Μέσα σε όλα όσα κληρονόμησε η Άννα από την αγαπημένη της γιαγιά Αννιώ
ήταν κι ένα παλιό ράφι γεμάτο τεντζερέδες, να της θυμίζει συχνά τα λόγια
της: "Κοίταξε μη μείνεις στο ράφι σαν τη θεία σου τη Χρυσούλα..."
Η Άννα δεν το 'χε σκοπό. Άλλωστε, πάντα ονειρευόταν να φορέσει νυφικό.
Όμως, στα τριάντα τρία της, παρέμενε ανύπαντρη. Νόστιμη ήταν, μορφωμένη
ήταν, είχε καλή δουλειά και δικό της σπίτι. Τι έφταιγε λοιπόν;
Τη μέρα που λαμβάνει προσκλητήριο γάμου από τη Μαριάνθη, τη μοναδική
συμμαθήτριά της πέρα από την ίδια που δεν είχε ακόμη παντρευτεί, φτάνει
στα όριά της. Πώς θα δικαιολογούσε σε όλους, για άλλη μια φορά, την
απουσία ενός άντρα από το πλευρό της;
Όταν διαρκώς μπροστά από τις μεγαλύτερες επιθυμίες μας γιγαντώνονται τα
πιο αξεπέραστα εμπόδια, δύο πράγματα συμβαίνουν: ή εγκαταλείπεις ή
πεισμώνεις. Κι η Άννα πείσμωσε. Σε αυτό το γάμο έπρεπε να εμφανιστεί με
ένα σύζυγο ή, έστω, έναν αρραβωνιαστικό. Της έμεναν μόνο δύο εβδομάδες
για να τον βρει...
Ταξίδεψα με ένα ανάλαφρο μυθιστόρημα!!! Μου άρεσε πολύ η γραφή της συγγραφέως Δημουλίδου στο πώς μετέφερε στον αναγνώστη τις σκέψεις και τα όνειρα μιας γυναίκας για να βρεί έναν σύζηγο και να παντρευτεί χωρίς να μείνει στο ράφι. Δείνει στον αναγνώστη με χιούμορ και ανάλαφρα, σοφά λόγια την ιστορία μιας γυναίκας που ονειρεύεται να βάλει το περιβόητο νυφικό που όλες οι γυναίκες ονειρευόμαστε. Και τελικά όταν παντρεύεται τι γίνετε παρακάτω.Αλλά δεν θα σας πω γιατι θα σας χαλάσω την περιέργεια..... Αξίζει να το διαβάσετε!!!
Απόσπασμα απο το βιβλίο:
Το μακιγιάζ μιας γυναίκας είναι ο άντρας που έχει δίπλα της. Το μακιγιάζ της γυναίκας είναι ο σύντροφος της. Όταν αυτός τη φροντίζει, ομορφαίνει, όταν την αμελεί, ασχημίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου