ΟΙ ΔΕΣΜΩΤΕΣ ΤΩΝ ΣΚΙΩΝ

           

 

Ο Σεμπάστιαν Ντάνιελ Αλεξάντερ Κέιν ανατράφηκε με σκληρότητα για έναν και μόνο σκοπό: να εκπληρώσει τις γραφές μιας πανάρχαιας κέλτικης προφητείας την οποία πίστευαν τυφλά δύο αντίπαλα μυστικιστικά τάγματα. Είχε το σημάδι. Ήταν απόγονος βασιλικής γενιάς. Και όφειλε να ενωθεί με τη Μία για να φέρουν στον κόσμο ένα πλάσμα τέλειο, άτρωτο από όλες τις ασθένειες, ευφυές και χαρισματικό, που προοριζόταν να καθορίσει την τύχη του κόσμου.

Η Καρολίνα Σερέτη μεγάλωσε προστατευμένη από την ίδια αυτή μοίρα, θεωρώντας ότι το σημάδι του λωτού στο δέρμα της ήταν μια τυχαία ατέλεια, αν και από μικρό κορίτσι διαισθανόταν πως η ύπαρξή του θα καθόριζε με κάποιον τρόπο τη ζωή της.

Εκείνος δεν πίστεψε ποτέ.

Επέλεξε τη σύγκρουση, τη φυγή, τον πόλεμο.

Εκείνη δεν έμαθε ποτέ. Ζούσε με τα όνειρα και τα γοητευτικά παραμύθια της, μέχρι την έναρξη της μάχης.

Όμως, όσο σθεναρά αντιστέκονταν και οι δυο στην παραφορά της εμμονής και στο όραμα της κυριαρχίας, τόσο πιο ανελέητα ισχυρές γίνονταν οι αόρατες δυνάμεις που οδηγούσαν στην ένωσή τους.

Ήταν ο Ένας και η Μία, απόγονοι του ίδιου βασιλιά.

Κουβαλούσαν την ίδια παντοδύναμη μοίρα.

Ήταν δεσμώτες των σκιών, που απειλούσαν να πνίξουν στα γκρίζα σύννεφα τη ζωή τους.

Καθώς ο θάνατος παραμονεύει, καθώς η αγάπη αναζητά το ξίφος που θα κόψει τις αλυσίδες και ο φόβος εναλλάσσεται αδιάκοπα με την ελπίδα, οι ασπίδες μοιάζουν καμωμένες από χαρτί και σκόνη. Ο Σεμπάστιαν και η Καρολίνα δίνουν μάχη για να σπάσουν τα δεσμά και να απαλλαγούν από το βάρος της Προφητείας. Θα τα καταφέρουν, ή θα υποταχθούν τελικά στο πεπρωμένο;

 «Της ήταν αδύνατον να μιλήσει, γι’ αυτό απλώς κατένευσε. Με ανακούφιση έμεινε ξανά μόνη, και στηρίχτηκε πάλι στα κάγκελα κοιτώντας τον φωταγωγημένο κήπο. Έφερε το ένα χέρι στον λαιμό της και έβαλε τα δάχτυλα ανάμεσα στο φουλάρι και στο δέρμα της. Πανικός. Προειδοποίηση. Φύγε! Φύγε τώρα!

Η όρασή της θόλωσε. Στα αφτιά της έπαψε να ακούγεται η απαλή μουσική που έπαιζε ο πιανίστας. Άγριες μελωδίες άρχισαν να ηχούν μέσα στο κεφάλι της, επιδεινώνοντας τον ίλιγγο. Μελωδίες πολέμου. Μελωδίες από αρχαίες σάλπιγγες. Ήχοι από κύματα που έσκαγαν θυμωμένα σε βράχια, παρασυρμένα από τον ανελέητο βοριά. Φωνές μικρών κοριτσιών. Φωνές αρχαίων πολεμιστών. Τι ήταν αυτό; Τρελαινόταν; Κίνδυνος».

Τελείωσα άλλο ένα βιβλίο της Ευαγγελίας Ευσταθίου. Οι  Δεσμώτες των Σκιών!! Κάθε φορά ρουφάω, την κάθε σελίδα και την κάθε λέξη που γράφει. Κάθε φορά με ταξιδεύει στο όνειρο και στη μαγεία. Κάθε φορά οι λέξεις της Ευαγγελίας είναι ταξίδια που οδηγούν στις πιο όμορφες σκέψεις, οι προτάσεις γλυκές νότες που σε παρασύρουν σε ένα χορό συναισθημάτων. Οι ιστορίες τις είναι το εισιτήριο για να φτάσεις στο φεγγάρι και να νιώσεις το μεγαλείο της αγάπης!!!

Έτσι και σ'αυτήν την ιστορία ταξίδεψα μαζί με τον Σεμπάστιαν και την Καρολίνα σε ένα διαφορετικό κόσμο με την μοίρα και το πεπρωμένο πάντα παρών. Όσο και να θέλανε να κρατηθούν σε απόσταση, η αγάπη είναι που νίκησε τα πάντα. Το μεγαλείο της αγάπης νίκησε τους δεσμώτες των σκιών τους!!!!

Δεσμώτες

  

Εσύ που λεγόσουν Χαραυγή,

εσύ που λεγόσουν Ξόρκι, 

εσύ που έγινες βροχή, 

και πέτρα, και ασπίδα, 

δες τον ανθό που έσπειρες, 

δες και την ηλιαχτίδα. 

Σήκω και πάλεψε.

Σήκω και τρέξε.

Το ξίφος σήκωσε.

Να σπάσεις εκείνα τα δεσμά, 

να διώξεις εκείνα τα σύννεφα, 

που μαύρα πουλιά γενήκαν, 

μαύρα, κατάμαυρα και φθονερά, 

της μοίρας σου αφέντες.