Το Παράθυρο της Νεφέλης

Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό το μυθιστόρημα!!! Είναι ένα βιβλίο που ρούφηξα κάθε σελίδα του αλλά συνάμα έκλεγα κιόλας με όλα αυτά που πέρναγε η ηρωίδα του βιβλίου η Νεφέλη!!! Είναι το δεύτερο βιβλίο του συγγραφέα που διαβάζω και όπως και το πρώτο με συγκλόνισε !!! (Ενώ αυτό είναι το πρώτο του βιβλίο που έγραψε, εγώ είχα διαβάσει ήδη πρώτα την "Εξομολόγηση" που ήταν το δεύτερο βιβλίο που έγραψε). Αγάπησα την γραφή, την αμεσότητα και την λιτότητα του συγγραφέα με τη "Εξομολόγηση" και τα ίδια συναισθήματα βίωσα και με το "Το παράθυρο της Νεφέλης".

Είναι πολύ δύσκολο να γράφει κάποιος για την παιδική κακοποίηση αλλά ο συγγραφέας κατάφερε να αποτυπώσει στο χαρτί τόσο ικανοποιητικά όλα εκείνα τα γεγονότα που συνέβησαν στην Νεφέλη καθώς και τα απανωτά και ανάμεικτα συναισθήματα που ένοιωθε το κορίτσι απο την παιδική του ηλικία μέχρι που μεγάλωσε.  

«…ενώ από το σκυμμένο κεφάλι τα δάκρυα έσταζαν κάτω στη γη, στο προαύλιο του σχολείου…Δάκρυα που γύρευαν να εισδύσουν στο σκληρό τσιμέντο και να το διαλύσουν μεμιάς. Κι έπειτα να περάσουν στο χώμα, να το μουσκέψουν, να το ποτίσουν, ώσπου να φυτρώσει ένα δέντρο τόσο μεγάλο, που θα μπορούσε να σκεπάσει όλο τον κόσμο. Και τον ουρανό με τ’ αστέρια του. Κι από τα κλαδιά του δε θα έβγαιναν άνθη και φύλλα παρά μόνο παιδικοί αναστεναγμοί. Αναστεναγμοί και θλίψη. Θλίψη και πόνος. Όλος ο πόνος που έκρυβε μέσα τη αυτή η τοση δά ψυχούλα» (σελ. 116).

Ως μητέρα πόνεσα και έκλαψα με τις δύσκολες στιγμές που βιώσε η ηρωίδα στα παιδικά της χρόνια, μέσα στο σπίτι της, στο ασφαλέστερο καταφύγιο κάθε παιδιού. Είναι σοκαριστικό μια αθώα ψυχή να παλεύει απεγνωσμένα να κερδίσει μια αγκαλιά, ένα χάδι απο την μητέρα της.  Η γλυκιά Νεφέλη γνωρίζει τον πόνο, τη ματαίωση των ονείρων της, την συναισθηματική απόρριψη από νωρίς. 

 

«Τα κοχύλια άστραψαν για μια στιγμή στο φως, σαν τα άστρα του νυχτερινού ουρανού, πριν πέσουν. Ενός ουρανού που το άστρο της Νεφέλης έλειπε από πάνω του» (σελ. 152).

Η δυναμη όμως που κρύβει μέσα της θα οδηγήσουν τα βήματά της να ζήσει όσα δεν γεύτηκε απο εκεί που δεν το περιμένει.Θα ζήσει την αγάπη, το χάδι, την στοργή, την αποδοχή, τον έρωτα ακόμα και την οικογενειακή θαλπωρή. Με τα πινέλα της η Νεφέλη θα καταφέρει να δώσει χρώμα στην ζωή της. Όσο δεν ταξίδεψε ποτέ μικρή θα ταξιδέψει όταν μεγαλώσει στην Ρόδο, στην Φλωρεντία, στο Βερολίνο, στην Κωνσταντινούπολη και στην Κάσο. 

 

«Η φλόγα του κεριού έχει απίστευτη δύναμη. Καίει εξαφανίζοντας το ίδιο το σώμα που την κρατά ζωντανή. Μα μόλις τα καταφέρει, δεν έχει χρόνο να θριαμβολογήσει. Τελειώνει κι εκείνη. Σβήνει. Κι έτσι το ταπεινό κεράκι αποκτά την ίδια απαράμιλλη δύναμη με τη φωτιά» (σελ. 339).

 Περιγραφή

«Το παιδί μου… Βοήθεια. Έχασα το παιδί μου…»
Η τραγική μάνα νιώθει τον κόσμο να χάνεται.
Ποιο μυαλό και ποια καρδιά μπορούν να αντέξουν τόση πίεση, τόση τραγικότητα μέσα σε μια στιγμή; Ψάχνει στα μάτια των ανθρώπων γύρω της τη λύτρωση για τον χαμό της κόρης της. Ψάχνει την ίδια της τη σάρκα, το αίμα της. Μάταια όμως…
Το παιδί χάθηκε. Της το άρπαξε ένα ζευγάρι μέσα από τα χέρια της, ένα καλοκαίρι στο Νυδρί της Λευκάδας, για να καλύψουν το κενό που είχαν στη ζωή τους.

Μαζί τους η Νεφέλη γνώρισε την αγάπη, το χάδι, το χαμόγελο, ώσπου ήρθε στον κόσμο ο αδελφός της. Από τότε, όλα άλλαξαν…

Τα πινέλα και οι καμβάδες τη βοηθούσαν να δραπετεύει από την ασπρόμαυρη ζωή της, μέσα από ένα έγχρωμο παράθυρο. Η γυναίκα και ο άνδρας που γνώρισε σαν γονείς την πλήγωσαν, την πόνεσαν, μέχρι να ανοίξει το παράθυρο… αλλά και τα φτερά της.

Αντιγόνη, Μελιτίνη, Αρετή.
Μπήκαν στη ζωή της για να της δείξουν την αγάπη, την ανθρωπιά.
Έρωτας, Αρρώστια, Λύτρωση.
Πόση δύναμη μπορούν να ασκήσουν πάνω της;