Το Κορίτσι απ'τη Σαμψούντα.

Ποτάμι που ξεχείλισε η προσφυγιά, πλημμύρισε την Ελλάδα με την υπογραφή της Συνθήκης και την ανταλλαγή των πληθυσμών.Ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές εστίες τους και μ’ έναν μπόγο στα χέρια ο καθένας, πολλοί δίχως την πολυτέλεια ούτε καν αυτού, έχοντας κλείσει μέσα του τ’ απομεινάρια της ζωής τους, ξεχύθηκαν σ’ ολόκληρη τη χώρα. Άδειασε η Μικρά Ασία, η Ανατολική Θράκη, ο μαρτυρικός Πόντος…Και γέμισαν η Αθήνα, ο Πειραιάς, η Σαλονίκη, χωριά και πόλεις απ’ τo ανθρώπινο κοπάδι, που στωικά και με αξιοπρέπεια προσπαθούσε να ξαναστήσει τη ζωή του στη μάνα πατρίδα. Στόματα πεινασμένα, που γύρευαν μια χούφτα στάρι να τραφούν· χέρια ροζιασμένα, που λαχταρούσαν να πιάσουν πάλι το υνί, το άροτρο· ιδρώτας που περίσσευε στο κορμί κι έψαχνε τρόπο να χυθεί. Φτηνή εργατιά που έπιασε να παλεύει για ένα ξεροκόμματο, να ξαναδώσει πνοή στη ρημαγμένη απ’ τους πολέμους Ελλάδα.

 

Η Καλλιόπη πίστευε μέχρι τα εννιά της χρόνια πως το χειρότερο που της είχε τάξει η ζωή ήταν τα παράξενα μάτια της, για τα οποία την κορόιδευαν οι συμμαθήτριές της στο Παρθεναγωγείο, επειδή δε γινόταν να γνωρίζει πόσα άλλα της είχε αυτή γραμμένα. Γεννημένη αρχές του 20ού αιώνα στη Σαμψούντα, θα βιώσει τις λευκές πορείες θανάτου και εξορίες από τους Νεότουρκους κι αργότερα τις αγριότητες του Κεμάλ. Αρχές του 1921, στην εφηβεία, με σωριασμένο τον κόσμο της σε ερείπια, θα βρει καταφύγιο σ’ ένα χωριό του Πόντου. Λίγους μονάχα μήνες μετά θα ντυθεί νύφη στα δεκάξι της σ’ έναν αναπάντεχο γάμο, που θα την οδηγήσει στη Σμύρνη. Θα ζήσει για λίγο μια πλούσια ζωή στην πανέμορφη κοσμοπολίτισσα πόλη που περιμένει αμέριμνη την καταστροφή της, όπου θ’ ανακαλύψει τον έρωτα κι ίσως τον χάσει, όπως ορίζει για άλλη μια φορά η μοίρα της… Απ’ τη Σαμψούντα και τον Πόντο στη Σμύρνη κι από κει στον Πειραιά της προσφυγιάς, μια νεαρή γυναίκα αντιπαλεύει με πείσμα το πεπρωμένο της, διεκδικώντας το δικαίωμα στη ζωή και την αγάπη.

 

  Λάτρεψα τη γραφή της κυρίας Θεοδωρίδου όταν διάβασα  "Το κορίτσι απ' τη Σαμψούντα", πραγματικά νιώθω την ανάγκη να παραδεχτώ πόσο εξαιρετική είναι η δουλειά της.
"Το κορίτσι απ΄τη Σαμψούντα" μας ταξιδεύει πίσω στο χρόνο. Μας διηγείται, μέσω της ζωής της πρωταγωνίστρια του, μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο της ιστορία, η οποία έχει ειπωθεί πάμπολλες φορές από αρκετούς συγγραφείς. Αυτή τη φορά όμως όλα είναι διαφορετικά. 

 

Ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει η συγγραφέας τις ιστορικές διαδρομές είναι απίστευτα ευρηματικός, αλλά και γεμάτος σεβασμό. Η κυρία Θεοδωρίδου μας διηγείται την ιστορία της Καλλιόπης. Τα παιδικά της χρόνια, τις κακουχίες που επιλέγει η μοίρα για εκείνη και φυσικά το δυνατό έρωτα που έρχεται να της δώσει φτερά. Για πόσο όμως;

Μου είναι αδύνατον να προβώ σε παραπάνω πληροφορίες για την υπόθεση. Όχι μόνο γιατί δε θέλω να αποκαλύψω περισσότερα για τις εξελίξεις, αλλά κυρίως λόγω της ξεκάθαρης άποψης μου πως αυτή δεν είναι απλώς η ιστορία της Καλλιόπης. Είναι η ιστορία των ανθρώπων που ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους και πάλεψαν. Πάλεψαν και τα κατάφεραν. Διατηρώντας την περηφάνια τους, κυρίως όμως την ταυτότητά τους, μπόρεσαν να ορθοποδήσουν και να δείξουν το μεγαλείο της ψυχής τους. Ακριβώς όπως η αριστουργηματικά "χτισμένη" ηρωίδα της κυρίας Θεοδωρίδου.

Θέλω να σταθώ στην μοναδική πένα της συγγραφέως, στην άρτια τεχνική της γλώσσα που χρησιμοποιεί και βέβαια στην τρομερή έρευνα που ολοφάνερα έχει προηγηθεί του βιβλίου. Της αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για τον ζωντανό τρόπο με τον οποίο περιγράφονται οι εικόνες, οι σκέψεις, οι προβληματισμοί. Ένα λογοτεχνικό έργο με τρομερό ιστορικό υπόβαθρο, που σε βάζει στη διαδικασία να ψάξεις και να μάθεις περισσότερα για το παρελθόν και που σου προκαλεί μοναδικά συναισθήματα. Σε συγκινεί και σε αφήνει με εκείνον τον περίεργο κόμπο στο στήθος, που εμφανίζεται όταν έχεις μόλις ολοκληρώσει την ανάγνωση ενός ξεχωριστού έργου.