Βαθύ Βελούδινο Σκοτάδι

"Θα σου πρότεινα να χαράζεις πάντα στο μυαλό σου το δικό σου επίλογο, αν ο υπάρχων δε σε ικανοποιεί. Κάνε ό,τι κάνεις με τους πίνακές σου, Ρεγγίνα. Βάζε τη δική σου ψυχή ακόμα και στα άψυχα. Το δικό σου χρώμα στα άχρωμα. Τη δική σου κίνηση στα στατικά και ακλόνητα. Το ίδιο κρασί δεν έχει την ίδια γεύση για όλους. Αλλιώς το γεύομαι εγώ ύστερα από μια κοπιαστική μέρα και αλλιώς εσύ, που δεν είσαι μαθημένη να πίνεις. Άλλωστε ο προορισμός είναι αυτό που έχει αξία ή το συναρπαστικό ταξίδι μέχρι να φτάσεις σ' αυτόν;"

 Στην Ισπανία του 15ου αιώνα, η νεαρή χωρική Μαρία Ρεγγίνα Σίλβα καταριέται τον άρχοντα του τόπου της κόμη Ραφαέλ Μιγκέλ Ρέγιες να ζει αιώνια στα σκοτάδια. Και η κατάρα της, διαπερνώντας τα τείχη του χρόνου, καταδικάζει όσους είναι γραφτό να αγαπηθούν να καίγονται στις φλόγες του μίσους.Πέντε αιώνες αργότερα, ξενιστές των ψυχών που δε γαλήνεψαν ποτέ είναι πλέον ο διάσημος συνθέτης Ραφαέλ Κορμανός και η ζωγράφος Ρεγγίνα Ζελιώτη. Στις νότες του, το μόνο φως που γνώρισε από μικρό παιδί.Στον καμβά της, οι μόνες στιγμές αληθινής γαλήνης. Οι δυο τους είναι καταδικασμένοι να συγκρουστούν.

Η μοίρα τούς θέλει εχθρούς, αλλά η ανάγκη τους για λύτρωση συνοδοιπόρους. Και, καθώς τα δάχτυλα γητεύουν τα πλήκτρα, καθώς η καρδιά αψηφά το πεπρωμένο και ο πόλεμος μαίνεται μέσα σε δάκρυα και αίμα, η αγάπη ψάχνει τον τρόπο για να συναντήσει το φως. Ο δρόμος είναι μακρύς, αφιλόξενος, δύσβατος, γραμμένος από αλύγιστο χέρι. Και η ζωή των δύο ηρώων μοιάζει με ανεξίτηλο λεκέ στου χρόνου το ριχτάρι. Τα εμπόδια, πολλά και συχνά ανυπέρβλητα, θέτουν φραγμούς στη λαχτάρα τους για λύτρωση.Θα τα καταφέρουν; Θα συνεχίσουν να είναι οι τελευταίοι κρίκοι στην αλυσίδα του μίσους, που τους κρατά αιχμάλωτους σε ένα βαθύ, ατέλειωτο σκοτάδι, ή θα σπάσουν τα δεσμά και θα αντικρίσουν τον ήλιο; Θα πάψει επιτέλους η νύχτα να φαντάζει αιώνια πια.

 Ένα συναρπαστικό ταξίδι το μυθιστόρημά αυτό, γεμάτο εναλλαγές και πλούσιο σε συναισθηματική φόρτιση!  Ένιωσα να καλπάζω πάνω σε περήφανα άτια, πίστεψα πως και τα δικά μου δάχτυλα έμαθαν να "τραγουδούν" πάνω στα πλήκτρα ενός πιάνου, κατόρθωσα να ζωγραφίσω αριστουργηματικούς πίνακες χωρίς να έχω ιδέα από ζωγραφική, αισθάνθηκα το κορμί μου να υποφέρει καθώς το τύλιγαν οι φλόγες, περπάτησα σε μαγικές γειτονιές του Στρασβούργου που δεν έχω επισκεφτεί ποτέ, πολέμησα κατάρες και αναθεμάτισα εγκλήματα... Μια ιστορία γεμάτη χρώματα και αρώματα... Μια ιστορία μέσα στην οποία, πραγματικά, νιώθεις την κίνηση στο κάθε τι... Μια ιστορία που σε παρασύρει! Που τη μια στιγμή σε κάνει να πετάς από χαρά και ικανοποίηση για την πορεία των ηρώων της και την επόμενη σε κατακρημνίζει μέσα στη θλίψη και την απόγνωση.

  Πόσο κακό κάνει ο εγωισμός στην αγάπη... Σε οποιασδήποτε μορφής αγάπης...
  Πόσο σημαντικό είναι τελικά αυτό που λέμε "σωστό timing" για το κάθε τι που μπορεί να μας συμβεί...
  Πόσο καλό ή κακό είναι για κάποιον το να έχει το χάρισμα να προβλέπει το μέλλον...
  Πόσο πολύ μπορεί να επηρεάσει η ζωή των γονιών τη ζωή του παιδιού τους...
  Πόσο σημαντική είναι η σωστή παιδεία για έναν άνθρωπο...





Αιώνια νύχτα μου, που γέμισες με φώς, 
σκληρέ βοριά κι ολόγιομο φεγγάρι, 
δεν είναι πια το σκότος σου ανίκητος εχθρός,,
και η ηλιαχτίδα ανέτειλε με δύναμη και χάρη.

Άκου τις νότες μου και σύρε το χορό, 
στα πέλαγα του κόσμου άπλωσε το τραγούδι.
Όσα λαχτάρισα απόψε είναι εδώ, 
γαλάζιος ουρανός και ολάνθιστο λουλούδι!!!