ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΟ ΣΥΡΤΑΡΙ

 

Απο το Οπισθόφυλλο του Βιβλίου 

Παιδεύομαι να δω τα γεγονότα έξω από την εμπειρία που είχα μέσα σ’ αυτά, έξω από τον εαυτό μου που βούλιαζε εντός τους και χανόταν σαν σε κινούμενη άμμο… Δεν ήμουν μάρτυρας της σκέψης σου, Έκτορα. Μόνο το κλειδωμένο σου συρτάρι ήταν, και όσα μου είπε τα μετράω. Ήμουν το μήλο της έριδος ανάμεσα σε δυο άντρες για να δοκιμαστεί η ψυχή, να αντέξει ή να γονατίσει από το χρέος του γδικιωμού. Μόνο που μου έμεινε για πάντα η απορία: τι έγινε στις Αετοφωλιές; Ό,τι συνέβη ήταν ο θρίαμβος ή η παρακμή του μίσους;

Ένα συρτάρι, κλειδωμένο ερμητικά, «σπάζει» τη σιωπή του και αφήνει το άρωμα της μνήμης να εξαγνίσει το παρόν. Αποκαλύπτει τις μυστικές πτυχές μιας ζωής που ακροβατούσε ανάμεσα σε μια βαριά κατάρα και σ’ έναν αλησμόνητο έρωτα.
Από τη Μάνη ως την Κύπρο, από τη βασιλεία και τη χουντική επταετία ως τη μεταπολίτευση, ξεδιπλώνεται η ζωή ενός άντρα που αγάπησε με πάθος και πάλεψε ανάμεσα στο χρέος και στα πιστεύω του.

Η Κριτική μου 

Ταξίδεψα στην Μάνη, στα χρόνια που είχαν τις βεντέτες, στην Αθήνα από τη βασιλεία ως τα χρόνια της χούντας, βρέθηκα μαζί με τον ήρωα στα μπουντρούμια της Οδού Μπουμπουλίνας, στην Κύπρο όταν έφτασαν οι Τούρκοι και έγινε πόλεμος, πέθανα και ξαναγεννήθηκα μαζί του. Ταξίδεψα στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης και αναγεννήθηκα μέσα απο τις στάχτες του παρελθόντος. Άφησα πίσω το παρελθόν και ξεχύθηκα στο μέλλον μου. Ένα μέλλον λαμπρό κοντά στους ανθρώπους που με βοήθησαν, με αγάπησαν και τους αγάπησα. Άραγε κρατάει η ευτυχία για πάντα; Άραγε η μοίρα των ανθρώπων είναι γραμμένη; Άραγε που μπορεί να φτάσει μια βεντέτα; Άραγε η αγάπη μπορεί να σώσει τις ψυχές ή να τις γκρεμοτσακίσει ξαφνικά στους γκρεμούς και στα βράχια της Μάνης; 

Άραγε τα συναισθήματα μπορούν να αποτυπωθούν σε μια κόλλα χαρτί; Άραγε οι αναμνήσεις μπορούν να αποτυπωθούν σε έναν καμβά χρωμάτων; Άραγε μπορεί κανείς να ξεχάσει το παρελθόν, να ζήσει το παρόν και να μην σκέφτεται το μέλλον του;

Αποσπάσματα απο το βιβλίο

Μερικές φορές ούτε που φαντάζεσαι που μπορεί να ανταμώσεις την αγάπη. Γιατί η αγάπη έχει τα δικά της δακτυλικά αποτυπώματα και ξεχωρίζει. Αρκεί να βρεις τον τρόπο να τα διαβάσεις.

Γιατί έφευρε ο άνθρωπος την τέχνη;

Για να ζει όσα δεν μπορεί και να θυμάται όσα δεν πρέπει να ξεχάσει.