Κομμένα Λουλούδια

Στη δεκαετία του εβδομήντα ο Πέτρος και η Ευδοκία παλεύουν μαζί για ένα καλύτερο αύριο. Το ζευγάρι ξεκινάει τον έγγαμο βίο του με στερήσεις αλλά και όνειρα. Γρήγορα θα έρθει στον κόσμο το πρώτο τους παιδί ο Χρήστος για να συμπληρώσει την ευτυχία τους. Η ευτυχία όμως είναι πολλές φορές απατηλή, σαν ένα λαχταριστό φρούτο στο πιο ψηλό κλαδί που για να το φτάσει ο καθένας μηχανεύεται κι από κάτι. 

Ο Πέτρος θα παραμερίσει τους ηθικούς δισταγμούς του, όμως το χρήμα θα φέρει δυστυχία και σε αυτόν και στην οικογένειά του που ούτως ή άλλως πορεύεται εν αγνοία των δραστηριοτήτων του.

Η Ευδοκία πρότυπο μάνας κάνει τα πάντα για να εξασφαλίσει την επιβίωση των τεσσάρων παιδιών της. Ο κόσμος της θα γκρεμιστεί με τόση βαναυσότητα όση είναι αυτή που ο «κάποτε» λατρεμένος της άντρας επιφυλάσσει καθημερινά στην οικογένειά του. Πόση υπομονή μπορεί να κάνει κανείς; Πόσα φαρμάκια να βάλει μέσα του; Για χάρη των παιδιών της, η Ευδοκία θα κάνει την ύστατη θυσία. Για τα τέσσερα λουλούδια της που θα κοπούν βίαια από το μητρικό μίσχο, αλλά δε θα χαθούν. Θα μεταφυτευτούν σε άλλους κήπους για να μεγαλώσει και να ανθίσει το καθένα χωριστά. 

Τριάντα χρόνια μετά από ένα τραγικό γεγονός και τη διάλυση μιας οικογένειας, ο Χρήστος βλέπει ένα αχνό φως στο σκοτάδι των ερευνών του. Η επιμονή και η πίστη στον όρκο του, οι έντονες αναμνήσεις των οκτώ του χρόνων και η λατρεία στο πρόσωπο της μάνας θα τον οδηγήσουν στο χαμένο παρελθόν.

Τέσσερα παιδιά, τέσσερα λουλούδια που μεγάλωσαν κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Οι τραυματικές εμπειρίες του ορφανοτροφείου καθόρισαν την μετέπειτα πορεία τους. Και η αγάπη της θετής οικογένειας, τι ρόλο έπαιξε άραγε; Έφταιγαν τα γονίδια ή ο τρόπος ανατροφής και το κοινωνικό περιβάλλον για τη συγκεκριμένη πορεία του Χρήστου, της Αναστασίας, της Στυλιανής και της Σοφίας;

Χωρίς μεγαλοστομίες, με σεμνότητα και ήθος η Νικόλ Άννα Μανιάτη περιγράφει και καταγράφει την Οδύσσεια μιας διαλυμένης οικογένειας, το χρονικό μιας «μακρόχρονης απελπισμένης αναζήτησης».

Μια ιστορία θα έλεγες συνηθισμένη χιλιοακουσμένη από όλα τα μέσα. Όμως η Νικόλ- Άννα Μανιάτη κατόρθωσε να με συγκινήσει με τη γραφή της και να περάσει μέσα μου συναισθήματα που όλοι κρύβουμε. Στοργή και συμπόνοια για τα παδιά, θυμό ακόμα και με τον Θεό γιατί να επιτρέπει να γίνονται παρόμοιες αδικίες.Σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς αλλάζουν οι άνθρωποι και το κυριότερο τι κρύβουν μέσα τους και φέρνουν τα πάνω κάτω στις ζωές τις δικές τους αλλά και των γύρω τους αν αυτό το κρυφό κουμπάκι πατηθεί έστω και για μια φορά. Από άνθρωπο αξιοζήλευτο να μεταλάσεται σε κατάπτυστο και αποκρουστικό. Δεν μπορείς να το πιστέψεις πως είναι το ίδιο άτομο και εξελίχτηκε τόσο διαφορετικά απ' ότι πριν λίγο καιρό βίωνες. Έπειτα οι κακές στιγμές διαδέχονται η μια την άλλη και κινούνται νήματα που καλά θα ήταν ποτέ να μην είχαν ακουμπηθεί.

Διαβάζουμε από το βιβλίο........ 

Όσα προσπαθούσε να κρύψει τόσο καιρό η Ευδοκία από περηφάνια αποκαλύφθηκαν με ωμότητα στα μάτια της. Όσο θάυμαζε και σεβόταν τον Πέτρο, τόσο τον περιφρονούσε τώρα. Τον λυπόταν, μα δεν τον δικαιολογούσε για την παράλογη συμπεριφορά του απέναντι στα αθώα παιδιά του. Θυμόταν την τρυφερότητα με την οποία τα αντιμετώπιζε άλλοτε, την αγάπη και τη φροντίδα του, και απορούσε πώς μπορούσε ένας άνθρωπος να αλλάξει τόσο πολύ.