγαπιόνταν από παιδιά. Ονειρεύονταν να παντρευτούν και να ζήσουν ευτυχισμένοι στο χωριό τους. Αλλιώς, όμως, τα ’φερε η τύχη… Τριάντα χρόνια αργότερα, οι ίδιοι πρωταγωνιστές θα ξανασυναντηθούν κάτω από πολύ ιδιόμορφες συνθήκες, σε διαφορετικούς ρόλους αυτή τη φορά. Άραγε, άντεξε στο χρόνο εκείνη η αγάπη; Μια συγκλονιστική ιστορία αγάπης, έρωτα και πάθους, μέσα από δυο μάτια που δεν είδαν ποτέ το φως του ήλιου.

 Για άλλη μια φορά ταξίδεψα στα μονοπάτια της αγάπης και του έρωτα. Μιας αγάπης που έμεινε αναλλείωτη στο χρόνο.Μιας αγάπης διαφορετικής, μιας αγάπης που έβλεπε μόνο με τα μάτια της ψυχής. Ήταν μια συγκινητική ιστορία αγάπης, πάθους και έρωτα. Μαζί με την Λενιώ ταξίδεψα σε έναν άλλο κόσμο. Σε έναν κόσμο που νομίζουμε ότι είναι σκοτεινός αλλά στην πραγματικότητα έχει πιο πολύ φώς απο τον δικό μας. Πόσο πραγματικά μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος στα διάφορα γεγονότα της ζωής του!! Όμως η Λενιώ άντεξε γιατί είχε δύναμη, ένα μεγαλείο μέσα στην ψυχή της και μια υπερβολική αγάπη για την ζωή και πάνω απο όλα για το παιδί της!!! Ήξερε να συγχωρεί, ήξερε να προσφέρει και μόνο να δίνει απλόχερα αγάπη!!

 «...ο ουρανός είναι σαν τη ζωή μας, πρέπει να υπάρχουν τόσα σύννεφα, όσα χρειάζονται για ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα»..